Lopen en vliegen.

Een ongemeen drukke dag, waarin er werd lesgegeven – uiteraard – maar waarin ik ook om kwart over zeven al in de auto zat om ons ma op te halen en naar de chemo te brengen, waarbij we dan vrolijk twintig minuten stonden aan te schuiven in Vinderhoute. Ik had een half uur speling gerekend bovenop een half uur autotijd – 7.35u stond ik bij ons ma, 8.30u moest ik lesgeven – maar dat viel tegen, ik was een paar minuten te laat. Dju.

Om twaalf uur belde ik ons ma, en bleek ze tegen half een klaar te zullen zijn. Wolf had instructies gekregen om thuis zelf de klaarstaande lasagne op te warmen, en deed dat met verve. Ik reed richting UZ, het duurde alsnog tot tien voor één voor we buiten waren op de chemo-afdeling, en toen besloten we om daar ter plekke iets te eten, ik was blauw van de honger.

Enfin, tegen half drie was ik thuis: net genoeg tijd voor een koffie, om dan de kinderen in te laden en te zorgen dat Kobe tegen drie uur in de muziekles zat in Evergem. Helaas: op het moment dat we wilden vertrekken, begon Merel onbedaarlijk te huilen dat haar oor pijn deed en dat ze niet mee wilde. Ik gaf haar een lepel Nurofen, vroeg aan Wolf of hij alsjeblief gewoon thuis wilde blijven met haar en haar in de zetel te doen slapen, en reed naar Evergem. Kobe werd afgedropt, en ik reed door naar Sleidinge, naar Tuinhouthandel Demeyer, om ons tuinhuis te regelen. Daar ben ik bijzonder snel en correct geholpen, en dat deed mijn humeur al enigszins opklaren.

Ik was nu toch vlakbij, en dus reed ik nog even naar oma om nieuwjaar te wensen, maar ze sliep heel rustig, en ik had het hart niet om haar wakker te maken. Volgende week beter.

Het had geen zin meer om meteen naar huis te rijden, want dan mocht ik onmiddellijk weer aanzetten, diezelfde weg terug naar Evergem om Kobe op te halen. Het was me te koud en te vochtig voor een geocache, en dus ging ik maar ondergoed halen in de Zeeman, en reed daarna om Kobetje.

Kobe heb ik meegegeven met een vriendje richting rugby: ik zag het niet meer zitten om zelf te rijden en dan naar de Ikea te gaan, zoals ik eigenlijk gepland had. Merel had trouwens, terwijl ik weg was, een uur stevig geslapen, en was weer helemaal springlevend. Nog dat geluk.

 

 

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *