Tegenvaller

Vandaag waren we nog maar eens uitgenodigd bij de schoonfamilie om samen deftig te gaan eten. Ik zag het volledig zitten 🙂

Mijn schoonouders wilden al lang eens gaan eten in een restaurant in Maarke-Kerkem, dat eigenlijk wel een goeie naam heeft. Het feit dat Peter Goossens van ’t Hof van Cleve er zat met zijn gezin, zegt ook wel iets.

Helaas voor ons, misschien, want de service was alles behalve. We waren er stipt om één uur, en konden onmiddellijk buiten gaan zitten op het terras met grote ramen rondom en een zeer enthousiaste parasol, zodat we zo goed als volledig beschut zaten tegen de wind. Het uitzicht is er fantastisch: de Vlaamse Ardennen op hun best.

Quasi onmiddellijk werd het aperitief opgenomen en gebracht. En dat was dat.

Tegen kwart voor twee, drie kwartier later dus, vroeg ik toch of ze misschien de bestelde flessen water wilden brengen. Hapjes voor bij de champagne hadden we nog niet gezien, en kregen we ook niet meer te zien, tenzij aan andere tafels. Het water werd prompt gebracht, samen met wat brood, waar iedereen zowat op aanviel.

Tegen twee uur verscheen het koude voorgerecht, maar de tonijntartaar was flauw en smakeloos. Meh.

Tegen kwart voor drie werd de pompoensoep gebracht: zeer lekker, maar moet dat zo lang duren???

Tegen kwart over drie kwam de hoofdschotel: wilde-eendenborst met een zeer lekkere saus, boschampignons en amandelkroketjes. Lekker, maar niks om over naar huis te schrijven. Bart haakte finaal af toen er nog pluimen aan zijn vlees bleken te hangen.

Het dessert was wel zeer lekker, al was het pas tegen vier uur: ijs van witte chocolade, chocolademousse en nog ietske.

Gelukkig waren de kinderen wel wildenthousiast: lekker eten voor hen, en vooral een zeer fijn speeltuintje beneden, waar ze quasi de hele tijd op gezeten hebben. Ze hebben zich geen seconde verveeld, heb ik de indruk.

Mja.

Daar zien ze ons toch niet meer terug, denk ik. Tenzij we nog eens getrakteerd worden :-p