Acta Diurna de muliere ludenti
Tenzij er eentje vannacht nog begint te kotsen, worden morgen mijn twee jongens geopereerd.
De nacht voor mijn eigen operaties slaap ik altijd als een roosje: ik weet wat me zal overkomen, en dat ik daar gewoon door moet. En het is mijn lijf, waar ik mee verder moet.
Maar vannacht, vannacht zal ik rusteloos zijn, en slapen als de muizen in het meel.
Want morgen, morgen worden mijn twee lieverds geopereerd, en mijn hart breekt nu al.
Deze avond ben ik bij een vriendin langsgeweest, en die heeft een verzameling pluchen elanden. Iets wat ik eigenlijk niet wist, en me niet eens was opgevallen. Ter mijner verdediging: haar verzameling staat hier en daar op een vensterbank, en de gordijnen waren gesloten.
Ze schoot in elk geval in de lach toen ik, op een bepaald moment in de conversatie, vertelde dat ik op zoek was naar een tweede exemplaar van Kobes favoriete knuffel, zijnde een eland met een oranje-roze-paars gestreept mutsje en sjaaltje aan. Meer nog, ze had hem zelfs staan, mét etiketje er nog aan. Dat was in ieder geval voor mij een meevaller, want op die manier kon ik achterhalen waar mijn oom hem destijds (anderhalf jaar geleden) gekocht had.
Bij deze dus een oproep: wie heeft er nog een eland met een oranje-roze-paars gestreept mutsje en sjaaltje staan, destijds verkocht in de Casa, die het ding kan missen? Ik betaal er uiteraard voor, maar je zou vooral mijn Kobe een groot plezier doen.
Een betere foto heb ik momenteel niet, omdat ik voortdurend vergeet het beest te fotograferen en er maar aan denk als hij al veilig in de armen van Kobe onder zijn dekentje zit.
Net naar Kind & Gezin geweest, en het is officieel: Kobe groeit en bloeit 🙂
Hij weegt, in proper pampertje, 12.360 kilo, en is 83 centimeter lang. Niet slecht voor eentje van achttien maanden. Maar waar ik vooral trots op ben, is de grote verwondering van zowel dokter als verpleegster over Kobes taalvaardigheid. Zeker voor een jongen, zelfs voor een tweede kind, is het uitzonderlijk dat hij nu al twee-woordzinnetjes maakt, en zelfs een voltooid deelwoord als ‘gevallen’ gebruikt. Ik zat erbij en straalde. Ja, Kobe kan al babbelen.
En nu allemaal in koor: “Van wie zou hij dàt hebben?”
Soms besef je maar al te goed van welke onschatbare waarde je ouders en schoonouders zijn.
Zoals bijvoorbeeld wanneer je peuter van anderhalf ziek is, en jijzelf moet gaan werken. Dan kan je de ene dag je kleintje bij je ma brengen, en komen de volgende dag je schoonouders de hele dag babysitten.
En dan ben je er zó gerust in dat je daar de hele drukke dag niet meer aan denkt, ook al heb je beloofd even te zullen bellen.
Want je weet dat hij in goede handen is, dat alles is zoals het moet zijn, en dat je met een gerust hart thuiskomt bij een verzorgd en vertroeteld kind.
En dat, dàt is wel nodig tegenwoordig.
Kobe is ziek. Op zich niks speciaals bij een peuter van anderhalf, dat komt wel meer voor.
Alleen komt het deze keer wel zéér ongelegen: hij moet morgenvroeg geopereerd worden voor kryptorchie en fimosis.
Ik weet niet wat zijn dokter zal beslissen. Een verkoudheid of een serieuze hoest betekent geen anesthesie, en dus geen operatie. Maar Kobe heeft geen koorts, is alleen bijzonder lusteloos, heeft vrijdagnacht en deze morgen overgegeven, en verder nog nauwelijks iets gegeten. Hij is dus wel verzwakt, ja, maar er is zeker geen infectie.
Op zondag kan ik die dokter niet bereiken, maar ik zou eigenlijk wel willen weten waar we aan toe zijn voor ik morgenvroeg om zeven uur met pak en zak aan het ziekenhuis sta. Maar soit, Wolf moet ook een kleine ingreep ondergaan, we moeten er dus toch zijn.
Maar ik kijk er niet naar uit dat ik Kobe zijn flesje zal moeten ontzeggen morgenvroeg, en dat eventueel voor niks.
Blah.
Gisterenavond zijn Bart en ik gaan eten voor de nieuwjaarsdiner van Netlash, samen met alle collega’s dus. Locatie was Het Aards Paradijs in Merendree, en ik moet zeggen, het was de moeite waard. Ik had nog nooit eerder wortelspons gegeten, of lolly van hazenpaté, of koekje van champignon, of een bolletje van rozenbottel. U raadt het al: de chef alginds is een adept van het moleculair koken, stijl Ferran Adria.
Voor de gelegenheid hadden we een babysitter gevraagd die ook wilde blijven slapen. Ik heb een logeerkamer met excellent bed, dus waarom ook niet? Wolf en Kobe waren klaar, ze moest ze enkel nog in bed steken. Ik had Wolf verteld dat hij ’s morgens haar mocht wakker maken, en zij wist wat ze moest doen met de kinderen, zodat wij nog wat konden slapen.
Enfin, rond elf uur ging mijn telefoon. Dat Kobe serieus had overgegeven, dat ze hem al in bad had gestoken, een verse pyama had aangedaan, dat zijn bedje ververst was, maar dat ze het toch even wou laten weten. Bart wilde meteen naar huis vertrekken, maar dat vond ze niet nodig, alles was alweer onder controle.
Het arme kind: normaal ging ze een avondje rustig tv kunnen kijken, en net nu bleek Kobe last te hebben van zijn maag.
Een dik kwartier later: SMS. Dat Kobe nog eens had overgegeven, en dat ze hem nu wat rechtop ging laten zitten. Hij gedroeg zich nochtans goedlachs en springlevend.
We zaten op dat moment nog na te praten bij een koffie, zodat we maar meteen zijn doorgegaan. Je mag nog zó bedrijfsleider zijn, op zo’n moment ben je vooral ouder.
Thuisgekomen lag het huis er rustig bij, maar kwam Lien toch even verslag uitbrengen. Kobe sliep alweer, heerlijk rustig. Ik heb alle vuile spullen maar meteen in de wasmachine gestoken, en dat was dat.
En de volgende morgen? Hebben Bart en ik heerlijk lang geslapen. Rond tien uur bleek Kobe alweer in zijn bedje te liggen, en zat Lien met Wolf Mario Galaxy te spelen op de Wiii.
Ik denk, ondanks het feit dat het me het dubbele van een gewone avond kost, dat ik toch vaker eens een babysit ga vragen die blijft slapen. Dat is wel zó heerlijk…
Nu de kinderen op één kamer slapen, wilde ik voor Kobe dezelfde meubels als voor Wolf. Dat ziet er tenminste netjes uit dan. Ik kende gelukkig de serienaam van Wolfs meubels, en dus trok ik deze morgen naar de Weba.
Om twintig over tien stond ik op de parking. Ik ben meteen naar de bovenste verdieping getrokken, even gecheckt of de reeks er nog stond en wat ik precies wilde, en meteen op een verkoper afgestapt. Ik had geluk, er waren geen wachtenden voor mij, en amper vijf minuten later had ik al de bestelbon op zak, met twee extra legplanken voor in de kleerkast (jongens hebben niet zoveel hangruimte nodig). Meer nog, de man wist me te vertellen dat ze alles zelfs op voorraad hadden en dat ik alles meteen kon afhalen in het magazijn in de Port Arthurlaan. Hah, nog beter!
Ik ben nog even de rest van de winkel doorgelopen, heb betaald aan de kassa, en ben naar het magazijn gereden. Tegen dat ik de autostoelen had platgelegd (ik had er niet op gerekend dat ik de meubels meteen ging meekrijgen) en de rommel wat aan de kant had geschoven, stonden mijn pakketten al netjes te wachten. Even later werd alles vakkundig in de auto geschoven, en om elf uur stond ik thuis in mijn garage de meubelpakketten uit te laden.
Als dat geen service is!
Ik heb uiteindelijk 369 euro betaald voor een beddenbak (nog geen matras en lattenbodem, da’s voor later), een grote tweedeurskast, een opbouwkastje rond het bed, en een nachtkastje met twee schuiven.
Enfin, ik weet weer wat gedaan dit weekend.
Moest iemand zich geroepen voelen om even te helpen die pakketten naar de eerste verdieping te dragen: ik bied verdomd lekkere koffie en eventueel zelfs een homemade lasagne of zoiets :-p
Wolf zit rustig in de living naar tv te kijken en een kommetje cornflakes te eten aan de salontafel.
– Wolf? Ik ga boven een broekje halen voor Kobe, ik zet hem ondertussen even hier bij jou. Ga je ervoor opletten dat hij niet aan jouw kommetje kan?
– Ja hoor mama.
Een halve minuut later, wanneer ik boven met het broekje in de hand sta:
– Maar Kooooobeeeeeeeeeeeeeee! Stoute Kobe! Stoute jongen!
Ik roep terug, terwijl ik de trap afkom:
– Wolf? Wat is er gebeurd? Wat scheelt er?
– Maar mama, Kobe heeft mijn kommetje cornflakes gepakt en doen morsen!
Zucht. Kobe zat erbij, en keek ernaar. Bedremmeld, want zijn broer had net tegen hem geroepen.
Kinderen, ge zoudt ze soms…
Omdat onze beide koffiemachines kapot zijn en het Saeco service center ze komt ophalen, waren Bart en ik deze morgen druk bezig de machine die hier staat (oud beestje) in te pakken.
Daarna gaat hij Wolf en Kobe een zoen geven, geeft me een knuffel en vraagt: “Zal het hier lukken?” Waarop ik verwonderd: “Ja hoor”.
Hij verdwijnt met de koffiemachine richting auto, terwijl ik met Kobe op de arm nog even boven zijn schoentjes haal.
Terug beneden, hoor of zie ik Bart niet meer. Tiens. Ik ga even kijken in de garage, wacht even (hij is wellicht nog aan het sukkelen met die grote doos), vraag dan aan Wolf waar papa is.
“Papa? Die is toch al weg?”
Ehm. Even de telefoon gepakt, en ja hoor, Bart was al vrolijk aan het rijden. Daar stond ik, in mijn slaapkleedje, klaar om te douchen, met een ingepakte baby op de arm :-p
Gelukkig heb ik een hele lieve man die dan toch nog Kobe is komen ophalen, zodat ik ongestoord kon douchen.
Mja, ochtendcommunicatie, niet onze sterkste kant.
Je weet dat je een goede, nauwsluitende beha aanhebt wanneer…
de kots van je zieke zoontje, die precies je décolleté heeft kunnen passen, er in plasjes blijft instaan.