Kak
We waren al laat, en toen zaten ze nog uren aan tafel. Soms kunnen de kinderen behoorlijk op mijn zenuwen werken. Ze moesten immers nog in bad, want Wolf had me geholpen in de tuin en het containerpark en viel wel onder het predicaat ‘vuil’ te klasseren.
Ik stelde nog de douche voor, maar twee paar grote smekende ogen vermurwden mijn moederhart, en Wolf liet het bad lopen, terwijl Kobe nog knabbelde op zijn laatste boterhammetje. Een goeie vijf minuten later zaten ze alletwee glimmend van plezier en zeep in bad te plonzen, omgeven door stapels speelgoed. Net genoeg tijd dus om me zelf ook even af te spoelen. Van tuinwerk word je stoffig en plakkig, het was dus geen overbodige luxe.
Ik stond al in mijn blootje en – zo stel ik het me toch voor – met één voet in de lucht om in de douche te stappen, toen Wolf een gesmoorde kreet slaakte. Ik liet mijn voet zakken en keek om.
Bruine vlokken verspreidden zich in het badwater, tussen het speelgoed en de kinderen door. Kobe staarde tussen zijn eigen beentjes, alwaar zich meer vlokken manifesteerden, tot zijn eigen grote ontzetting.
Zucht.
Wolf sprong recht, en begon het gecontamineerde speelgoed van tussen de vlokken te vissen, vrij stoïcijns. Kobe bleef staren. Ik trok weer een minimum aan kleren aan en liet de douche lopen. Wolf verhuisde uit eigen beweging, Kobe begon te huilen en wilde zo snel mogelijk ook onder een propere waterstraal staan. Beiden werden dus in de douche gedropt, terwijl mama het bad probeerde te ontdoen van resterende vlokken.
Enfin, een dik kwartier later waren ze opnieuw gewassen, gedroogd, in pyama’s gestoken, tanden gepoetst en in bed gestopt.
En toen kon ik eindelijk mezelf afspoelen.
(Noot voor de insiders: ik was eigenlijk nog steeds aan het grinniken, want Wolf had zich plots verschrikt de bedenking gemaakt: “Mama, ik denk, als jij die kaka doorspoelt, dat we toch wel een boze zwelpoet gaan hebben!” En toen schoot ik in de lach en kon het me eigenlijk allemaal niet zoveel meer deren :-p )
Zwemmen
Omdat ik Wolf niet kon ophalen van school op zijn laatste dagje (de school sloot om 12.00), is mijn ma ingesprongen, en is zij hem komen afhalen. Hij mocht dan meteen ook twee keer blijven slapen, wat ongelofelijk goed uitkwam met al dat geklop en gehamer hier in huis.
Ik moest hem dus wel donderdagnamiddag op gaan pikken in Zomergem, en toen bleek het zo warm dat de mussen van het dak vielen. En toen had ik het lumineuze idee om Kobe op te halen tegen een uur of vier, de zwembroeken mee te pakken, en te gaan zwemmen in de vijver waar ik als kind altijd ging zwemmen. Het is een pracht van een vijver, met een klein zandstrandje, een grasveld rondom, verschillende soorten waterlelies, een eilandje met een brugje ernaartoe, en een prachtige fauna van kikkers en libellen enzovoort. Als je deze site een paar keer ververst, zie je in één van de headers een zicht van die vijver. Wij hebben er destijds ons trouwfoto’s genomen 🙂
Enfin, we zijn dus gaan zwemmen. Wolf genoot ervan met volle teugen, ikzelf heb ook behoorlijk wat gezwommen, maar Kobe durfde niet. Toen ik hem meenam in het water, begon hij prompt te huilen. Hij wilde zelfs niet pootje baden, maar bleek perfect gelukkig met het strandje en een schopje. En dan mag ik de ezels niet vergeten. Achter een strategisch geplaatst bosje ligt namelijk nog een grote wei, en daar staan ezels op, al zolang ik me kan herinneren. Aan de hoeveelste versie van Margriet ze inmiddels zitten, ik zou het niet weten. Maar nu stonden er twee volwassen ezels en een veulentje. Ik denk dat Kobe toch wel een keer of tien is gaan kijken, afwisselend met oma, opa of mama. Hij vond het heerlijk…
En ik, ik heb ervan genoten.
Geef mij maar vakantie, yup.
Mijn jongens
Ja ik weet het, zoals elke moeder ben ik zot van mijn jongens. Maar zeg nu zelf, als ge die stoute snoetjes ziet, ge zoudt toch van minder?
Ochtendconversatie
Deze morgen, aan tafel.
Wolf tegen Kobe: “Ben jij English?”
Kobe, met veel overtuiging: “Neuh! Kobe nie meisje, Kobe jongen!”
LOL. Wolf en ik gaan dus op die piste verder: “Is Wolf een meisje?”
Kobe: “Neuh, Wolf ook jongen!”
Ikke: “En papa, is die een meisje?”
Kobe: “Neeeeee!”
Ikke: “Wat is papa dan?”
Kobe, na even denken: “Papa giraf!”
Dan vraagt ne mens zich toch af wat er in dat hoofdje omgaat! Wij lagen alvast plat…
Delen
Soms zijn mijn jongens echt fantastisch.
Elf uur, en dus tijd om iets te knabbelen. Wolf vroeg en kreeg een potje yoghurt, Kobe had liever een pannenkoekje (die als ontbijt waren bedoeld maar schromelijk over het hoofd gezien).
Wolf (5) ziet Kobe (nog geen 2) kijken naar zijn yoghurtje, en geeft hem spontaan een hapje. Waarop Kobe zegt dat hij het lekker vindt, en Wolf prompt zijn pannenkoek aanbiedt om ook een hapje te nemen. Dat herhaalt zich trouwens nog een keer of twee. En na afloop neemt Wolf netjes een nat doekje en veegt daarmee Kobes mond af.
Spontaan delende kleuters. Waar kom je dat tegen?
Ik stond erbij, keek ernaar, en zag dat het goed was.
En schopte hen daarna meteen naar buiten richting zandbak en emmers water :-p
Eshashje
Lieve blogleeskindertjes, meet Eshash, oftewel Eland, maar dan op zijn Kobes.
Eshash is Kobes favoriete knuffel, die hij niet meer kan missen. Hij heeft er lang over gedaan om te beslissen wat zijn favoriet ging worden, maar de jury is unaniem dezer dagen.
Helaas, door dat lange wachten is een tweelingsbroer (of -zus, we gaan niet discrimineren) niet meer te vinden. Zelf had hij de knuffel gekregen, dus het was helemaal tasten in het duister. Onlangs heb ik bij een vriendin wel een nieuw exemplaar gevonden, maar aangezien zij elanden verzamelt, vond ik het ook nogal grof om haar het beest te ontfutselen. Gelukkig heb ik daardoor wel enige gegevens kunnen verzamelen: het beestje werd twee winters geleden in de Casa verkocht onder de naam “winter rendier”, voor 9,99 euro (cheap ass nonkel :-p ) met als codenummer 211548. Casa kan hem niet meer bestellen, en hij is na al die tijd ook nergens meer voorradig natuurlijk.
Vandaar dus mijn oproep: wie heeft een dergelijk beestje staan, en kan er probleemloos afstand van doen? Ik zal er uiteraard voor betalen, dat is niet het probleem hier. Je zou er Kobe gelukkig mee maken, en mij een gerust hart bezorgen (want ik mag er niet aan denken dat hij het beest kwijtraakt, hij wil in dagen niet meer slapen denk ik).
Mocht je vrienden en vriendinnen willen doorverwijzen naar deze post, ik zal u dankbaar zijn!
Yoda
Kobe en ik zitten aan de ontbijttafel. Omdat het brood op is, eten we corn flakes. Op de doos staat een Star Wars reclame.
Plots wijst Kobe met veel enthousiasme naar de doos: ‘Kijk mama, poesje!’
Mijn niet-begrijpende blik volgt zijn vingertje, en ik zie Yoda.
Wie is er nu het meest beledigd: de poezenwereld, of Frank Oz, de maker van Yoda?
Ik lag alvast in een deuk :-p
Twee jongens onder het mes
Gisteren zijn zowel Wolf als Kobe geopereerd. Het codewoord van de dag was ‘wachten’, en veel meer dan we gedacht hadden.
Stipt om half acht waren we in de opname, en daar hebben we zo’n twintig minuutjes gewacht. Geen probleem. Boven op de kinderafdeling werden ze allebei onmiddellijk gemeten, gewogen, en mochten we bijna onmiddellijk naar beneden naar de gang van het operatiekwartier. Wolf kreeg een dikke knuffel, en werd binnengereden. Achteraf vertelde men me dat hij zelfs toen nog aan het tateren was, absoluut niet zenuwachtig, en gewoon vrolijk.
Zo kennen we hem wel, ja.
Intussen zaten we met Kobe te wachten, maar die was onmiddellijk na Wolf aan de beurt, dus zo heel lang ging dat niet duren. Dàchten we…
Het werd een half uur, drie kwartier, een uur… En toen kwamen ze zeggen dat er iets mis was met de sterilisatie van één van de machines, en dat het nog wel een twintigtal minuutjes ging duren. Hmm. Daar zit je dan, met een peuter van anderhalf, in een ziekenhuisgang. Gelukkig kwamen ze een bak oude kinderboekjes brengen. Veel bruikbaars voor Kobe zat er niet tussen, maar het was toch beter dan niks.
Intussen kwamen ze melden dat Wolf wakker was op de recovery, en dat we naar hem toe mochten. Bart bleef bij Kobe, ik ging zo’n schortje aandoen, en knuffelde mijn oudste. Alles was in orde, pijn deed het niet, maar hij voelde zich behoorlijk mottig, had zelfs overgegeven.
Dat duurde zo nog een eindje, tot ze, rond kwart na tien, kwamen zeggen dat Wolf naar boven mocht, en dat we misschien dan Kobe (na twee uur in die gang!) mochten meenemen.
Wij opgelucht naar boven, maar we waren nauwelijks vertrokken, of de verpleegster kreeg de boodschap dat Kobe mocht blijven. Oi vé! En jawel, nog een drie kwartier later, om elf uur (TWEE UUR en DRIE KWARTIER in een ziekenhuisgang met een kind van 20 maanden, dat niks te eten heeft gekregen) mocht Kobe eindelijk binnen. Ik was op van de zenuwen en de ergernis, maar mocht dat niet laten blijken omdat Kobe kalm moest blijven. Die heeft geen enkel moment gehuild, gezaagd of geneut, is vooral zichzelf gebleven. Gelukkig was er op het einde van de gang een lifthal die volledig beschilderd was, waar we dus regelmatig naar toe wandelden.
Enfin, Kobe binnen, ik naar boven, Wolf een knuffel gegeven, en ik naar de cafetaria, want ook ik had, net zoals de kinderen, nog niks gegeten of gedronken.
Wolf heeft nog een paar keer overgegeven, één keer zelfs in ware Excorcist-stijl (Bart heeft de rest van de dag mijn tshirt aangehad, want ik had nog een topje aan en zijn kleren waren doorweekt) en voelde zich daarna zienderogen beter.
Kobes operatie duurde lang, en het werd bang afwachten voor ons. Pas rond vier uur kreeg ik het signaal dat ik naar beneden mocht naar de recovery, waar hij lag te zieltogen in zijn bedje, met een infuus aan zijn voetje en een hoop plakkers op zijn lijfje. Operatie was geslaagd: één teelballetje zat netjes op zijn plaats, vastgehouden door een rekkertje dat tegen zijn bil was geplakt (anders trekken de te korte bloedvaten het weer naar omhoog) en het andere was weggehaald, wegens niet volgroeid en ook veel te hoog. Ook zijn plassertje was, net zoals bij Wolf, behandeld voor fimosis, waardoor de voorhuid was opengesneden en losgemaakt van de eikel.
Hij voelde zich ellendig, en huilde zachtjes in mijn armen. Ik heb hem gewiegd en zachtjes in slaap gezongen, en het daaropvolgende anderhalve uur de Flair (die daar lag) gelezen naast zijn bedje.
En toen mocht ook hij naar boven, waar hij passief voor zich uit lag te kijken.
We hadden verwacht dat Wolf rond zes uur naar huis mocht, maar het was, alweer, wachten op de dokter, die pas rond acht uur langskwam. Intussen was ik al gaan vragen naar een paar boterhammen voor Wolf die half uitgehongerd was. Enfin, papa en Wolf naar huis, en ik bij Kobe, die onrustig sliep, en af en toe begon te krijsen wanneer hij een plasje deed in zijn pamper.
Jammer genoeg kwamen dokter en nachtverpleegster en zo altijd op een moment dat hij diep aan het slapen was, zodat hij daarna niet opnieuw in slaap viel. Ik heb uiteindelijk de halve nacht met Kobe op mijn schoot, of languit boven op mij doorgebracht, en in totaal amper een dik uur geslapen.
En om half acht kwamen ze me wakker maken (toen sliepen we allebei net) omdat wij eigenlijk op de grote dagkamer lagen (er waren geen kamers voor moeder+kind meer beschikbaar) en er zes kinderen gingen toekomen. Kobe en ik zijn dan maar verhuisd naar een box: net groot genoeg voor een kinderbed en een stoel, en wat gerief. Niet zo comfortabel als een eigen bed in die grote kamer, maar wel veel rustiger. Niet dat Kobe daar een boodschap aan had: hij was wakker en voelde zich veel en veel beter: hij babbelde, speelde, en krijste occasioneel. Als ontbijt speelde hij drie boterhammen binnen, en ook zijn middageten was meer dan één portie. Ik mocht wel geen moment van hem weggaan, helaas.
Al bij al is alles goed gelukt, en hebben de kinderen minder pijn dan verwacht. Hopelijk blijft het zo…
Operatie
Geen blog vandaag, want we zitten in het ziekenhuis. Met de twee kinderen, helaas. En ik ben niet echt in de stemming om te bloggen.
Morgen meer nieuws dus.