K3
Hier ten huize heerst er al even weer een complete K3-gekte. We hadden vroeger al een drietal CDs van hen, maar nu, met het programma K3 zoekt K3, was het hek helemaal van de dam. De kinderen namen de shows zelfs op om ze dan ’s morgens te kunnen bekijken, en ik geef het eerlijk toe, ik keek ook. En ik was ook ontgoocheld toen het de verkeerde meisjes werden :-p
En toen liet het schoonzusje weten dat ze al lang geleden voor Merel als verjaardagscadeautje een ticket voor de afscheidstournee had geboekt, samen met haar twee nichtjes. Niet zomaar een van de concerten, trouwens, wel de première hier in Gent. En recenter kwam dan het bericht dat ze ook niet had kunnen weerstaan aan het nieuwe regenboogjurkje voor de meisjes. Een en ander resulteerde deze middag in het volgende:
Ze kwam helemaal door het dolle heen thuis: dat ze zowel de oude als de nieuwe K3 had gezien, en dat zij Klaasje was, en dat ze nog een cadeautje had gekregen ook, en dat het super was geweest, en dat ze volgende week op Livs feestje dan op het podium gingen staan!
Ze straalde, mijn kleine meid. Nog eens ongelofelijk bedankt, broer en schoonzusje!
Stereomoon
Een van de mensen die ik dit weekend op Omen heb leren kennen, is Linus. Behalve een hele fijne gast is hij ook nog een begenadigd zanger, zo blijkt.
Toen hij dat vertelde, zei ik dat ik ook wel zong, en begon prompt samen met iemand anders een Frans liedje te zingen. Daar schaam ik me nu eigenlijk wel voor, want mijn stem komt in de verste verte niet in de buurt van wat hij zingt. Gisteren ben ik namelijk op Youtube even gaan kijken naar een paar liedjes van zijn groep Stereomoon, en “aangenaam verrast” is eigenlijk een understatement. De groep kan meer dan behoorlijk spelen, de extra stemmen passen er bijzonder goed bij, maar vooral: ik ben als een blok gevallen voor Linus’ stem. Warm, een speciaal timbre, en het helpt ook wel als je weet dat de kerel in kwestie eigenlijk ook nog serieus sympathiek is.
(Ja, ik ben dus twee keer op dezelfde dag gevallen voor twee mannenstemmen: een operazanger en een, tsja, folkpopzanger. Ik en stemmen, jongens toch.)
Doorgaans stelt het niet veel voor, wanneer iemand die je kent, zegt dat hij/zij een groepje heeft, en vraagt of je even wil luisteren. Dit is duidelijk anders.
Neem nu dit liedje:
Geen idee eigenlijk onder welk genre het zou moeten passen, ik weet alleen dat het verschrikkelijk in mijn hoofd blijft hangen, en dat ik dat helemaal niet erg vind. Wolf is trouwens vandaag van school gekomen, terwijl hij dat liedje aan het neuriën was, go figure.
Ook zo’n fijn nummer is dit:
Er staan nog maar vijf nummers van hen online op hun Youtubekanaal, maar ik zou zeggen: check het eens uit, ik vind ze de moeite. En ik denk dat ik volgende vrijdag me zelfs de moeite ga doen om tot in Boom te rijden, naar PuttekeWinter op het domein de Schorre, want daar spelen ze.
Als ze zelf niet opgeven, gaan we daar nog van horen. Toch wel. En dan ken ik de zanger, lekker puh!
Volle dag
Wolf was gisterenavond al vertrokken op scoutskamp, Bart heb ik deze morgen om kwart voor zeven afgezet aan het station, hij verdwijnt voor een weekje richting Shangai en Singapore. Poeh. Maar op zich was het helemaal niet erg dat ik zo vroeg op was, want om kwart over acht vertrokken we richting Doornik, voor een rugbytoernooi voor Kobe.
Merel vindt er niks aan om naar rugby te staan kijken, ze snapt dan ook de regels nog aan geen kanten. Het was ook aan het miezeren, en dus besloot ik om met haar naar Doornik centrum te rijden, en daar wat rond te lopen. Doornik heeft een gigantisch marktplein, en daar stond dan ook nog eens een gigantische markt op. Merel en ik liepen gezellig rond onder een paraplu, kochten een uurwerk voor mij van tien euro, een GMShoesje voor mijn directeur – lang verhaal – een allerschattigst Frozenkopje voor haar, en nota bene een leuke, felrode winterjas mét kap voor haar voor amper tien euro. Ik kon het zelf niet geloven, maar toch. En is het ding snel versleten, dan is dat maar zo, zeker?
We wandelden verder rond, bekeken even de kathedraal van binnen, en keerden anderhalf uur later terug richting rugby. Kobe was net klaar met spelen, en dus kropen we allemaal terug in de auto, en reden naar Ronse, voor een bijzonder fijn middagmaal bij Omaly. Ze had haar fameuze pompoensoep gemaakt, een rosbiefje met erwtjes en worteltjes en kroketjes, en nog de overschot van handgemaakt ijs in een hoorntje als dessert. Poeh!
In het terugrijden naar Gent stopten we nog heel even bij de JBC, op jacht naar een specifiek jurkje voor Merel – dat ze dan zou krijgen voor haar verjaardag – maar helaas: op zich heel mooi en meteen goedgekeurd, maar niet meer in haar maat.
Enfin, tegen vieren waren we terug in Wondelgem, deden we nog inkopen, ruimden we het huis een beetje op, deden beide kleintjes hun slaapkleren aan, en keken we samen onder een dekentje naar Frozen. Héérlijk.
Maar het doet toch maar raar, zo zonder mijn mannen in huis. Gelukkig komt er morgen al eentje terug. Voor de ander is het een weekje wachten.
365 – 10 oktober 2015 – Inky Way 206
365 – 27 september 2015 – wel de klepel, maar de klok niet gevonden!
Fagot
Kobe lijkt echt wel aanleg te hebben voor muziek, en dus mocht hij na een jaar notenleer een instrument kiezen. Gitaar wou hij niet, want dat speelt Wolf al. Piano? Meh, te groot en te luid, en (denk ik) te gewoon voor Kobe :-p En strijkers, dat zei hem niet veel.
Hij sprak eigenlijk al lang van een blaasinstrument. Dwarsfluit, of blokfluit misschien. Voor trompet en klarinet kreeg hij een veto: het een echt te luid (en ik hou niet van koperblazers behalve hoorn), en klarinetten doedelen me te veel.
En toen kwam hij thuis met fagot. Je weet wel, houtblazer, familie van de klarinet, maar dan de grote broer. Ook met een rietje te bespelen, maar ongeveer 1.30 meter lang. Serieus.
Fagot.
Hij bleef bij zijn standpunt, ook toen ze met de notenleerklas op instrumentenbezoek waren geweest. Fagot zou het zijn. Dus maakten we op het einde van vorig schooljaar al kennis met juf Renate, de fagotlerares, en werd zijn maat bepaald. Want ja, als hij té klein is, kan hij niet aan alle kleppen, en moest het een speciaal instrument zijn. Blijkbaar was dat niet nodig, en deze morgen stond ik met hem om negen uur in de fagotles. Juf had een huurinstrument mee, een mooi houten ding, en eigenlijk hebben we samen geleerd hoe je het ding in en uit elkaar haalt, hoe je het schoonmaakt, en hoe je erop blaast. Enfin, dat heeft Kobe geleerd, want ik krijg er geen zinnig geluid uit. Maar hij blaast dus al een mooie peut.
Hij straalde.
Deze namiddag wilden ze al samen spelen, Wolf en hij. Ik wierp nog op dat Kobe maar één noot kent, de lage mi, maar dat was volgens Wolf geen bezwaar: de meeste van zijn stukjes zijn sowieso met een mi als grondtoon, en dat kon dus wel.
We hebben tranen gelachen, echt waar, en ik heb zelfs op een bepaald moment de fagot overgenomen, want Kobe zakte door zijn benen van het lachen. Het klonk dan ook hilarisch: Wolf heel delicaat op zijn gitaar: “Mi – re – mi” “Peeeeeuuuuuutttt!”
Man man man.
Fagot begot.
Gent Facebookt?
Gentblogt is niet meer, maar dat wist u al. Hier had ik de redenen uit de doeken gedaan waarom.
Ik geef toe, ik heb het al vaak gemist. Maar de redenen blijven, en intussen is er het schoolblog dat op mij draait, en waar ik ook veel tijd in steek.
We hadden vroeger ook een Facebookpagina, maar die was op een bepaald moment, om mysterieuze redenen, verdwenen. Gewist. Weg. Hmpff.
Michel heeft er toen alles aan gedaan om de pagina terug online te krijgen, maar de reacties van FB zelf waren op zijn minst lauwtjes te noemen. Tot plots, een paar weken geleden, de pagina terug was. Schoorvoetend heette Michel toen iedereen terug welkom, meer dan 7000 volgers.
En toen ben ik eens opnieuw de redactiemailbox van Gentblogt beginnen nakijken. Keek ik tussen de pagina’s die we volgden, en begon ik al eens iets te delen. Schreef Wouter al weer eens een concertbespreking. Publiceerde Hendrik al weer eens een foto. Schreef Patricia een recensie. Nam Els een artikel over. Enzoverder.
En dus begon de Facebookpagina van Gentblogt plots weer te leven. Bloggen doen we niet meer, maar we delen wel info momenteel, enkel via Facebook. Intussen zijn er ook weer volgers aan het bijkomen, en worden we gelezen. Zonder planner, zonder druk, zonder moetens. Voorlopig zelfs zonder kritiek.
Heerlijk.
U moest hier dus al aan het lezen zijn.
Het is alweer taartdag…
Ik heb het dus weer aan mijne rekker: niet alleen ‘vrijdag taartdag’, maar ook ‘maandag taartdag’.
Taartdag? De uitleg vind je hier :-p
Mijn zesdes zijn zo content dat ze ein – de – lijk aan taartdag mogen doen, dat ze meteen echt wel enthousiast zijn, ook al zijn ze met 26. ’t Was in elk geval al de moeite: een chocoladecake met een witte creme tussen.
Ze zijn echter ook een beetje in hun gat gebeten: vorig jaar verbood ik hen taartdag te houden, omdat ze nog maar in het vijfde zaten. Er was, om eerlijk te zijn, ook niet echt een goed moment. Maar mijn huidige vijfdes hebben twee uur Latijn op vrijdagnamiddag, en dan is taartdag ideaal natuurlijk. Tegen hun hondenoogjes kon ik dan ook geen nee zeggen, en de eerste vrijdag was het al meteen prijs met een schitterende cake.
De week daarna had de mama van de bakster zelfs de doos versierd, en was het een heel fijne chocoladecake met peren uit eigen tuin. Toppunt: de bakster zelf lust geen taart…
En de maandag daartussen, bij de zesdes, was de appelcake gewoon zo goed als op voor ik eraan dacht een foto te nemen. De geur in de klas alleen al…
Enfin, we gaan weer weten waarvan we dik zijn :-p
Groene Vingers
Kobe is op Groene-Vingerskamp, en hij vindt het precies wel heel erg leuk. Plantjes en zaden hebben hem altijd al geïnteresseerd, maar nu mag hij er zelf mee prutsen. De eerste dag hadden ze al de top van een nylonkous volgestopt met aarde, en daarin zaten dan tuinkerszaadjes, en die zouden vrij snel moeten kiemen. Gisteren hebben ze een moestuin aangelegd, maar helaas, een van de kleuters vond vandaag dat die wel heel erg op een zandbak leek, en had er al in zitten prutsen. Nu, de schade is min of meer hersteld, en hij kijkt al uit naar wat er tegen vrijdag zou komen piepen.
Elk IdeeKidskamp krijgt ook altijd een namiddag een expert of zo op bezoek. En vandaag was er bij Kobe dus een bloemiste langsgekomen, met een hoop bloemen, planten, en vooral ook technieken.
Toen ik hem ging ophalen vandaag, tussen het schilderen door, kwam hij dan ook zo trots als een pauw met zijn bloemstuk af. Geloof me, het was winkelwaardig, ronduit prachtig eigenlijk. Het past nog perfect bij de roosjes die ik vandaag gekocht heb. En trots dat hij was! Maar hij had er ook reden toe, kijk zelf maar:
