Geplaatst op

Tulpentip!

Het is eigenlijk wreed onnozel, maar ik ben zó content dat ik dat weet!

Ik zie namelijk echt wel graag tulpen in de lente, maar ik hou me soms in om ze te kopen, omdat die dingen binnen de kortste keren alle kanten uitstaan in een vaas, in plaats van netjes een boeket te vormen.

Zaterdag liep ik op de markt in Evergem, en kocht ik er toch van die mooie paarse. En de verkoopster wist me te zeggen: “Awel, madame, oas ge nie wilt dân ze alle kanten uitstoan achter een endeke, moet ge van die roste muntses in ew woater doen, tons blijven ze schuune rechte stoan”. Ik keek bijzonder verbaasd, en gooide effectief een muntje of tien in het water. En, lo and behold: mijn tulpen staan na een dag of vier heel mooi open en nog altijd kaarsrecht!

Victorie!

Geplaatst op

Relax

Maandagavond hing ik – zoals wel vaker – met ons ma aan de telefoon. Ze wist te vertellen dat ze eigenlijk niet meer zo comfortabel in haar canapé zat, en of wij toevallig zo geen losse zetel staan, genre relax. Een nieuwe wilde ze niet kopen, want het ging toch niet voor lang zijn. Ik beloofde dat ik eens ging rondhoren, en belde naar mijn schoonma. Die was net zelf de zetel van mijn schoonvader beginnen gebruiken, nu ze zelf sukkelt met artrose in haar schouder.

Ik zette dus gisteren een oproepje op Facebook: wie weet was er wel iemand wiens ouders net in een rusthuis waren, en die er zo eentje op overschot had?

En jawel, Serge, een kennis van zowel Bart als mij, reageerde: in het huis van zijn moeder in Torhout stond er nog eentje, een elektrische, en die mocht ik gerust komen halen. Ik ben gisterenavond na het eten nog in mijn auto gesprongen en naar ginder gereden. Nog een chance dat ik een echt grote koffer heb: de zetel kon er gewoon in rechtstaan.

Deze namiddag ben ik dan, terwijl Kobe naar de muziekles was, met Wolf en Merel naar Zomergem gereden.

We hadden nog een klein beetje tijd over, en pikten eerst nog een cache op in Zomergem. De andere vonden we helaas alweer niet.

IMG_1675

In Zomergem had ik mijn broer, die een straat verder woont, opgetrommeld om de zetel naar boven te krijgen. Het kostte ons enige moeite, een hoop gezucht, gesteun en gezweet, maar hij staat waar hij moet staan. Oef.
En Merel, die nam intussen foto’s.

En de zetel, hij werd goed bevonden. Nog die chance!

Geplaatst op

Bloemen op Valentijn

Jawel, ik heb vandaag bloemen gekregen: een prachtig boeketje rode tulpen. En nee, ik heb ze niet van Bart gekregen, maar van onze dorpspastoor.

Yup.

De pastoor.

Voor uw wenkbrauwen ergens door het dak schieten: nee, die mens is niet op vrijersvoeten, en nee, hij heeft zelfs geen boontje voor mij.

Vandaag was er catechese rond het Onze Vader. De pastoor had zijn best gedaan om zoveel mogelijk mensen te verzamelen die het Onze Vader in hun eigen taal wilden opzeggen. Een jonge student kwam het voorlezen in het Oud-Grieks, een koppel uit Indonesië zong het onder gitaarbegeleiding, we hoorden het in het Pools, Hongaars, Frans van het Mauritiuseiland, Spaans, Portugees, Filippino, en ikzelf bracht het in het Latijn. En als bedanking kreeg ik dus, net zoals de anderen, een heel mooie bosje tulpen.

Maar geef toe, het blijft wel grappig :-p

Geplaatst op

Gras afrijden

Hoe gek het ook klinkt, ik heb vandaag het gras afgereden, jawel.

Ze hebben de grasmatten eind oktober gelegd, en normaal gezien groeit gras niet echt in de winter. Maar aangezien het absoluut niet koud was, bleef dat gras vrolijk groeien, en ook wortelen. Nog een chance, want anders zouden we er nog steeds niet op mogen lopen hebben.

Maar dat gras, dat werd dus langer en langer, eigenlijk te lang om goed te zijn. Dat vond ook de tuinarchitect, toen die hier een paar weken geleden langskwam. Als ik een kans zag, en het zou de eerste dagen niet vriezen, dan moest ik het afrijden om mosvorming tegen te gaan. Hmm.

En dus reed ik vandaag het gras af. Twee weken geleden had ik al een stuk gedaan, maar toen was het beginnen regenen, en was het helemaal uit met de pret. Vandaag was het vooral koud, maar gelukkig ook al even droog, en dus waagde ik een poging. Vlot ging het niet wegens eigenlijk toch nog te nat, maar bon. Oordeel zelf maar, of het nodig was.

In februari. Nu vraag ik u…

IMG_1446

Geplaatst op

Trouvaille

Ik kon – gelukkig – compleet op den bots naar de kapper deze voormiddag. Ze hoeft het enkel maar te knippen, zelfs niet te wassen – ik heb dat echt niet graag – en dus kan ze het er vaak snel tussendoor nemen.

Met een fris geknipt kopje reed ik terug naar huis, en passeerde ik langs de grote kringwinkel aan de Dampoort. Aangezien ze daar ook een parking hebben, stopte ik even, om te kijken of ze niet toevallig een wintervest voor Wolf hadden. Hij heeft uiteraard zijn mooie jas om naar school te gaan, maar ik had hem een tusseninjas gekocht in de Decathlon voor de scouts en de rugby. Hij heeft die één keer aangedaan, en toen was ze verdwenen. Yippie. Hij had dan nog een andere die ik ook eens tweedehands had gekocht, een dikke in namaakleer maar met een stevige voering, en ook die is verdwenen. Ik blijf geen geld uitgeven aan dikke vesten die toch maar verdwijnen, maar aan de andere kant: in de winter heeft hij die extra jas wel nodig.

Een vest voor Wolf heb ik er niet gevonden, wel een hele leuke handtas voor vijf euro, en vooral… een perfecte motorvest, weliswaar zonder de binnenvoering, maar verder effectief in excellente staat, voor de volle zeveneneenhalve euro. € 7.50, juist. Compleet met leren tussenstukken, verharde rug, schouders en ellebogen, reflecterende stukken, enfin, een duur geval. Ideaal voor een tweede rijder op mijn moto, als ik er weer eentje heb.

Awel, van dat soort dingen kan ik dus echt goed gezind worden. Serendipiteit, zeker?

Geplaatst op

Rups van de Saturniidae mot

Ik moet het niet hebben van motten. Vroeger was het ronduit een fobie en ging ik niet in een kamer als daar een mot zat, nu loop ik er in een boogje omheen, maar ik zal er nog steeds niet naartoe gaan.

Maar daarstraks zag ik, op de twitter van @bnox, een prachtige rups passeren. Foto van Marco Fisher, btw, die ronduit prachtige foto’s staan heeft op zijn pagina.

2048_9dc6_500

Ik dacht meteen aan Liberace: dit is toch gewoon een over-the-top-rups? Heerlijk gewoon!

Het volwassen exemplaar doet me enigszins huiveren, maar ik moet wel toegeven dat het een mooi beest is. Ik zou ze wel niet in mijn buurt willen zien fladderen, maar kom.

Petit paon de nuit

Een andere mot van diezelfde familie is deze, en die vind ik wel prachtig. Alleen dat haar…

65cafe9dfeff0de0705981245ac74521

 

Geplaatst op

Lopen en vliegen.

Een ongemeen drukke dag, waarin er werd lesgegeven – uiteraard – maar waarin ik ook om kwart over zeven al in de auto zat om ons ma op te halen en naar de chemo te brengen, waarbij we dan vrolijk twintig minuten stonden aan te schuiven in Vinderhoute. Ik had een half uur speling gerekend bovenop een half uur autotijd – 7.35u stond ik bij ons ma, 8.30u moest ik lesgeven – maar dat viel tegen, ik was een paar minuten te laat. Dju.

Om twaalf uur belde ik ons ma, en bleek ze tegen half een klaar te zullen zijn. Wolf had instructies gekregen om thuis zelf de klaarstaande lasagne op te warmen, en deed dat met verve. Ik reed richting UZ, het duurde alsnog tot tien voor één voor we buiten waren op de chemo-afdeling, en toen besloten we om daar ter plekke iets te eten, ik was blauw van de honger.

Enfin, tegen half drie was ik thuis: net genoeg tijd voor een koffie, om dan de kinderen in te laden en te zorgen dat Kobe tegen drie uur in de muziekles zat in Evergem. Helaas: op het moment dat we wilden vertrekken, begon Merel onbedaarlijk te huilen dat haar oor pijn deed en dat ze niet mee wilde. Ik gaf haar een lepel Nurofen, vroeg aan Wolf of hij alsjeblief gewoon thuis wilde blijven met haar en haar in de zetel te doen slapen, en reed naar Evergem. Kobe werd afgedropt, en ik reed door naar Sleidinge, naar Tuinhouthandel Demeyer, om ons tuinhuis te regelen. Daar ben ik bijzonder snel en correct geholpen, en dat deed mijn humeur al enigszins opklaren.

Ik was nu toch vlakbij, en dus reed ik nog even naar oma om nieuwjaar te wensen, maar ze sliep heel rustig, en ik had het hart niet om haar wakker te maken. Volgende week beter.

Het had geen zin meer om meteen naar huis te rijden, want dan mocht ik onmiddellijk weer aanzetten, diezelfde weg terug naar Evergem om Kobe op te halen. Het was me te koud en te vochtig voor een geocache, en dus ging ik maar ondergoed halen in de Zeeman, en reed daarna om Kobetje.

Kobe heb ik meegegeven met een vriendje richting rugby: ik zag het niet meer zitten om zelf te rijden en dan naar de Ikea te gaan, zoals ik eigenlijk gepland had. Merel had trouwens, terwijl ik weg was, een uur stevig geslapen, en was weer helemaal springlevend. Nog dat geluk.

 

 

Geplaatst op

Knolletjes en bolletjes

In november plantte ik al een massa narcissenknolletjes en wat blauwe druifjes en sneeuwklokjes, maar vorige week vond ik, per toeval, nog een zakje irisknolletjes die ik compleet vergeten was en in de puinhoop van de garage nu plots had zien liggen. Eigenlijk moesten die nog in oktober in de grond gestoken zijn, maar bon. Er waren er al een paar aan het uitlopen, en ik dacht: och waarom niet? Wie weet bloeien ze dan volgend jaar wel?

Ik heb ze donderdagvoormiddag in de grond gestoken, en toen zag ik dat ook de tulpen, narcissen en nog een paar andere dingen al vrolijk aan het schieten waren, en dat sommige zelfs al een centimeter of vijf hoog staan. In januari, jawel. Ik maakte er een opmerking over op Facebook, en kreeg prompt te horen dat bij een vriendin haar paaslelies zelfs al uitgebloeid waren! Komt dat tegen!

Enfin, ik hou mijn hart vast tegen dat het begint te vriezen, en hoop dat dan niet alles dood ligt. Want weet je, ik wil écht wel kleur in die nieuwe tuin van ons!

Geplaatst op

Certamen Ciceronianum Arpinas, hier komt Cato!

De Latijnolympiade, die heeft altijd al een speciaal plaatsje gehad bij mij. In 1989 heb ik er namelijk zelf aan deelgenomen, de eerste lichting Vlamingen ooit. Ik moet eerlijk toegeven: heel veel verdienste had ik er niet aan, want er was nog helemaal geen selectieprocedure, en ik geloof dat ze nogal op den bots bij Sint-Bavo uitgekomen waren. Hoe dan ook, ik blijf er trots op.

Attest Certamen

Sindsdien heb ik ook al een aantal keer deelgenomen met mijn leerlingen, en dit jaar ben ik ook voor de eerste keer meegegaan met vier van hen naar de tweede ronde in Antwerpen. En jawel, daarstraks kwam een mailtje binnen, en heb ik hier gewoon zitten wippen op mijn stoel van puur contentement! Cato, mijn beste leerlinge, is effectief een van de acht laureaten, en mag in mei deelnemen aan de grote internationale finale in Arpinum, net zoals ik zoveel jaar geleden.

Op zich heb ik er niet veel verdienste aan, want het ligt gewoon aan Cato en haar sublieme taalgevoel, maar toch: een finalist van de  Certamen straalt hoe dan ook af op de school en op de leraar. Ge kunt niet geloven hoe trots ik ben op haar. Ik zit al de hele avond te stralen en te juichen, en heb haar uiteraard ook onmiddellijk gecontacteerd, en berichten gestuurd naar de directie.

Serieus zeg, de Certamen gewoon. Zo wijs, maat!

Geplaatst op

Sneeuwklokjes

Nee, ze staan er nog niet, en nee, het sneeuwt ook niet, verre van.

Ik had nog knolletjes liggen die moesten geplant worden, want Merel vroeg expliciet naar sneeuwklokjes. Je kan ze nog gans de maand december planten, geen enkel probleem.

Alleen heb ik ze vandaag in de grond gestoken bij een heerlijk zonnetje, met enkel een giletje aan. Op 19 december, jawel. 15 graden was het vandaag, onvoorstelbaar, een fantastisch lentegevoel. Terwijl overal de kerstboomlichtjes pinkelen, en in de supermarkt Mariah Carey zich de longen uit het lijf zingt.

Sneeuwklokjes dus. Het zal me benieuwen.