Kind & Gezin
Vandaag zette ik de drie kinderen in de auto richting Evergem, alwaar Mereltje nog eens aan een onderzoek werd onderworpen. Yup, consult bij Kind & Gezin dus.
Omdat de jongens zo rustig en vrolijk gingen spelen en ik blijkbaar ook rustig en goed gezind bleek, keek ook zij blijgemoed de wereld in, en liet zich netjes, edoch een beetje verwonderd, wegen en meten. Ze klokte af op 87 centimeter (al vermoed ik dat ze meer hadden gemeten, als ze haar gewoon hadden laten rechtstaan in plaats van in de babymeetbak te schuiven) en 13, 530 kilogram. Perfect op het gemiddelde qua lengte, en er wat boven qua gewicht. Tsja, volledig haar mama, zeker?
Verder deed ze alles wat van haar verwacht werd: babbelen, stappen, spelen met de pop die ze gevonden had en die ook te slapen leggen en zo. Op het babykussen bij de dokter, onder de handdoek die daar lag. En met een duidelijke hint richting dokter: “Ssst, baby sjaapt!”
Ik kon ze wel kussen, die blonde dochter van mij. En dat heb ik dan maar gedaan ook.
Geschaafd
Ik was volop bezig met administratieve dingen (da’s voor de volgende post) en zat net neer in de Pasha Mama (in de buurt van het Sint-Pietersplein) om iets te eten, toen mijn telefoon ging: de kleuterschool. Kobe was gevaarlijke spelletjes aan doen geweest met een paar van Wolfs vrienden – goh dat klinkt zo fout! – zat op de rug van een van de grote terwijl die aan het ronddraaien was, en donderde er natuurlijk af. Met zijn gezicht tegen de stenen. Juf Caroline wist me te vertellen dat hij ontroostbaar was, dat gans zijn gezicht geschaafd was maar dat ze het al ontsmet hadden, en of ik niet kon komen.
Zucht.
Ik heb snel mijn eten naar binnen gewerkt en ben naar de school gereden, maar daar zat toch nog drie kwartier tussen. Tegen dan was hij al grondig getroost door zijn broer – alle juffen, inclusief de directrice, waren sterk onder de indruk van Wolfs kunnen – en was hij een van de juffen aan het helpen met administratief werk. Het zag er fraai uit.
Ik moest helaas nog naar de tandarts (ik zat al een week met lichte tandpijn, maar kon pas vandaag gaan, en wilde dat écht niet meer uitstellen) maar Kobe mocht gerust blijven. Om twintig over drie heb ik hem dan opgehaald, en hij was nog steeds serieus onder de indruk. Hij had ook een stevige buil, maar gelukkig was zijn oog niet geraakt, en had hij ook geen hersenschudding. Het had veel erger kunnen zijn, dus.
Als hij er nu maar kan afblijven als het een korst wordt, want dan vrees ik voor littekenvorming.
(Oh, en een moeder, toen we naar huis gingen: “Moh, die Halloweenschmink is knap gedaan! (Toen we dichter kwamen) Oei! Da’s echt, of wa! Oh, dat dutske!”)
Better Back
Het is dus gisterenavond weer in mijn rug geschoten, door Merel in haar bedje te leggen. Gelukkig is het deze keer niet zo erg: ik heb nog al mijn bewegingsvrijheid, loop niet krom, en moet ook mijn krukken nog niet bovenhalen. Maar het doet dus wel verdomde zeer.
Ik heb deze voormiddag een aantal oefeningen gedaan op de Wii om mijn rugspieren wat te versoepelen, maar het heeft niet geholpen, helaas. Ik vermoed dat het deels aan mijn bureaustoel ligt. Niet dat het geen goeie is, maar hij is niet specifiek ontworpen voor iemand met een hernia.
Ik had eerder al eens zitten kijken voor zo’n speciale rugsteun voor op een stoel en in de auto, maar had zitten twijfelen: wat als het niks voor mij is? Als het mij niet helpt? Dan heb ik meer dan 100 euro uitgegeven voor niks.
Ik zette dus de volgende oproep op mijn Twitter en Facebook: “Heeft iemand soms een ergonomische rugsteun die ik eens mag lenen? Ik wil die uittesten vooraleer er zelf een te kopen. #dtv”
Links en rechts kreeg ik wel een antwoord van iemand die er eentje aanraadde, maar dat was het zowat. Tot ik een tweet kreeg van de baas van Partena:
En ietsje later kreeg ik een telefoontje, en zat er daarna een mailtje in mijn inbox:
Beste mevrouw Rombaut,
De betterback zal na de middag voor u klaarliggen in het hoofdkantoor van Partena aan de Coupure Links 103 i
in Gent.U kan deze gedurende 1 week vrijblijvend testen.
Meer informatie over de betterback vind u op onze webshop www.partena-gezondheidshop.be. U vindt er ook de link naar onze gids voor een rugvriendelijker leven.
Brengt u de betterback na gebruik terug naar het kantoor of naar de winkel in Oostakker?
Succes ermee!
Vriendelijke groeten,
Stéphanie Reynaert
Coördinator Partena Gezond
Als dat geen service is, dan weet ik het ook niet meer! Als ik nog geen klant was van Partena, ik ging het nu wel overwegen. En morgen rijd ik dus om die BetterBack. Ik ben benieuwd.
Ook ik ben geraakt.
Als je nog een paar blogs volgt, ben je het wellicht al tegengekomen: www.ikbengeraakt.be. Gewoon omdat we het fenomeen niet genoeg aandacht kunnen geven.
Kanker.
Noem het gerust bij naam. Laat er geen taboe op rusten. Wind er geen doekjes om: we kennen allemààl wel iemand die erdoor geraakt is, of zelfs meer dan dat.
Kanker: je kan eraan sterven. Mijn grootvader: longkanker. De moeder van een hele goeie vriendin, veel te vroeg: baarmoederhalskanker. De moeder van een andere hele goeie vriendin, ook veel te vroeg. Een tante: longkanker. Een collega: borstkanker, en uitgezaaid.
Kanker: het verandert je leven, hoe dan ook. Mijn grootmoeder: een been afgezet door een kwaadaardig melanoom. Mijn schoonvader: plots werd hij de leeftijd waarover hij tot dan toe tien jaar kon liegen. Een collega: plots voor onbepaalde tijd weg uit de leraarskamer: borstkanker.
Geef die kanker geen kans. Vooral borstkanker niet, de meest voorkomende vorm bij vrouwen.
Oktober is traditioneel de maand waarin bestrijding van borstkanker in de kijker wordt gezet. Concreet roept de Stichting tegen Kanker op om geld te doneren voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker. Dit doen ze via hun site www.ikbengeraakt.be waar ze oproepen om spaarteams op te starten. Vanaf vijf euro kan er gedoneerd worden, zeer gemakkelijk en snel, allemaal online.
Doe mij geen plezier. Doe jezelf, je vrouw of je dochter een plezier. Steun.
Paardrijden
Ik heb, na de aanmoediging op de WW gisteren, de stap gezet, en ben vandaag naar het Dravershof in Evergem gaan kijken.
Ze hebben lessen op verschillende dagen, maar meestal wel om 19.00u. Voor beginners dan toch, en dat hebben ze me aangeraden, al was het maar om mijn lijf weer de mogelijkheid te geven zich aan te passen. Het gaat zeer doen, zo’n zadel…
De prijs is doenbaar, en ik ben eens gaan rondlopen in de stallen, en heb gepraat met een eigenaar die net kwam rijden. Ze was tevreden, en vertelde me vooral ook dat er echt geen ‘chiqué’ sfeertje hing, maar een gewone liefhebberssfeer.
Ik denk wel dat het is wat ik zoek. Alleen zal het nu nog moeten te verenigen zijn met Barts agenda, en die is nogal overvol de laatste (en komende) weken. Goh ja, desnoods wordt het een babysit. Alweer.
366 – 28 september
Auw.
De elleboog is nog steeds niet beter, wel integendeel. De kuur die de huisarts voorschreef, hielp niet bijzonder veel. De brace doet wel iets, maar veel te weinig.
En dus werd het de orthopedist vandaag. Die eerst zeer verwonderd (en, mag ik wel zeggen, bijzonder goedkeurend) naar mij keek, en zei dat ik een ander mens was. Mijn stem en mijn manier van doen, ja, daaraan herkende hij me, maar verder had hij niet gezien dat ik het was. En nochtans heeft die mens me al ettelijke keren gezien, en zelfs ettelijke keren geopereerd. Maar dit dus terzijde.
Hij bekeek de arm, duwde op strategische plaatsen, en concludeerde dat ik het wel erg ver had laten komen, en dat enkel de paardemiddelen nog gingen helpen. Met name, een stevige cortisonespuit. Juist ja.
Ik geef het u op een briefje: cortisonespuiten zijn pijnlijk. Temeer omdat ze altijd op van die zwaar ontstoken plaatsen worden gespoten. En doorgaans is de hoeveelheid vloeistof ook nog niet weinig. Bij veel cortisonespuiten zit er dan nog een verdovend middel in, zodat de pijn wegebt. Ik kreeg een waarschuwing: dit was er eentje zonder verdoving. Een grote. Of ik alsjeblief niet wilde wegtrekken.
Wel, ik heb hard op mijn tanden moeten bijten. En achteraf was ik gewoon misselijk van de pijn. Pijnniveau van toch wel een stevige wee, zoiets. Ik kreeg de raad om zo snel mogelijk naar huis te gaan, ijs op de elleboog te leggen, en een serieuze pijnstiller te slikken.
Ik hoop maar dat het helpt, dat paardemiddel. Want het heeft er verdomd genoeg zeer voor gedaan!
Rugby
Niet alleen qua muziek trad Wolf deze week in mijn voetsporen: beide jongens zijn vandaag naar een initiatie rugby geweest!
Destijds, toen ik nog aan de universiteit zat, speelde ik bij de VDK Cats, een van de weinige damesrugbyteams in het land. Ook mijn broers hebben lang gespeeld: eerst bij de VDK Rams, daarna bij de Gentse rugbyclub, de GRFC.
In die twintig jaar is er veel veranderd. Er is een ganse jeugdwerking bij gekomen, de GRFC heeft nu een A en een B team, een zeer succesvol beachrugbyteam, en zelfs een gloednieuw eigen clubhuis en een tweede terrein, in kunstgras dan nog. Whoa.
En vandaag, van tien tot halftwaalf, was er dus de eerste van vier initiatielessen, voor kinderen tussen vijf en twaalf. Wolf had ik altijd ingeschat als te fijngevoelig voor een sport als rugby, maar voor Kobe lijkt het perfect: als het maar gooien en smijten met elkaar en zichzelf is. Maar omdat Wolf wel nieuwsgierig was naar de sport die zijn mama en nonkels zo nauw aan het hart ligt, wilde hij mee. Ik moet zeggen: hij heeft me verbaasd. Er zit een gezonde agressie in dat kereltje, serieus! In elk geval vonden ze het allebei de max, en willen ze spelen. Enige minpunt: de trainingen zijn twee keer per week, op woensdag en vrijdag van 18.00u tot 19.30u, nogal laat dus voor een vijfjarige. Maar we gaan zien: desnoods houden we het bij één training per week.
Maar mijn hart zwol van trots en van vreugde. En het wijze is: deze namiddag waren ze hier thuis al een balletje naar elkaar aan het gooien. Ha ja, want Kobe had voor zijn vierde verjaardag een rugbybal gekregen van zijn peter Dirk. En had Wolf een groot kussen naar beneden gehaald als stootkussen.
Ik hoop maar dat ze zo enthousiast blijven. Ik vermoed van wel, als er een beetje van een Rombautje in hen zit.
366 – 10 september
En de elleboog blijft maar pijn doen, ondanks de brace. Zucht.