Categorie: restaurant

Afgelopen zaterdag ging ik met mijn wederhelft, mijn broer en diens vriendin eten in de Faim Fatale. Ik had er al gemengde berichten over gehoord, maar vond dat ik het toch zelf maar eens een kans moest geven. Toen ik de dag zelf nog belde om te reserveren voor vier, bleek dat geen probleem te zijn.

Het restaurant zat inderdaad goed vol, tot en met een aantal tafeltjes in de aangename binnentuin,  maar was niet compleet bezet. Nog een geluk, zo bleek achteraf.

Toen we arriveerden, zat mijn broer er al, en schoven we gewoon aan. Een vriendelijke dame kwam ons vragen wat we wilden drinken. “Euhm, wat heeft u zoal?” “Tsja, waar heeft u zin in?” Een beetje een bizar begin van de avond, als u het ons vraagt. Zeker toen later bleek dat er wel degelijk een kaart was met aperitieven en dergelijke. Iets later kwamen twee gin-tonics, een strawberry daiquiri en een fles water op tafel, vergezeld door een schaaltje met gekruide zwarte olijven, en een schaaltje met wulken.

We kregen de kaart (7 voorgerechten, 6 hoofdgerechten) en maakten onze keuze. Toen een jongeman in verschoten jeans en Tshirt de bestelling kwam opnemen, kregen we te horen dat het wel wat trager ging gaan vandaag, want dat de chef er alleen voorstond wegens een sterfgeval. Tsja, dat moest dan maar zeker? Toen we echter onze keuzes begonnen op te geven, zuchtte de ober van dienst diep: vier verschillende voorgerechten, twee verschillende hoofdgerechten. Bij de vierde verzuchtte hij: “Allez hup, nóg iets anders! Tsja, het zal lang duren, maar het is uw eigen schuld!” en weg was hij. Wij keken stomverbaasd naar elkaar: als hij wilde dat we iet of wat hetzelfde namen, dan had hij dat moeten zeggen bij het uitdelen van de kaarten, en niet bij het opnemen van de bestelling. Die hij trouwens alras vergeten was, en dus opnieuw moest komen vragen wat het precies weer geweest was. Ik geef toe, enige scepsis was gezaaid…

Toch kwamen na een twintigtal minuten de voorgerechten al: respectievelijk tartaar van Hollandse maatjes met groene appel, verse amandelen en basilicum voor de een, gemarineerde hiramasa (limoenvis) met limoen en olijfolie extra vierge, salade van groene kruiden voor het schoonzusje, dunne sneetjes Belgisch rund voor mijn man, en king krab en tonijn, zalf van avocado, vinaigrette met soja en curry voor mezelf. Alle vier zaten we genoeglijk te knikken: het eten was voortreffelijk, de presentatie mocht er wezen, en de smaken misschien niet evident, maar wel op elkaar afgestemd. Een mandje met stukken bruin brood en echte boter was ons al eerder gebracht.

Er werd afgeruimd, en terwijl we nog gezellig zaten te praten, kwam het hoofdgerecht, op een heel normaal tempo: de wachttijd was echt niet overdreven! Opnieuw waren de borden heel knap gedresseerd, maar was het vooral de smaak die ons kon bekoren. Ierse ribeye met mosterd, kappers en groene kruiden, witloof met notenkorst: het is een gerecht dat ik graag thuis zou kunnen maken, maar waar ik nooit hetzelfde resultaat zal krijgen.

Intussen stond er ook nog een voortreffelijke fles Margaux op tafel, waar je uiteraard wel de prijs voor betaalt.

Een dessert hoefde niet, maar er kwamen wel nog twee koffie’s en een muntthee (letterlijk te nemen: een grote kop kokend water met een stevige bussel verse munt, zoals het hoort) op tafel, en die werden vergezeld van een schoteltje diverse Italiaanse koekjes en cake.

Alles samen klokten we af (de wijn niet inbegrepen, de aperitieven, water en koffie wel) op 200 euro voor ons vier. Een hele faire prijs, vind ik, voor wat we voorgeschoteld kregen. De onorthodoxe bediening in het begin zullen we maar op de stress van het moment steken, zeker?

Restaurant Faim Fatale
Zuidstationstraat 14, 9000 Gent
09/269.04.48
www.faimfatale.be
Gesloten zondag en maandag

(eerder verschenen op Gentblogt)

Een tijdje geleden werd ik op zaterdagavond, op het nogal onverwacht, gebeld door een vriendin of ik niet mee ging naar de film. Dat ging me te nipt worden, maar ze mocht me altijd bellen om daarna nog iets te drinken.

Rond half elf toog ik dus richting centrum. Na enige omzwervingen – zij wou nog iets eten, maar zelfs op zaterdag is dat blijkbaar moeilijk op dat uur – en een tussenstop bij de Amadeus voor onvolprezen ribbetjes, verzeilden we in het Patershol in de Rococo.

Ik was er lang geleden ooit al eens binnen geweest, maar veel herinnerde ik me er niet van, behalve dan dat ik het er echt wel gezellig had gevonden. En jawel, mijn gezelschap was meteen gecharmeerd. Eigenlijk is de hele Rococo niet meer dan een uit de kluiten gewassen huiskamer van een herenhuis. Om de hoek als je binnenkomt, is er een kleine toog. Overal staan ronde tafeltjes met stoelen of bankjes rond, er hangen spiegels en kerstboomlichtjes, kaarsen, veel ornamenten, en de haard brandt gezellig. Toen we binnenkwamen, was er geen muziek, maar iets later nam iemand plaats achter de buffetpiano, en begon evergreens te spelen.

Je gaat ook niet zomaar binnen en neemt plaats, nee, je wacht netjes aan de ingang tot de bardame je zegt of er wel plaats is. Ik heb het gevoel dat ze vrij kieskeurig en eigenzinnig is in het kiezen van haar clienteel, en dat het er een beetje van afhangt of er al dan niet plaats is. In elk geval is er het systeem zoals in de Mokabon: waar zitplaats is, kan je aanschuiven. Ik heb het gevoel dat wij op die manier het verliefde koppeltje dat al aan ons tafeltje zat, hebben weggejaagd. Mochten jullie dit lezen: sorry daarvoor!

Na eventjes wachten – de bardame was in druk geanimeerd gesprek gewikkeld met klanten die net weggingen – kwam ze de bestelling opnemen, en verklaarde ze ons “wijze mensen”. Daarom ging ze ons een extraatje van het huis geven, een klein glaasje zelfgemaakte Liqueur d’Amour. En jawel, iets later kwam ze af met de drankjes (waaronder zelfgemaakte ijsthee van rozenbottel met passievruchten bij, zéér te smaken) en met een klein dreupelglaasje voor elk. Het recept was geheim, verklaarde ze. Toen ik daarop, na een uitgebreide snuif- en proefsessie, een aantal dingen opsomde, lachte ze geheimzinnig, maar voegde eraan toe dat ik wel een zéér scherpe neus had!

In elk geval hebben we het er zeer naar onze zin gehad: gezellig, druk maar niet té, livemuziek maar zeker niet opdringerig, en een fijn mens achter den toog.

En de rekening? Wil je geloven dat ik er niet eens op gelet heb?

Af en toe ga ik eten met mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar. We houden sowieso nog contact, maar die avondjes, da’s toch iets speciaals. Als zeventienjarigen (en ouder) gingen we eenmaal per jaar op weekend met nog een paar vriendinnen, en doopten dat toen WildeWijvenWeekend. Intussen zijn we oud en bezadigd, en houden we het op restaurantbezoek, maar de naam blijft WWW.

Ik voelde me niet schitterend maar wel haalbaar, en had geen zin om alweer af te bellen, zoals de vorige keer al het geval was geweest.

Stipt om acht uur gisteravond stond ik dus in A Food Affair, een oosters getint restaurant waar Kim vaste klante is. Ik denk dat zij en haar man er vrijwel eens per maand gaan eten, en ze kennen de eigenaars intussen wel. De kaart is er Japans en Indisch geïnspireerd, maar wel met eigen toetsen.

Veel honger had ik niet, en toen ik vroeg of ik enkel een voorgerecht mocht nemen, kon dat. Ik had op voorhand even op de website gekeken naar het menu, maar blijkbaar was dat niet up-to-date. Tsja, geen sashimi van blauwvintonijn voor mij dus, wel een overheerlijke carpaccio van kortgebakken geelvintonijn, met verschillende soorten paddenstoelen, pijnboompitten, rucola en schilfers parmezaan. Ik weet het, ik weet het, ik zou eigenlijk geen tonijn mogen eten wegens de overbevissing van de arme beestjes, maar dan moet het maar zo lekker niet zijn! De tonijnstukjes waren werkelijk succulent: als biefstuk die smelt in je mond, maar dan beter…

Mijn vriendinnen hadden respectievelijk iets met Sint-Jacobsvruchten genomen – perfect mi-cuits, in een heerlijke salade – en dezelfde carpaccio als ik, en ik hoorde instemmend gesmek.

Een hoofdgerecht hoefde voor mij niet meer, maar mijn tafeldames namen uiteraard wel een volgende schotel, met name een stoofpotje van scampi met kokosmelk en curry voor de ene, en eendenborst voor de andere. Het zag er allebei heerlijk uit, al waren de scampi’s nogal pikant, zei mijn vriendin. Beide gerechten kwamen met een apart potje jasmijnrijst.

Bij het dessert heb ik afscheid genomen, hoewel Nathalie nog een rijstpap had besteld, en Kim een glas zoete muscat. Ik kon echt niet meer, en verlangde naar mijn bed.

Ik vond het eigenlijk echt wel jammer: niet alleen het gezelschap, maar ook de keuken was de moeite meer dan waard. Voor het voorgerecht heb ik 16.50 euro betaald, en dat was geen cent teveel.

Ik was hier al eerder geweest, een paar jaar geleden, en ik denk dat ik nog terugkom. Met Bart deze keer, en vooral met een gezond lijf. Zodat ik tenminste 100 procent kan genieten.

A Food Affair
Korte Meer 25, 9000 Gent
09/224.18.05
Gesloten op zaterdagmiddag, zondag en maandag.

Nog zo’n place-to-be tegenwoordig in Gent, is de Walter. Het nieuwe koffiehuis – open sinds september 2009 – ligt op de route van huis naar het kantoor van Bart, en het had dus al meermaals mijn nieuwsgierigheid geprikkeld.

Diezelfde hippe vriendin die me had meegetroond richting Simon Says, wilde ernaar toe, en kende zowaar de dame achter de bar.

Walter is gelegen op de hoek van de Poel en de Oude Houtlei, en heeft dus aan twee zijden bijzonder grote ramen. Dat maakt het een zeer aangename plek als je alleen bent: er is voortdurend beweging te zien, en je hoeft je geen moment te vervelen. Er is ook gratis wifi, wat het dan weer een ideale plek maakt om te zitten werken bij een kop koffie. Het interieur is zeer licht en open gehouden, met veel houtwerk en felgekleurde tafeltjes.

Mijn vriendin en ik bestelden elk een koffie verkeerd (3 euro), en kregen een grote kop met één derde koffie, één derde melk, en één derde melkschuim, dat zodanig stevig was dat de suiker er in een torentje op bleef liggen. Meteen goedgekeurd dus! Er kwam een schaaltje met chocoladebolletjes bij, zowel fondant, melk als wit.

De sfeer is er ongedwongen, rustig, en het café is duidelijk een hype momenteel: het aanwezige volk kon tot de jonge hippe mensen gerekend worden.

Je kan er ook ontbijten en lunchen, maar aangezien we net gegeten hadden, hoefde dat nu niet meteen, al zagen de gerechten die op grote zwarte borden waren geschreven, er wel lekker uit.

Ik denk dat ik er wel eens zal binnengaan op een ochtend om te ontbijten, en dan hou ik u op de hoogte.

Walter
Oude Houtlei 1
9000 Gent
09/225.28.25

(Dit artikel is eerder verschenen op Gent Blogt)