Geplaatst op

Simon Says

Een vriendin van me is volledig thuis in het hippe volkje van Gent (ze is zelfs bezig een alternatief stadsgidsje aan het schrijven, waarover later meer) en troonde me daarom gisteren mee naar Simon Says, een koffiehuis aan de Oudburg.

simon says (Foto Simon Says)

Het pand is bekend in Gent: dat felgekleurde knappe huis aan het Sluizeken, aan het kleine parkinkje van de Grauwpoort. Ik was er nog nooit binnengeweest, dat moet ik toegeven, en ik was wel wat nieuwsgierig.

Het is niet echt groot, maar wel gezellig. Er staat een hele hoop kleine tafeltjes die ingelegd zijn met oude tegels in blauwgroene tinten, net zoals de toog. Ze hebben blijkbaar ook Panamarenko een goudstift in handen gestoken, en hem zo ver gekregen een paar tekeningen op de blauwe muren te zetten.

simonsays

Er is een kleine koeltoog met diverse soorten taart en andere snoeperijen, maar aan de verdere ingrediënten te zien, kan je er ook broodjes en bescheiden lunches krijgen. Achter de bar stonden een vriendelijke jongedame en dito jongeman, die quasi meteen een kaart brachten, en even later een versgemaakte smoothie van appel, banaan en mango (3 euro) en een prachtige cappuccino aan de overkant. Coffee art, het is wel degelijk een kunst.

Simon

Toen de bardame me een foto van het kopje koffie zag nemen, vroeg ze nieuwsgierig waarom, en iets later stonden er plots twee nieuwe cappuccino’s voor onze neus: die vond ze beter gelukt en dus meer representatief. We hebben ze met smaak opgedronken, en de vriendin nam er een volgens haar zeggen delicieus stuk taart met meringue en rode vruchten bij.

simon2

We durfden niet echt vragen om ook de kamers van de bijhorende Bed & Breakfast te gaan bekijken (het was nogal druk in het café), en daarom gebruikten we de gratis wifi om even op de website naar de foto’s te kijken. Het ziet er knap uit.

Enfin, ik weet waar ik in het vervolg een koffie ga drinken als ik de hippe winkeladresjes van de Oudburg heb afgelopen. De koffie is heerlijk en mooi om naar te kijken, de omgeving is bijzonder aangenaam, en wie weet word ik zelf ooit nog hip :-p

Simon Says
sluizeken 8
9000 Gent
info@simon-says.be
+32 9 233 03 43
Open van dinsdag tot vrijdag van 09.00u tot 18.00u,
in het weekend vanaf 10.00u tot 18.00u

(Eerder al verschenen op Gent Blogt)

Geplaatst op

Hof Van Cleve

hof

Deze middag zijn we op uitnodiging van Barts ouders (en op betaling van Barts nonkel) gaan eten in het Hof Van Cleve, jawel, het driesterrenrestaurant van Peter Goossens.

Wel…

Je kan het eten eigenlijk niet beschrijven. Het was ongelofelijk lekker, en een combinatie van smaken en texturen die je niet verwacht. Eigenlijk doet zelfs het menu het eten oneer aan. Elke schotel bestaat uit een combinatie van minstens tien dingen, die elk wellicht ook weer uit verschillende elementen zijn opgebouwd.

menu

Er waren bij de champagne talloze kleine hapjes, een voorgerecht met Zeeuwse oesters,

voorgerecht

een tweede voorgerecht met Sint-Jacobsvruchten, een hoofdgerecht met melklam, een dessert op basis van limoen en witte chocolade, en een tweede dessert met allerhande chocoladebereidingen. Ertussen kwamen ook nog diverse kleine tussengerechtjes.

tussengerecht

Bij de koffie kwamen dan een aantal vaste zoetigheden, maar ook een kar met nagerechten waaruit je vrijelijk kon kiezen.

Het eten was subliem. Echt. Maar ik vond het eten in bijvoorbeeld L’Herboriste bij Brugge (twee sterren) ongeveer even hoogstaand.

Wat maakt dan het verschil? Dat de ene een ster meer krijgt? Duidelijk de omkadering. De bediening bestond (wellicht toevallig deze keer) uit allemaal vrij jonge gasten, onberispelijk gekleed in driedelig kostuum, met allemaal evenveel zwier, charme en gevoel voor humor. Ik ben er zeker van dat ze daarop geselecteerd en getraind worden: ze gedragen zich niet als robots, maar kunnen ten gepaste tijde een opmerking maken, en komen daarbij bijzonder gevat uit de hoek. Ze hebben ook alles gezien en gehoord, en reageren daarop. Je wordt op je wenken bediend, zonder dat ze daarbij ook maar één moment storend overkomen.

Er is bijvoorbeeld ook een kelner enkel voor het brood: je hebt keuze tussen acht verschillende soorten, en ze komen voortdurend aanvullen. Er staan twee soorten boter op tafel, en in het begin komen ze rond met zes verschillende soorten olijfolie, waar je dan uit kan kiezen.

De sommelier komt de wijnen (aangepast bij het menu) aan tafel voorstellen: hij legt uit welke soort wijn het is, welke druif, uit welke streek, enzoverder. Ook bij het eten wordt telkens uitvoerig uitgelegd waaruit het gerecht is opgebouwd, en bij bijvoorbeeld de eendenmossel werd ook de schelp getoond waaruit dat beestje gepeuterd wordt.

Ik vond het in elk geval een ervaring waarvan ik enorm heb genoten.

En ik was maar wàt blij dat nonkel de rekening betaalde :-p

Bedankt, nonkel en schoonouders!

Geplaatst op

La Cena

Vroeger, in lang vervlogen tijden (toch wel bijna 20 jaar geleden) hadden Kim, Nathalie en ik het plan opgevat om met nog een paar vriendinnen één keer per jaar op weekend te gaan. 5 meisjes van 18 samen, dat was plezier gegarandeerd, en het weekend werd al vlug WWW gedoopt, ofte Wilde Wijven Weekend (nog lang voor er sprake was van het World Wide Web). Onze wilde haren zijn we al lang kwijt, en een weekend is het ook niet meer, maar wijven zijn we nog steeds, en dus trekken we er om de zoveel tijd op uit om met ons drietjes iets te eten, of WWW Petit Comité.

Kim mag van ons altijd kiezen: ze hoort veel over restaurantjes links en rechts, en gaat zelf ook regelmatig eten.

Deze avond voerde ze Nathalie en mij mee naar La Cena, een restaurant met mediterraanse keuken, of zoals ze het zelf verwoorden, “saveurs du midi, met de leukste ontdekkingen uit de Provencaalse, Italiaanse en Spaanse keuken, nu en dan aangevuld met specialiteiten uit Maghreb en Levant”.

Groot is het niet, en eigenlijk ligt het ook een beetje verscholen achter een wirwar van planten in de Lange Steenstraat, en daardoor was het me nog nooit opgevallen. Eenmaal je binnen bent, komt de gezelligheid je tegemoet. Kleine, moderne tafeltjes en stoelen, kaarsjes op de tafels, en jazzy muziek. Een niet onknappe jongeman nam mijn jas aan, en gaf me een tafeltje, terwijl ik nog even wachtte op de anderen. Jawel, ik was gewoon eerst! Nooit vertoond! Er ligt een stapeltje lectuur (tijdschriften en kookboeken) waarvan ik dan ook dankbaar gebruik maakte.

De kaart is niet erg uitgebreid, maar er is wel elke maand een compleet ander menu. Er staan ook een aantal gerechten op de losse kaart.

Zonder overleg – we kennen elkaar al meer dan 25 jaar – kozen we het menu van 31 euro, met voorgerecht, hoofdgerecht en dessert, zonder de antipasti (menu van 36 euro). Een aperitief moest wel kunnen, en daar namen we respectievelijk een glaasje cava en twee glazen Roomer, het Gentse vlierbloesemdrankje. Bij de rest van de maaltijd nam Kim een karafje witte huiswijn, en dronken Nathalie en ik een fles Vittel leeg.

Als verrassinkje kregen we elk een mooi glaasje paprikasoep vooraf. Al gauw werd het voorgerecht gebracht: we hadden alledrie geopteerd voor de risotto met pompoen en gedroogd spek. De andere keuzes waren trouwens spaghetti carbonara of gepocheerd ei op een torentje van gegrilde courgettes en aubergines. We kregen een mooie portie rijst met een cremige pompoensaus erdoorheen, waarop netjes een knapperig reepje spek was gedrapeerd. Alleen jammer dat de rijst net iets té al dente was, hij had een minuutje of twee langer mogen koken.

Als hoofdgerecht hadden mijn tafeldames geopteerd voor een mooi stuk kabeljauw, volgens de menukaart ‘vis van de week opgerold in courgette reepjes met zongedroogde tomaten’. De vis bleek niet in de courgette gerold te zijn, maar alleen een ouwe zaag viel daarover, want hij was wel bijzonder lekker.  Zelf had ik het vleesgerecht gekozen: ‘Daube Provençale met gegratineerde polenta’, wat bij navraag een soort stoverij in wijnsaus bleek te zijn, en ook best aangenaam. De enige opmerking die mijn tafelgezelschap had, was dat ze eigenlijk wel aardappelen, rijst of pasta misten bij de vis, want dat de vis met groenten eigenlijk zeer licht waren en dus niet echt vulden. Hadden we een vegetariër in het gezelschap gehad, dan had die delasagne met tofu, gegrilde groentjes en twee sausjes kunnen kiezen.

Een dessert hoorde er ook bij, en daar kregen we de keuze tussen sabayon met aardbeien, sorbet met wodka of kaas. Eensgezind kozen we de sabayon, en kregen een ruime portie die hoorbaar net was klaargemaakt. De chef kwam hem trouwens zelf brengen met een grote glimlach 🙂 Mijn vriendinnen namen er een glaasje dessertwijn bij, in casu Moscatel.

Na afloop had ik echt wel zin in een koffie, zodat ik een latte bestelde en een grote kop koffie met een apart kannetje met warme melk kreeg. Nathalie nam een kop verse muntthee, Kim genoot van een glaasje limoncello om af te sluiten. Op een schoteltje kregen we 5 amarettikoekjes als begeleiding.

Intussen was het ongemerkt half twaalf geworden, en vroegen we de rekening: 129.70 voor drie. Zoals altijd betaalde er een van ons met de kaart, en rekenen we achteraf onderling af. Bij dat nazicht bleken ze de wijn niet gerekend te hebben, wat we dus niet opgemerkt hadden op het moment zelf.

Conclusie: La Cena is gezellig en lekker, maar heeft niet de ambitie van haute cuisine, gelukkig maar. De prijs is redelijk, maar niet goedkoop. De gerechten zijn echter wel, net door de beperkte kaart, bijzonder vers, en dat merk je ook.

La Cena
Lange Steenstraat 10, 9000 Gent
09/233 72 24
www.lacena.be
Open van woensdag tot zondag 12u-14u en 19u-22u30

Geplaatst op

C-Jean

Toen Bart vrijdagavond thuiskwam en ik trots aankondigde dat ik een nieuwe outfit had, wilde hij die wel eens zien. Daarop zei ik lachend: “Wel, neem me dan morgenavond mee uit eten, en ik trek de nieuwe kleren aan!” Waarop hij: “Zoek maar een babysit!”

Euhm.

Ik zei geen nee natuurlijk, en had dankzij Facebook binnen de kortste keren een lieve babysit vast. Bart kreeg de opdracht ergens iets te reserveren. Toen hij in de late namiddag thuiskwam, glimlachte hij breed, en kondigde aan dat hij gereserveerd had bij C-Jean. Daar had net een koppel afgezegd, vandaar, want anders is dat weken van op voorhand volgeboekt.

C-Jean dus. We waren er al geweest, hadden het toen bijzonder lekker gevonden, en wilden wel terug. We wisten ook wel dat er intussen een ster was bijgekomen, en dat het dus wat prijziger ging zijn. So be it.

In mijn nieuwe kleren paraderend (goedbevonden door manlief) arriveerden we dus in C-Jean. De bediening was, zoals altijd, onberispelijk. We besloten het uitgebreide menu te nemen (85 euro pp.), met een aperitief, een half flesje wijn en een fles water.

Wat we kregen, was heerlijk. Bij het aperitief (respectievelijk een gin-tonic en een versgeperst fruitsapje) werd een plankje aan tafel gebracht, met daarop een klein zelfgemaakt kaasje, en nog een tweetal andere dingen. Op tafel stond ook een kommetje met fantastische kroepoek van Oud-Brugge en mosterd.

Als eerste voorgerecht kregen we drie kleine bordjes: een enkele Zeeuwse platte oester met peterselie en sjalot, een staafje ganzenlever (ter grootte van een dikke friet) met een toefje abrikoos, een half lepeltje vermalen popcorn en een snuifje curry, en een schepje noordzeekrab met selder en koriander.

Een tweede voorgerecht bestond uit een stukje gerookte wilde paling van een 5 cm. lang, met knolselder, komkommer en een Grevelingen-oester. Aangezien ik allergisch ben voor komkommer, werd bij mij de komkommer vervangen door radijs. Ronduit hemels, echt waar, bijzonder lekker. Ik wou dat ik kon koken…

Daarna volgde een bord met daarin een stukje buikspek, gegaard op lage temperatuur, met artisjok en eekhoorntjesbrood. Alweer om duimen en vingers af te likken, maar jammer genoeg opnieuw amper een proevertje.

Een volgende gerechtje was een stukje pladijs met een paar toefjes rode biet en twee blokjes pompelmoes. Dat lag me iets minder, al was het niettemin ook nog lekker.

Een eerste vleesgerecht bleek een streep rundsgehakt te zijn, vergezeld van twee grijze slakjes, een paar toefjes creme van abdijkaas en knolgroenten, in casu radijs en een tweetal spruitenblaadjes. De combinatie werkte perfect, en ik vond het ongelofelijk jammer dat ook hier het oog meer kreeg dan de maag.

Als ‘hoofdgerecht’ was er wilde eend: een stukje royale (blijkbaar een soort pastei), en een stukje filet, met worteltjes en citroentijm. Helaas werd ook hier de smaak onrecht aangedaan door de hoeveelheid: ik zat verlekkerd te kijken naar andere tafels die werden bediend, terwijl mijn bord helaas al leeg was.

Daarna volgden de desserten: eerst gecaramelliseerde vijg met sinaasappel en het beste pistache-ijs dat ik al gegeten heb, vergezeld door een tweede kommetje met een mengeling van perzik, groen appel en peperkoek.

Een tweede dessert bestond uit een bolletje botercaramel met hazelnoot op een schijfje tainori (een bitterzure pure chocolade die smelt op de tong), en een bijzonder verrassende maar ongelofelijk frisse en lekkere combinatie van witte valhronachocolade met een ijsbereiding van zuring.

Daarna lieten we ons nog verleiden door een koffie, waarbij ook nog een paar succulente hapjes werden gebracht.

Met de glimlach betaalden we de gepeperde rekening (op een heerlijk ironische manier gebracht trouwens) en wandelden door de avondkou naar de auto. Mijn man verzuchtte dat hij deze keer toch wel gemengde gevoelens had over het restaurant: het was bijzonder lekker en origineel, en op die manier zeker zijn geld waard, maar moesten het echt zo minuscule porties zijn? En hij voegde eraan toe dat hij blij was dat hij op voorhand nog dat restje lasagne had binnengespeeld.

Ik moet toegeven: ik heb ervan genoten. Maar had je me, na het buitengaan, nog een groot pak friet voorgeschoteld, ik had het zonder blikken of blozen binnengespeeld. Honger had ik niet, maar ook geen echt voldaan gevoel. En dat vind ik bijzonder jammer, zeker voor een restaurant met de klasse van C-Jean.

Geplaatst op

Le Baan Thai

Om een mooie dag te besluiten, zijn we gisteren met vrienden gaan eten in Le Baan Thai, in het Patershol. Gelukkig maar dat Lieven had gereserveerd, want met de patersholfeesten zat het behoorlijk vol.

Lieven hadden we al eeuwen niet meer gezien: Bart had samen met hem op kot gezeten, en da’s toch wel zo’n… 15 jaar geleden :-p

We hadden al tijden gezegd dat we eens gingen afspreken, maar dat kwam er niet van, je kent dat wel. Tot een paar weken geleden plots iemand aan de ICQ hing (jawel, dat programma bestaat nog steeds) en er dus concrete afspraken kwamen.

Ik moet zeggen, het heeft me gesmaakt: de bediening in orde, het kader sober (wat niet altijd het geval is in Aziatische restaurants), en bovenal: het eten was bijzonder lekker 🙂

Na een koffie in het obligate Oeverloze Eiland (obligaat want zo zijn er niet veel in die categorie in de buurt) worstelden we ons opnieuw door de mensenmassa, en waren we eigenlijk blij dat we niet naar de Patersholfeesten zelf gingen. Het heeft zijn charme, dat zeker, en de mensen die er stonden te kletsen of naar een van de vele groepjes stonden te luisteren, leken zich best te amuseren, maar nee, bedankt, niet voor ons.

Worden we nu oud, of wa?

Geplaatst op

Onverwacht

Vandaag had ik onverwachts gedaan om 12.00u ipv. 12.55u, omdat mijn leerlingen toneel hadden en ik blijkbaar geen toezicht moest doen.

Geen probleem uiteraard, werk genoeg :-p
Tot mijn frank (euro?) viel dat ik dan misschien met Bart iets kon gaan eten in ’t stad. Een kwartier later gaf ik mijn liefste een zoen op de Sint-Michielsbrug en togen we naar de Wok-A-Way. Daar kregen we na een tiental minuten onze wokschotel van een vriendelijke jonge Kantonees met Antwerps accent. Een dikke vijf minuten later merkte die gast op dat hij Bart eigenlijk een gewone ‘Young Chicks’ had gegeven in plaats van eentje met zoetzure saus. Bart wuifde het weg, en wij aten rustig verder. Tot er plots een papieren zak met een portie take-away naast ons werd neergezet. De kok vond immers dat hij een fout had gemaakt en dat die rechtgezet moest worden. Bon, ik weet wat ik morgen met genoegen in de microgolf van school ga schuiven :-p

Daarna ben ik nog heel even wat boodschappen gaan doen (ik heb eindelijk eens iets gevonden voor Barts vaderdag dat ik kan betalen en hij nog niet heeft) en naar huis gereden.

En toen lag na vijf minuten mijn versgezette caffé latte over het aanrecht, de net gehaalde post en voor de helft in mijn onderliggende schuiven. Heb ik nog een kwartier mogen staan kuisen ook :-p

Geplaatst op

Heerlijke zaterdag

Gisteren was eigenlijk al even fijn 🙂

Lekker rustig geslapen tot negen uur, zo zonder kinderen in huis, en dan ontbeten. Beetje aan de PC gezeten, wat algemene dinges gedaan, was opgehangen, genoten van de zon, de badkamerdeur nog een laatste laagje gegeven, en rond half één afgezakt naar ’t stad.

Ik had namelijk een lunchdate met mijn liefste, in het Lepelblad dan nog. Weet je, het deed deugd om eindelijk nog eens wat tijd samen door te brengen, zonder de voortdurende aandachtopeiserij van de kinderen, of zonder dat we allebei doodop in de zetel hangen. Ik had een heerlijk stukje maiskip in dragonsaus met gebakken patatjes en sla, en het smaakte me enorm. Aansluitend ben ik nog heel even de Veldstraat ingetrokken, maar verder dan de C&A ben ik niet geraakt. Het was bijzonder verleidelijk om nog wat verder af te zakken, maar mijn voet riep me een duidelijk halt toe. Niet dat de buit niet binnen was hoor: twee zwarte broeken voor Bart, twee T-shirts, een korte broek en een gilet voor Wolf, en dat voor samen 118 euro. Helaas niks ervan in solden, maar da’s typisch natuurlijk.

Aansluitend ben ik naar huis gereden, heb de was binnengehaald en een nieuwe opgehangen (en drie kwartier was staan plooien, de hoop was niet te overzien) en nog wat prutswerkjes gedaan. Mezelf tegen vijf uur weer samengeraapt en naar de Brico getrokken, waar ik voor 60 euro buitenkwam met een nieuwe klink voor de badkamer, en vier prachtige haakjes om op de pasgeschilderde deur te bevestigen, voor de pyama’s. Die badkamer gaat nog eens af geraken!

Na nog een tussenstop voor boodschappen in de Delhaize reed ik alweer naar Gent centrum, voor alweer een date met mijn schat 🙂 We hadden afgesproken ergens frietjes of een durum of zo te eten, en dan naar de cinema te gaan. Watchmen speelde enkel nog om 22.15u, dus hebben we Red Cliff gekozen, de prachtige oorlogsfilm van John Woo over rivaliserende oorlogsheren in het China van 300 PC.

We zaten al in de auto op de parking, toen Bart vroeg waar we eigenlijk gingen eten. Ik haalde de schouders op, waarop hij dat frituurtje op de hoek van de Veldstraat en de Hoornstraat suggereerde: vlakbij, en dan konden we rustig op kantoor alles opeten. Wij dus weer uit de auto, en in een plensbui naar die frituur. Eigenlijk is dat de zaak oneer aandoen: je kan er frieten krijgen, maar vooral ook alle soorten hamburgers, en je kan boven zelfs zitten. Alleen de naam weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik er de beste burger ooit heb gegeten, en dat ik daar zeker nog terugga! Ik had een tonijnburger gevraagd, en kreeg het volgende: een licht getoost bagnatbroodje van toch wel 15 cm doorsnee, gevuld met verse paprika, knisperige sla, uiringen, tomaat, zelfgemaakte tartaarsaus, en vooral een zeer royaal stuk gegrilde tonijn, van ongeveer een cm dik, maar groter dan het broodje. Doe daar dan een zakje van die dunne perfect gebakken frietjes bij, en je hebt gewoon teveel gegeten. Ik verzeker je, mij zien ze daar nog terug!

Uiteindelijk rustig afgezakt naar de Kinepolis, waar het al een probleem was om de ingang te vinden door de enorme werken die ze er uitvoeren. Gelukkig heb ik een zalig attente man, die me afzette en ging parkeren.
De film zelf was indrukwekkend. Het verhaal is niet echt moeilijk: de eerste minister van de Hankeizer wil twee naburige vorsten onder de voet lopen, maar hoewel die ruim in de minderheid zijn, halen ze het met schitterende taktieken en de nodige listen. De uitwerking ervan is prachtig: John Woo is een meester in het filmen van actiescenes en had blijkbaar een (letterlijk) leger figuranten ter beschikking. Ik heb genoten van de film: prachtige, zij het bloederige beelden, een episch verhaal en een soundtrack om bij weg te dromen. Zoals Bart na afloop zei: dit is de Ilias van de Chinezen, en gelijk had hij.

Een perfecte afsluiter van een zalige twee dagen 🙂

Geplaatst op

Goede vrijdag

Twee heerlijke dagen achter de rug 🙂

Gisteren rond elf uur met Kobe naar de dokter, die het ventje compleet in orde en goed hersteld verklaarde.

Daarna ben ik hem bij mijn ouders gaan afzetten (en twee keer mogen rijden omdat ik stomgaweg zijn zak met slaapgerief was vergeten) en was ik net op tijd om een was buiten te hangen, en met mijn allerliefste naar Sauna O in Afsnee te rijden. We waren daar de eersten en lange tijd de enigen. Niet verwonderlijk eigenlijk, op een vrijdag rond vijf uur. De sfeer was bijzonder rustig, en de aankleding mooi en rustgevend. Stoombad met citroengrasaroma, vochtige biosauna, hete droge Scandinavische sauna, warm voetbad omzoomd met kaarsjes, een aangename relaxruimte (er was ook een natte relax) om even te lezen bij de open haard en een chocomelk (resp. espresso) te drinken, en er was zelfs een tuin om eventueel in te gaan zitten. Het zwembad was me te koud, en van het ijskoude dompelbad spreken we niet eens. We zijn er tweeëneenhalf uur gebleven, en hebben daarvoor 83,5 euro betaald: 30 euro per persoon voor de sauna, 6,5 euro pp. voor het badlinnen, en dan nog 3,5 euro voor elk van de drankjes. Ik heb ook even gevraagd waarom er geen jacuzzi of warmer bad was, maar dat ligt moeilijk door de VlaremII-normen, en omdat ze een echte sauna willen zijn, en niet met mensen die in die jacuzzi blijven vegeteren.

Daarna zijn we rustig gaan eten in restaurant Het Boneryck, hier in Wondelgem vlak bij ons huis. Bizarre naam misschien, maar hij heet Derycke, en zij heet Boone, heb ik me laten vertellen. Ik was er al eens geweest, en wilde ook Bart eens laten proeven. Het menu was verrassend en bijzonder lekker:

* Cava Brut met hapjesbord
*Tartaar van tonijn met espuma van komkommer en avocado
* Broccolisoep met mascarpone
* Gegrilde kangoeroefilet met salsa verde en rozemarijnaardappelen met pecorino
*Mousse van cassis met sesamkletskop en advocaat
*Koffie en gebakjes

Dat ik geen fan ben van cassis, was geen enkel probleem: ik kreeg een perfect gemaakte crême brûlée in de plaats.
Het eten was mooi gepresenteerd, in perfecte hoeveelheden (soms ietsje teveel, zoals de grote kom broccolisoep waarin een mooi bolletje mascarpone langzaam smolt) en vooral in verrassende combinaties. Zalmtartaar had ik al gegeten, maar nog nooit vermengd met pijnboompitten en fleur de sel (de rest heb ik niet kunnen thuisbrengen).

De atmosfeer is jong en vrij lawaaierig, dat wel, maar dat komt ook omdat het eigenlijk een gewoon huis is, waarvan de volledige benedenverdieping omgebouwd is tot restaurant met semi-open keuken. De kleuren zijn chocoladebruin en limoengroen, en de muziek is loungy. De bediening was hartelijk en attent, en vooral, wat ook belangrijk is, met de glimlach.

Bart betaalde voor het menu met – naar zijn zeggen bijzonder lekkere – aangepaste wijnen 53 euro, ik was 40 euro kwijt en 6,5 voor een fles plat water.

Als aangenaam achterafje krijg je, bij de rekening, ook nog een glaasje sambucca, gebracht door de kok zelf, die meteen komt informeren of alles naar wens was.

En dat was het echt wel ook.

Geplaatst op

Feest

Mijn ouders zijn deze zomer 40 jaar getrouwd. 40. Wow.

Ze geven dan ook een feest, uiteraard, of het zouden geen Belgen zijn 🙂 Mijn ma doet het op haar eigen onconventionele manier, op een ongewone locatie, maar, te oordelen naar de gerechten op zijn website, een prima traiteur.

Ik kreeg in elk geval al het water in de mond bij het lezen van zijn buffetten en menu’s. Of ligt het aan mij, en heb ik gewoon dat Bourgondische trekje van mijn ouders geërfd?

Geplaatst op

De Jacobijn

Donderdag had ik niet veel tijd om iets te eten, dus zijn Bart en ik snel binnengewipt in de vernieuwde Jacobijn in Onderbergen.

De Jacobijn was vroeger al een adresje waar je rustig kon koffiedrinken, en een spaghetti of een croque of iets dergelijks kon eten. Het was er eigenlijk altijd wel vrij druk. Tot onze grote verbazing merkten we op een bepaald moment dat het over te nemen was, en dat het eigenlijk al gesloten was. Tiens.

Het feit dat er opnieuw iets mee ging gebeuren, werd ons duidelijk toen het smeedijzeren hek aan de ingang fluogroen werd geschilderd. Ah bon? Langzaamaan werd het hele interieur vernieuwd: heldere wanden aan het begin, en dan fel limegroen voor het achterste gedeelte waar ook de toonbank staat. Fris en modern, jawel. Leuk detail: er is een afhaalloket aan de zijkant waar je broodjes kan afhalen zonder binnen te komen.

Want dat is de Jacobijn eigenlijk geworden: een koffie-thee-broodjeszaak. De kaart is dan ook bijzonder klein wanneer het op warm eten aankomt: twee soorten quiches. Verder zijn er een aantal slaatjes, en een ganse resem broodjes. Wel kan je er een hele variëteit aan thee verkrijgen, en ook het gamma koffiebereidingen is niet mis. Uiteraard is er de begeleidende taart, waarvan er een aantal op een bord neergeschreven staan als suggestie.

Een vriendelijke jonge gast kwam snel onze bestelling opnemen, en aangezien het om lunch ging, kozen mijn tafelgezelschap en ik elk voor een quiche met begeleidende sla.

Een goeie tien minuten later kwam die quiche ook op tafel, samen met de drankjes, die niet op voorhand waren gebracht. Aan de overkant verscheen een punt quiche met ham, geitenkaas en spinazie, zelf had ik voor de zalm-courgette-dille-variant gekozen. Op het bord kwam meteen ook een salade: verschillende soorten sla, een paar stukjes tomaat en zongedroogde tomaat, gesnipperde rauwe sjalot, pijnboompitten, en een apart kannetje met een smakelijke vinaigrette.
Lekker, maar weinig als lunch: een achtste van een quiche is niet bepaald overdadig. Ik denk niet dat dat trouwens de bedoeling was, voor acht euro. De drankjes, zijnde plat en spuitwater, waren 1,90 euro per stuk.

Ideaal dus als je in de Veldstraat loopt en honger krijgt: smakelijk, snel en niet duur. Alleen mag je geen àl te grote honger hebben natuurlijk.

De Jacobijn
Onderbergen 15
9000 Gent
09/225.06.92