Het brave huisvrouwtje – Pagina 22

28/05/201404/06/2014

Koppig zijn doet geen zeer.

Nog een chance.

Morgen is het Kobes communie, en dus was ik deze middag tafels naar beneden aan het halen, in elkaar aan ’t zetten, en schikken. En merkte ik, dat ik eigenlijk totaal niet nagedacht had over een tafelkleed. Op onze vierkante tafel past perfect een rood tafelkleed, maar ik heb die niet voor de andere tafels, en dat gingen dus grijze moeten worden, of witte. En om eerlijk te zijn: het had totaal geen zicht. Meh.

Toen dus tegen vijf uur – Bart was al thuis van drieën om te helpen – al de rest klaar was, kon ik het niet laten: ik sprong op de moto en reed naar de stoffenwinkel in de Sleepstraat. En jawel, ze hadden prachtige witte stof van dubbele lengte. Mijn tafelconstructie was iets meer dan twee meter in ’t vierkant, dus drie meter stof zou ideaal zijn. Content als een katjen reed ik terug naar huis, en merkte ik twee dingen op. Eén: de vouw in het midden van de stof, waar ze op de grond had gestaan, was behoorlijk vuil, en twee: een halve meter overschot aan alle kanten was er serieus over, dus ik zou beter een stevige boord inleggen.

Bon, de stof vloog in de wasmachine en droogkast, en ik haalde de naaimachine boven. Een boord van 30 cm rondomrond, dat ging me 20 cm overhang opleveren, en dat was ideaal. Ik begon ijverig na te meten, in te spelden, af te boorden en te stikken. En dat duurde eigenlijk alweer allemaal veel langer dan gepland, maar bon. Om elf uur kondigde ik trots aan dat het klaar was, en dat het in orde ging zijn!

Tot ik het tafelkleed op de tafel legde. Teleurstelling en ontgoocheling was mijn deel! Die stof was blijkbaar behoorlijk wat gekrompen in de lengte, in die mate zelfs, dat ik amper een paar centimeter op overschot had! Man man man…

Maar ik zag het echt niet zitten om de naden nog los te maken en te herbeginnen. Dan maar zo… Het was nog altijd beter dan het oorspronkelijke grijze en rode. En voor een volgende zitting leg ik het dan wel uit.

Zucht.

Zal me leren om niet nog eens na te meten!

Enfin, mijn bloemstukje was tenminste toch gelukt. En met een deftige tafelschikking zag het er toch nog redelijk uit.

18/05/201426/05/2014

Merels kamer

Het was dan misschien wel prachtig weer vandaag, ik was in mijn opruim geslagen – ik wil de kamers bruikbaar hebben tegen de communie – en ik wilde verderdoen.

Merels kamer was ronduit een stort. Op het tafeltje naast haar door lagen de kleren en rommel een meter hoog (helaas geen overdrijving), de knuffels lagen overal, er stond speelgoed opgestapeld uit de jongens hun kamers, en op de kast achter de deur was het niet beter.

Ik ben eerst begonnen aan haar kast: alle te kleine kleertjes eruit en in dozen, voor de nichtjes en neefjes. Al mijn kleren eruit en naar mijn kast, idem voor babylakens, dekens, en reservespullen. In de plaats kwam ruimte voor speelgoed en poppen: er staat nu een zeteltje in, een bedje, en er is een schuif voor poppenkleren.

Alle andere rommel werd grondig opgeruimd, en de tafel werd verhuisd naar een plekje voor het raam, als bureautje. Meteen kwam er plaats vrij voor haar keukentje en tafeltje dat nu nog beneden in de woonkamer stond. Wolf hing intussen het groene blad op, en ook de kaders kwamen eindelijk aan de muur te hangen. Het staat er misschien wel vrij vol nu, maar ze vindt het een droom. En voor mij is het een enorme doorn uit mijn oog. Oef.

02/05/201408/05/2014

Gordijnen

Vorige week zaterdag ben ik met Wolf en Merel niet alleen om dat loopfietsje gereden, maar ook meteen in Ledeberg stof gaan halen. Ha ja, de jongens hadden nog geen gordijnen. Niet dat ze die strikt genomen nodig hebben, want ze hebben rolluiken, maar het geeft toch meteen een stuk meer aankleding en sfeer, om niet te spreken van het kleuraccent.

Tot mijn grote verbazing hadden ze de perfecte kleuren in een mooie stevige garbardinestof, voor zes euro per meter. Voor Wolf volstond 5 meter, voor Kobe heb ik er zes mee (maar ik moet het eigenlijk nog nameten, desnoods haal ik er nog wat bij). Ik heb me gehaast om die van Wolf af te hebben voor zijn feestje – niet dat die jongens gingen wakker liggen van gordijnen, maar kom – en dat is me nog gelukt ook. Ik vind ze bijzonder mooi, en ze zijn nog behoorlijk verduisterend ook. En dat voor dertig euro (plus gordijnlint en haakjes, maar daar heb ik geen idee van wat me dat destijds heeft gekost, ik had er nog liggen). Oordeel zelf maar.

Die van Kobe zijn voor later, daar moet ik trouwens nog rails voor installeren.

Maar hier beneden, hier zijn er intussen ook nieuwe. Niet allemaal: de ‘oude’ gordijnen zijn ook nog maar een paar jaar oud, en die heb ik destijds laten maken, in licht taupe wilde zijde. Maar aangezien er nu extra ramen zijn, had ik ook extra gordijnen nodig. Bart wilde graag rode, en ik zag dat eigenlijk ook wel zitten. Alleen is het een behoorlijke lengte, en moest ik het eens opmeten en dergelijke.

Tot ik in de paasvakantie met de kinderen in de Ikea liep, en er voor 40 euro een prachtig paar dieprode gordijnen zag. Weliswaar voor een lang smal venster, maar bon, daar viel nu wel een mouw aan te passen. Ik stikte beide panden aan elkaar, hing er haakjes in, en jawel: perfect! Want gordijnlint zat er al aan, en alle randen waren netjes afgewerkt. Ik moest ze enkel nog inleggen, dat wel. Eerder deze week ben ik dan tijdens de rugbytraining met Merel nog eventjes naar de Ikea gereden voor een tweede paar, en intussen hangt ook dat al op.

Voor 80 euro (+ de haakjes) heb ik nu dus hele mooie gordijnen, met nauwelijks werk aan. In een andere winkel heb je er nog niet eens de stof voor…

Enfin, ik ben een gelukkig mens. Nu nog gordijnrails aan het nieuwe zijvenster hangen, en dan kunnen de overblijvende taupe gordijnen daar. Gelukkig is daar verder geen werk meer aan ^^

28/04/201405/05/2014

365 – 28 april 2014 – wasplank

Dat het een gemak is, zo’n plank om was op te vouwen, vlak naast je machine ^^

27/04/201405/05/2014

365 – 27 april 2014 – hemelsblauw

05/02/201408/02/2014

Canneloni met ricotta, geitenkaas en courgette

Ik had nog canneloni liggen, en wilde daar eindelijk iets mee doen. Een paar zoekwoorden op internet brachten me bij het volgende recept: simpel, vrij snel klaar (als je de oventijd niet meerekent), en superlekker. De kinderen waren er verzot op!

Ingrediënten (voor vier personen):

– een doos canneloni, minstens 12 (maar ik had er meer nodig want ik had vulling over)
– sjalot naar smaak
– twee gewone courgettes
– een koffielepel olijfolie
– 100 gr. ricotta
– 100 gr. zachte geitenkaas (genre Chavroux/Chevridoux)
– eventueel wat in stukjes gesneden gekookte hesp
– oregano
– peper en zout

Voor de tomatensaus:
– ajuin naar smaak
– een doos gepelde tomaten in stukjes
– koffielepel olijfolie
– peper en zout
– een lepel rode wijnazijn

Hoe ga je te werk?

– snipper de sjalotjes en fruit ze in de olijfolie.
– rasp de courgettes (dat gaat ongelofelijk snel en gemakkelijk, geloof me) en stoof ze mee met de sjalotjes. Laat wat afkoelen.
– meng de geitenkaas met de ricotta, roer er dan de sjalotjes en courgettes onder, en kruid met peper, zout en oregano.
– als je er graag wat vlees bij hebt, kan je er wat gekookte hesp onder mengen.
– vul de canneloni met de mengeling. Ik kook de canneloni niet op voorhand, want ik vind het zo al een gepruts als die dingen nog hard zijn. Het verschil is dat ze gekookt maar 20 minuten in de oven moeten, en ongekookt minstens een half uur tot 40 minuten.
– maak de simpele tomatensaus: fruit de gesnipperde ajuin in de olie, voeg de tomatenblokjes toe, en laat sudderen. Voeg naar smaak peper en zout toe, eventueel nog andere kruiden. Je kan er optioneel de wijnazijn en zelfs twee lepels suiker aan toevoegen, maar voor mij hoeft dat absoluut niet.
– schik de canneloni in een ovenschaal, overgiet met de tomatensaus, dek af met zilverpapier, en schuif in een op 200° voorverwarmde oven.
– ik heb na een half uurtje het zilverpapier eraf gehaald, een restje geraspte kaas erover gestrooid, en nog tien minuutjes laten staan.

Voor de Weight Watchers: zonder de hesp moet je zeven propunten rekenen voor een portie van drie rolletjes. Dat lijkt weinig, maar was meer dan genoeg.

Smakelijk!

15/01/201418/01/2014

Jungle

Ik ben verzot op planten. Wie me kent, weet dat wel. Als het aan mij lag, stond mijn ganse huis vol planten. Bart tempert me daar een beetje in, en hij heeft wel gelijk.

Maar in mijn bureau heb ik een slingerplant: zo’n echt junglegeval, met luchtwortels die zich ergens aan vastklampen, en die meters lang wordt. Ze stond een beetje verloren in de hoek achteraan, en ik had de uitlopers vastgemaakt aan gordijnrails in mijn veranda (mijn bureau is dus een verandageval), maar omdat ik wist dat ik ze ging moeten verzetten, had ik ze eigenlijk wel wat verwaarloosd.

Vandaag ben ik speciale zelftappende vijzen gaan halen om in te draaien in het aluminium van de veranda, zodat alles een pak steviger wordt, en ik de plant zonder scrupules of beperkingen kan ophangen. Mijn grote bureaukast is verzet, en de plant is van links naar rechts verhuisd, waar ze een pak meer in het zicht staat. De uitlopers zijn opgebonden, en helaas heb ik er eentje van een meter of vier afgebroken. Ik heb ze dan maar in het water gezet zodat ze wortels trekt, en ik ze later opnieuw in de pot van de moederplant kan zetten.

De plant zelf moet zich nu nog ‘zetten’: de bladeren moeten nog draaien, ze zal nog meer doorhangen links en rechts. Maar ze heeft nu vooral ook weer ruimte en lucht om te groeien, en da’s het belangrijkste.

11/11/201314/11/2013

Verjaardagsfeestje Merel, mét taarten

Bij een verjaardag hoort een feestje, uiteraard. Omdat drie jaar nog wat te klein is voor een kinderfeestje, kreeg Merel enkel het familiefeestje, maar dat vond ze blijkbaar niet erg. Er was namelijk taart, en in de ogen van mijn dochter is taart erg belangrijk.

Ik heb het dan ook op mij genomen, voor het eerst in lang, om de taart zelf te maken: het weekend was een extra dagje, en ik zag het wel zitten. Gisterenavond ben ik dan ook aan de misérable begonnen, omdat die eigenlijk het lekkerst is als ze al een dagje staat. De calorieën van dat ding wil je écht niet weten – denk instant aderdichtgeslib- maar ze is ongelofelijk lekker! Recept van Goe Gebakken van Sofie Dumont, overigens.

Deze morgen ben ik dan eerst de basis van de chocoladetaart beginnen maken, want die moet een uur of twee in de koelkast, en dan aan de beertjestaart begonnen.

Die chocoladetaart, naar recept van alweer Sofie Dumont, is eigenlijk simpel: een chocoladebiscuit, waar een dikke laag chocomousse tussen gaat, en dan wordt het geheel overgoten met een ganache. Alleen was mijn vorm iets kleiner dan bedoeld, en dus mijn chocomousselaag iets dikker, en daardoor steef die minder op. Toen ik de taart dan ook wilde ontvormen, viel ze quasi uiteen. Ik heb snelsnel de vorm er terug opgezet, en de taart in de diepvries gekegeld. Ze werd daardoor wel heel mooi om te versieren, maar hopeloos onpraktisch: het biscuit was ook lichtjes bevroren, en dus moest je hard duwen om de taart te snijden, en duwde je de mousse er weer van tussen. Maar ze was tenminste mooi!

De ganache is trouwens ideaal als zelfgemaakte choco: fantastisch lekker op de boterham.

De beertjestaart is in feite een biscuit van drie lagen met telkens een laag crème tussen van slagroom, plattekaas, suiker, gelatine en fruit uit blik. Rondomrond is ze ook afgewerkt met diezelfde crème (zonder het fruit) en dan berenkoekjes er tegengeplakt, en dan een vormpje met cacaopoeder. Merel vond ze fantastisch!

Als laatste taart, ook weer recept van Goe Gebakken, heb ik zelf een brésilienne gemaakt: een knapperig koekjesdeeg, met daarop vanilleflan, en slagroom en gekaramelliseerde amandelschilfers.

Het resultaat van een ganse avond + voormiddag werk mocht er dus wel zijn:

Merel kreeg een hoop cadeautjes: een reuzenpuzzel, een kleedje voor Grote Pop, een caravan (in Duplo-achtige stenen) van Hello Kitty, een Lalaloopsie, en vier pluchen dierenmaskers. Vooral die laatste waren een gigantisch succes: