(Advertorial, maar wel mijn eigen mening)
Vorige week kreeg ik een mailtje in de inbox, met de volgende vraag: ”
“Taart decoreren” is een nieuw wekelijks verzameltijdschrift dat deze donderdag in Vlaanderen gelanceerd wordt. In “Taart decoreren” ontdekt u alles over het maken van feestelijke taarten voor verjaardagen en het decoreren van alle soorten gebakken. Bij de serie krijgt u ook een geweldige reeks decoratiehulpmiddelen waarmee u naar vrije lust kunt experimenteren.
Speciaal voor de bloggers hebben wij een paar exemplaren van het eerste nummer. Wilt u voor alle anderen kennismaken met “Taart decoreren”? Stuur ons dan uw postadres door en wij bezorgen u zo snel mogelijk een exemplaar.
Wie ben ik dan om dat af te slaan, zeker als je, zoals ik, je eigenlijk alleen maar inhoudt om taart te bakken, omdat je ze dan ook zelf moet opeten en daar dik van wordt? Om één of andere reden vind ik koken een gewone dagtaak, maar vind ik bakken gewoon kweetniehoewijs. En geef toe, een mooi versierde taart ziet er nog altijd tien keer lekkerder uit dan ene die fantastisch smaakt, maar visueel niet zo aantrekkelijk oogt.
Ik zei dus ja, en twee dagen later kreeg ik een pakket aan de deur. Op het nieuwe adres, gewoon de eerste post op de Kineastlaan en al!
Enfin, een grote maar lichte doos dus. Favoriet bij de kat, overigens.
Erin zat dus een groot karton, vrolijk bedrukt in roze kleuren, met daarin effectief het tijdschrift ‘Taarten decoreren’, een massa reclame voor de volgende nummers, een kartonnen ineenknutselding om je cupcakes uit te stallen, twee hele mooie vlindervormen in stevig gelakt metaal, en een potje roze glitters. Die overigens niet eetbaar zijn, zodat er een waarschuwing op staat om er maar een klein beetje van te gebruiken, en de versierde dingen weg te gooien. Goed bezig, zeg!
Uiteraard bladerde ik nieuwsgierig het tijdschrift door, en Bart schoot in de lach toen hij me plots verrast ‘Môh!” hoorde mompelen. Ik had namelijk net gelezen hoe je koekjes zo perfect mooi kunt glazuren zonder dat het glazuur eraf loopt. Het blijkt een simpel truukje te zijn, trouwens. Verder staan er allerlei tips, trucs en handleidingen in, en ook een aantal recepten, zoals sponge cake, cupcakes met witte chocolade, verschillende types glazuur… Je kan het hele magazine doorbladeren (met lettertjes die uiteraard net klein genoeg zijn om niet te kunnen lezen, of daar gaat hun business model) hier.
Er staan natuurlijk ook veel verwijzingen in naar wat je in latere nummers kan leren, want dat is uiteindelijk de bedoeling: dat je een abonnement neemt, voor 4,95 euro per nummer. De eerste zeven nummers komen om de twee weken, met hulpstukken bij zoals spuitmondjes, sjablonen en dat soort dingen, daarna komt het zelfs wekelijks, maar de prijs blijft.
En dat vind ik nu net teveel van het goede. Ja, ik geef toe, het ziet er zeer aanlokkelijk uit als je graag bakt, maarre… Het wordt al snel een duur lolletje van 20 euro per maand, met een hoop hulpstukken die ik al heb, en op den duur een tempo dat je toch niet kan volgen. En ja, ik heb zelfs dan nog getwijfeld, want het ziet er écht wel goed uit en de tips zijn verdomde handig. Maar dan rijst natuurlijk de vraag of ze dat niveau wel gaan kunnen behouden. Want acht nummers, geen probleem, maar dan? En als ik dat allemaal wil uitproberen, ga ik er gigantisch veel tijd en vooral ook calorieën insteken, vrees ik. En gaat het er toch maar blijven liggen, ongebruikt.
Mja.
Ik denk dat ik bij het tweede nummer toch even ga kijken in de winkel, en het ga doorbladeren. En als het me dan nog steeds interesseert, dat ik de losse nummers ga kopen. Een abonnement is me toch een brug te ver. Maar als u graag bakt en versiert en zo, dan lijkt dit me toch wel een aanrader, ja. En dat eerste nummer kost nu toch maar 1,50 euro, ga het dus gerust halen in de krantenwinkel, de twee vlindervormpjes alleen al zijn meer waard dan dat.
Enfin, een blogpost die toch wel voor de volle 1,50 euro gesponsord is :-p Maar als ik het tijdschrift niet leuk had gevonden, dan had ik er wel over gezwegen, geloof me.
Een hele tijd geleden zag ik op Pinterest een pracht van een gehaakte vest passeren. Bijna volledig in Granny Squares gehaakt, poepsimpel dus. Zo simpel zelfs, dat er geen patroon nodig was, foto’s volstonden. In alle mogelijke kleuren, dus ideaal om restjes op te gebruiken, en met hoofdtoon rood. Ik was meteen verkocht.
