Geplaatst op

Verdomd smerig beestje

Die griepvariant die momenteel aan het rondgaan is, is dus echt wel een smerig beestje.

Ik ben buiten strijd geweest van dinsdag 5 februari tot en met donderdag 14 februari, tien dagen dus. Pas op vrijdag heb ik mezelf gedwongen om nog iets te doen met de kinderen, maar het was verre van voorbij. Vandaag ben ik dan wel gaan werken, maar mijn hoestje was nog vrij enthousiast, en ik was verschrikkelijk moe, al na een paar uur.

Bart is geveld op donderdag 7 februari, en die heeft zelfs het ganse weekend nog liggen slapen, dat zegt genoeg. Want tegen dat Bart wil toegeven dat hij moet plooien, moet het al erg zijn, en om dan anderhalve week te slapen… Vandaag is hij ook wel naar zijn werk getrokken, maar tegen vijf uur was hij alweer thuis, om onmiddellijk in slaap te vallen in de zetel, en ook dat is veelzeggend. Bij hem is het dus nog erger.

Smerige beeste, die griep, ik zeg het u.

Geplaatst op

Vriendschap

Hier ten huize gaat het van kwaad naar erger. Bart heb ik nog van de hele dag niet gezien (die staat vijf minuten op om paracetamol te slikken, en kruipt dan weer in bed), en zelf sta ik ook te zwieren op mijn benen.

Gisteren hadden de kinderen een schoolvrije dag (pedagogische studiedag) en gingen ze normaal naar mijn ma gaan, maar die is ook al ziek. Ik heb ze dan maar thuis gehouden, want hier kunnen ze zichzelf toch net iets beter bezighouden dan op een ander.

Merel heb ik met veel moeite naar de creche gebracht en weer afgehaald, en voor het eten, tsja, heb ik een pizza besteld op ’t eind van de straat, en heb ik de jongens erom gestuurd. Good parenting, nee? Ik zag die boodschappen écht niet zitten…

Met pijn in het hart hebben Bart en ik ook het nieuwjaarsfeestje van Wijs aan ons laten voorbijgaan: het zou écht niet gelukt zijn. En ik die er speciaal in de solden een heel knap zwart jurkje voor gekocht had… Ik heb het maar weer in de kast gelegd, het is dan voor het galabal van onze zesdes.

Vandaag is het dus nog geen haar beter: deze morgen heb ik mijn jas over mijn pyama getrokken, heb de auto wat ijsvrij gemaakt, en heb ik Wolf naar de muziekles gebracht, terwijl ikzelf intussen een hoestconcert ten berde gaf. Man man man… Het was toch echt puur op wilskracht.

Uiteindelijk heb ik deze namiddag hulp ingeroepen in de vorm van Ilse, Dirks vrouw. Zij heeft boodschappen gedaan voor een paar dagen, een grote kom soep gemaakt, en vooral ook de kinderen aan tafel gezet en boterhammen gesmeerd, iets waar ik geen fut voor had.

Op zo’n momenten, als je zelf allebei een zombie bent, kan je je vrienden echt wel waarderen. Dank je, Ilse, echt waar!

Geplaatst op

Echt wel ziek nu

Waar ik dinsdag nog de hoop had gekoesterd om er op een paar dagen vanaf te zijn, mag ik die hoop nu wel laten varen: volgens de dokter heb ik een virale infectie van de bovenste luchtwegen, met wellicht op het randje af een griepvirus erbij. Ik voel me dus wel slecht, maar heb niet direct hoge koorts, of koude rillingen of zo. Met wat chance ben ik er maandag van af, anders moet ik haar opnieuw laten komen. Allez bon, fijn begin van de vakantie dus.

Wolf is vandaag ook thuis gebleven: die voelde zich ook al een paar dagen niet zo best, en vandaag dus al helemaal niet.

En Bart stond hier plots in de namiddag ook thuis: ook hij had de handdoek in de ring gegooid, en dat wil wat zeggen in zijn geval. Volgens de dokter was het bij hem eerder effectief griep. We zullen zien, zeker?

In elk geval: als het hier de komende dagen wat stiller is: we zijn allemaal nogal ziek. ’t Is maar dat u het weet.

Geplaatst op

Gesneuveld

En toen waren we allebei gesneuveld, Kobe en ik. Gisteren was ik nochtans nog steeds hard van plan om te gaan lesgeven vandaag, en dat bevestigde ik ook aan bezorgde leerlingen. Helaas…

Toen ik deze morgen opstond en een poging ondernam om blijgezind de badkamer binnen te stappen, vond mijn lijf van niet. Ik heb het nog geprobeerd, maar moest alras aan mezelf toegeven dat het toch niet ging gaan: koppijn, misselijkheid, en algemeen gevoel van onbehagen.

Ik heb dan maar school gebeld, de op stapel staande herhalingstoetsen doorgemaild met instructies om te kopiëren en af te nemen, en ben terug in bed gekropen. Bart heeft Wolf en Merel afgezet, Kobe lag te zieltogen in de zetel.

Meh.

Nu dat nog. Hopelijk is het maar een paar dagen, en sta ik er vrijdag weer. Al een chance dat ik op woensdag en donderdag niet moet lesgeven.

Geplaatst op

Niet Kobe, wel ik

Alle arrangementen die ik gemaakt had met mijn moeder om Kobe op te vangen, waren tevergeefs: deze morgen stond hij fluks op, vrolijk als altijd, koortsvrij, en met veel zin om naar school te gaan. Ik ging die ambitie uiteraard niet fnuiken, verre van.

Alleen…

In de loop van de voormiddag stak een gemene koppijn de, euh, welja, kop op. Zo eentje die ik te lijf ben gegaan met een geleende Dafalgan 1000, maar die daar enkel eens naar grijnslachte, en vrolijk verder deed met pijn doen. Eentje die ervoor zorgde dat ik zelfs een tijdlang, tijdens het lesgeven, een van mijn lenzen uitdeed omdat ik die niet meer kon verdragen. Eentje die maakte dat ik tijdens de middagpauze op mijn eentje in mijn stille lokaal ging zitten, weg van alle lawaai. Eentje die de nodige rare versprekingen tijdens het lesgeven opleverde, wat dan weer voor enige hilariteit zorgde.

Vooral ook eentje waardoor ik bij het thuiskomen quasi onmiddellijk de gordijnen dichttrok en ging liggen in de zetel, met een kussen op mijn kop. Eentje waar ik gewoon misselijk van werd.

Ik hoop maar dat dit morgen beter is, want dit, dit is een gemeen soort koppijn. En ik heb morgen een pak toetsen af te nemen.

(Oh, en Kobe had weer koorts toen ik hem in bed legde. Ook dat nog.)

Geplaatst op

Zieke Kobe?

Kobe was al de hele dag wat hangerig, en klaagde over buikpijn, maar nu had hij plots ook echt wel rode wangetjes.

Met nu bedoelde ik na het bad, het avondeten en het bekijken van de film Brave, in de zondagavondse filmtraditie. De film was nog niet goed en wel gedaan, of hij begon te huilen. Ik deed het af als geneut en onzin, en stuurde hem naar bed. Toen ik hem ging instoppen, vielen me de rode wangetjes op, en leek hij ook wel echt warm te hebben. Jawel, 38,7°. Op zich niet zo erg voor een kind van vijf, maar in deze tijden van griep kan het wel eens de voorbode van meer zijn.

Gelukkig heb ik een schat van een moeder, bij wie ik hem morgen mag gaan afzetten, als de trend zich doorzet, zodat ik toch kan gaan lesgeven. Laat ons hopen dat het niet nodig is, maar het is toch wel een fijn gevoel, zo’n vangnet.

Thx, ma!

Geplaatst op

Ziek

Jawel, ’t is weer van dat. Al sinds gisterenavond ben ik zo misselijk als wat. Geen koorts, geen hoofdpijn, niet echt spierpijn, maar wel misselijk. En maagpijn, en gigantisch veel boeren laten, blergh. Veel heb ik dan ook niet gegeten. En bij momenten door en door koud.

Grieperig voelt het eigenlijk niet, ik denk eerder in de richting van een maagontsteking of zo.

Soit, wat het ook is, ik voel me niet zo bijzonder lekker. Ik heb op mijn tanden gebeten en eten gemaakt voor de jongens, en Wolf afgezet en opgehaald aan de muziekschool, en een pakketje afgehaald en brood gekocht en zo, maar echt vlot ging het niet.

Ik ging zelfs op de rugby blijven voor de oudervergadering, maar heb dan toch maar wijselijk de jongens gewoon afgezet en ben terug naar huis gereden, om me plat in de zetel te draperen.

En dan merk ik weer dat ik de liefste vent ter wereld heb: hij is Merel gaan afhalen, heeft haar boterhammetjes gegeven en in bed gestopt, en is toen de jongens gaan halen, met daarna hetzelfde scenario.  En toen is hij mij een dekentje en een warm kersenpitje komen brengen en zo. Ik voelde me mentaal al heel wat beter, de lieverd.

Geplaatst op

Frittata met paddenstoelen en parmezaan

Een frittata, dat wist ik dus niet, dat is een dik soort omelet, blijkbaar. Je bakt die, en daarna zet je ze nog onder de grill om ook de bovenkant te bakken, zodat je echt een eierkoek krijgt. De textuur is daardoor toch iets anders dan die van een gewone omelet.

frittata1

Ik maakte er dus ene uit het boekje ‘Gezond koken in een handomdraai’ van Weight Watchers: snel klaar, en voor de ingewijden: zes propunten.

Voor vier personen: acht eieren, paddenstoelen (het recept zei gedroogde, maar ik heb verse genomen), behoorlijk wat parmezaan, en ik heb er zelf nog een rode paprika, een sjalot en een half rood pepertje aan toegevoegd. Zoals ik al zei: bakken in de pan, en daarna onder de grill tot alles netjes gestold is.

frittata2

Het is geen royale portie, maar in feite toch wel genoeg, zeker als je er, zoals ik, nog behoorlijk wat groene sla bij neemt. En anders neem je wat brood of pasta, waarom niet?

Geplaatst op

Dokter

Deze keer niet voor mezelf, maar voor Wolf. Hij heeft namelijk al lang last van een soort uitslag, met behoorlijk wat jeuk. Niet dat je er veel van ziet, maar als je erover wrijft, voel je een soort kleine boebeltjes. Vroeger had hij dat ook, maar dan enkel op zijn onderrug, op het stuk dat altijd bloot komt in de winter als ze op hun hurken zitten, hoeveel laagjes kleren je hen ook aantrekt. Een soort koudebrand dus.

Nu was het uitgebreid: zijn onderarmen, zijn bovenbenen, zijn ribben, en zelfs een beetje op zijn buik. Bizar. Ik wreef hem al een tijdje in met cold cream, maar dat bleek niet echt te helpen.

Dokter dus. Die keek, en zei dat het een extreem droge huid was door onder andere de kou. Ze raadde aan om niet al te vaak, en zeker niet te heet te douchen, niet voor het blaasvuurtje in de badkamer te gaan staan, en een speciale niet-uitdrogende zeep te gebruiken. En een speciale lotion en antihistamine voor een tijdje.

Ik hoop maar dat hij ervan af geraakt, want hij heeft er vooral last van als hij gaat slapen.