De rode cowboyhoeden van Red Dead Redemption (zie laatste BGGD) zijn hier ten huize een succes! Kijk maar naar die stoute gezichtjes :-p
65
Gisteren is mijn ma 65 geworden. Ge zoudt het haar nochtans niet aangeven, zeker als ge ze ziet zitten in een zomers rokje en haar decolleté bijna gans bloot :-p Ze gedraagt zich gelukkig ook niet als een ouwe doos, verre van zelfs.
Ze is gisterenavond teruggekomen van een reis naar Portugal, en ik ging mijn ouders dus eigenlijk ophalen op de luchthaven. Alleen had ik vandaag een ganse dag (8.15-17.15) mondelinge examens, en wilde ik daar echt wel fris voor zijn, om ze allemaal een gelijke kans te geven. Normaal zou het vliegtuig landen om 22.25, en dan zou ik wellicht wel rond twaalf uur thuis kunnen zijn. Helaas, mijn goede vriend Murphy was weer eens onvermurwbaar, en dus was er een vertraging tot 23.38, zo zei de website toch.
Bart is dan maar aangezet richting Zaventem, en het was pas kwart voor één toen ze eindelijk in de aankomsthal stonden. Oef. Ik had Bart een grote ruiker bloemen meegegeven, met een tegoedkaartje voor een moeder-dochterdineetje, en een kleine doos met wat vers volkorenbrood, salami, boter en nog wel wat. Niks zo leuk als de volgende ochtend gewoon kunnen ontbijten en niet eerst je kot uit te moeten, nee?
Ik heb toch een schitterende vent, nee? Hij lag pas om twee uur in bed, en gaf geen krimp. Bedankt, liefje!
Trots
Vandaag ben ik trots op allebei mijn kinderen.
Het was deftig weer, en Wolf kan net fietsen. Ik heb dus deze namiddag zijn kleuterfietsje achteraan op het kinderstoeltje van mijn fiets vastgegespt, de helmen in het mandje vooraan gelegd, en ben naar school gefietst. Hun gezichtjes waren goud waard. Kobe zat achteraan bij mij, en Wolf mocht – onder arendsblikken en coaching van mij – naar huis fietsen. Gelukkig is het door een rustige wijk, en is er weinig verkeer. Halverwege is hij gevallen, compleet ondersteboven. Hij huilde keihard, maar dat was meer van het verschieten dan wat anders, krabbelde recht, verklaarde dat het al wat beter ging, stopte met huilen, raapte zijn fiets op, en ging verder. Da’s wat anders dan zijn mama destijds, die zou koppig geweigerd hebben verder te gaan. Hij is daarna netjes tot aan huis gefietst, en we zweetten ons allebei steendood: hij van de concentratie en inspanning, ik van de duizend uitgestane doodsangsten.
Het eerste wat ik hier thuis gedaan heb trouwens, is zijn zadel 20 cm hoger gezet. Papa had er bij het aanleren blijkbaar nooit op gelet dat hij met zijn knietjes bijna tot op zijn kin zat.
En dan Kobe: hij gaat al lange tijd netjes op zijn potje (al vergeet hij het soms nog wel eens en zit hij toch met een nat broekje), maar sinds gisteren gaat hij ook “zelfstandig” op het grote toilet. We hebben hem een opstapje gegeven, en nu zit hij ongelofelijk trots te blinken op dat toilet. Alleen zijn billetjes afvegen, dat lukt zelf nog niet, dus er is nog steeds enige assistentie van mama of papa vereist.
Maar toch ben ik megatrots op mijn beide grote jongens. Vanavond krijgen ze allebei een flinksticker!
Slaapliedjes
Hier ten huize is het bedritueel kort: pyama aan, tanden poetsen, en dan in bed met elk een liedje. Ik heb nog een tijdlang voorgelezen, maar daar heb ik enerzijds het geduld niet voor, en anderzijds is het niveauverschil tussen de twee jongens nogal groot.
En nu zing ik dus een “slaapliedje”. Helaas is mijn repertoire niet zo groot:
– Slaap kindje slaap: niet zo populair wegens saai, denk ik.
– Klein Bubbeltje: het refrein van een liedje van Willem Vermandere, dat ik maar niet meer kan terugvinden. Daar kunnen allerlei tekstuele varianten op, zoals Klein Wolfietje of Klein Elandje
– Slaap lekker ding: het refrein van het liedje van Eva De Roovere, maar dan wel met de ‘is wat ik zei tegen haar‘-toevoeging van Diggy Dex. Ook in alle mogelijke tekstvarianten.
– Sinds kort zit er ook een vertaalde versie van ‘The Lion Sleeps Tonight‘ bij, een korte versie wel te verstaan, waarin enerzijds de jungle slaapt, en ook het kleine liefje moet slapen.
Ik zou graag het repertoire wat uitbreiden, want op deze manier wordt het nogal saai, na zowat de honderste keer. Iemand nog suggesties? Als het maar rustig is en/of over slapen gaat. En te zingen is zonder instrument, maar wel plat op uw zij in bed met uw armen rond uw kind.
Kouwe pla
Het rotweer van vandaag is een prima excuus om nog een fotootje van zondag te posten. Mijn allerliefste had namelijk een kouwe pla voorzien, en daar dan ook nog eens ferm zijn werk van gemaakt, compleet met uitgesneden radijsjes en al. We hebben zelfs buiten gegeten, en ik weet dat hij dat echt niet graag doet, dus ja, een hele dikke pluim voor mijn ventje.
De kinderen en ik hebben genoten!
Moederdag
Twee jaar geleden hadden we nog buiten zitten ontbijten, en was het heerlijk weer, vandaag stond de chauffage aan om moederdag te vieren. Niet dat dat de pret drukte: er werd vrolijk samen ontbeten met een zachtgekookt eitje en versgebakken croissants, en Wolf en Kobe kwamen hun cadeautjes tonen, uiteraard.
Van Wolf kreeg ik een liefdesmeter, een collage van de zee, en vooral ook een prachtig beplakt juwelenkistje (gelukkig met heel veel lijm zodat het zand goed vast hangt), en van Kobe een zelfgeschilderd bloempotje met daarin twee zonnebloemen.
We deden het daarna lekker rustig aan, en vertrokken tegen de middag naar Ronse, naar het diner bij de schoonouders. Ondanks het koude weer hield Nelly vast aan de moederdagtraditie van het koud buffet, en dat hebben we ons geen moment beklaagd: het buffet dat ze besteld had, was weer om duimen en vingers bij af te likken, en zodanig ruim dat iedereen nog eten meekreeg voor de volgende dag. Gerookte zalm, gepocheerde zalm, tonijncarpaccio met mozzarella, tomates crevettes, vismousse, maar ook een evenwaardig vleesbuffet, met prachtige verse asperges. Heerlijk!
En het dessert moest eigenlijk er niet voor onderdoen. Nelly had zelf rijstpap gemaakt en een grote kom verse gesneden aardbeien, en haar zelfgemaakt roomijs. Daarnaast had ze nog een zalige kom chocomousse besteld, en ook een grote kom trifle, met merengue in, madeleintjes, massa’s slagroom, en heel veel fruit. Man man man!
Daarna zijn we nog even bij mijn ouders langsgegaan, en gelukkig had ma, zoals gevraagd, niks voorzien om te eten, want wij konden geen pap meer zeggen.
Verwondert dat iemand?
Slapen
Kobe is nu bijna drie jaar, en heeft nog steeds ongelofelijke nood aan een dut in de namiddag. Ik schrijf met opzet ‘dut’, want een ‘dutje’ kan je het niet noemen.
Uiteraard gaat hij naar school, en op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag komt er van slapen niet veel in huis. Maar op woensdag, zaterdag en zondag slaapt hij. En dan bedoel ik slapen: doorgaans een stevige drie uur, en dan moet ik hem nog wakker gaan maken…
En het is niet alsof hij ’s nachts niet slaapt: ze liggen er beiden in tussen zeven en half acht, en slapen tot zeven uur ’s morgens.
Toch durft hij wel eens te protesteren tegen dat slapen: dan zegt hij dat hij niet moe is, terwijl hij in zijn ogen aan het wrijven is en passief in de zetel hangt. Dan brult hij als ik hem toch meeneem naar boven, en spartelt hij tegen als ik hem een slaappamper aantrek. Maar zodra hij in bed ligt, en ik tegen hem aankruip voor een knuffel en een slaapliedje, dan wordt hij stil. Dan valt zijn euro, dat het misschien toch wel lekker is zo in bed, en dat het toch wel deugd zou doen. En dan blijft hij stil voor drie uur.
Raar kind :-p
Groot nieuws!
Voor wie mijn twitter en Facebook volgt, komt dit wellicht niet meer als een verrassing: ik loop al weken misselijk en duizelig en hondemoe.
Ik had het eerst echt zelf niet door, en dacht dat ik een maagontsteking of zo had. Ik ben notoir maaglijder en kreeg ze niet echt onder controle met mijn gewone dagelijkse maagmedicatie. Ik kon ook nauwelijks iets binnenkrijgen van eten. Ik ben echter zelfs nog op weekend geweest, en dat viel verbazend goed mee.
Alleen werd het nadien nog wat erger met die misselijkheid, en dus ben ik uiteindelijk op donderdag 1 april naar de dokter gegaan. Die volgde mijn vermoeden, verdriedubbelde mijn zware medicatie, maar wilde toch voor het zekerste een uitgebreid bloedonderzoek laten uitvoeren. Die vermoeidheid kon ook best aan een ijzertekort of zo liggen.
De volgende middag, de vrijdag voor de paasvakantie, mocht ik bellen voor de uitslag. Alleen was de betreffende dokter er niet, maar wel één van de andere dokters van de groepspraktijk.
“Goh”, zei Filip, “ik wil ook gerust wel de uitslag even met je doornemen hoor. Witte en rode bloedcellen: normaal. Leverfunctie in orde. Nieren prima, pancreas werkt ook uitstekend. En ja, de zwangerschapstest is positief, en..”
“Wablief??”
Ik wist niet wat ik hoorde, en ben erbij gaan zitten. Heel vaag had ik daar al aan gedacht, maar meteen ook weer verworpen: onze twee jongens zijn de prachtige vrucht van een moeizame lijdensweg aan IVF – ICSI. De kans op een normale bevruchting volgens onze gynaecoloog: 1/500.000. Tsja. En nu had er zich toch een dappere tot het einde geworsteld, blijkbaar.
Ik moest slikken. Kinderen, dat was voor mij een afgesloten hoofdstuk. Ik heb er twee, en ben daar dolblij mee. Alle babygerief is al doorgegeven naar mijn jongste broer, ons huis is ingericht op twee, en ik was al blij dat we bijna uit de pampers waren.
Soit, het is welkom. Meer dan. De slapeloze nachten en al het pampergedoe neem ik er dan wel bij 🙂
Vandaag ben ik dus naar de gynaecoloog geweest, met onderstaand beeldje als gevolg. Alles ziet er goed uit, gezond en wel.
En, mochten er lieve leerlingetjes en collega’s zijn die mijn blog toevallig ook lezen: hou het nog even stil op school, wil je? Geef me gerust een vette knipoog om te tonen dat je het weet, maar ik zou het graag daar nog even voor mij houden.
Wandeling
Omdat het zo prachtig weer was en we naar buiten wilden met de kinderen, zijn we op aanraden van mijn ma naar Het Leen in Eeklo getrokken: de magnolia’s en camelia’s in de botanische tuin stonden in volle bloei, en er is ook een speeltuin :-p
Ik heb ervan genoten: we hebben een half uurtje rondgelopen (da’s lang genoeg voor een klein Kobetje) en daarna een dikke drie kwartier op de speeltuin doorgebracht. Enfin, de kinderen op de speeltuin, onder toezicht van Bart, ikke op het terras met een koele ice tea 🙂 Het was er ongelofelijk druk, en onderstaande foto is dan ook een toevalstreffer.
Op het filmpje kan je zien hoe ze allebei genieten 🙂
Heerlijke dag
De titel zegt het al, een heerlijke dag vandaag. Ik voelde me goed, er waren geen verplichtingen, mijn ventje had lekker gekookt, de kinderen waren goed gezind, en het weer was fantastisch. Ik heb was buitengehangen, met planten bezig geweest, zelfs een tukje gedaan op een dekentje in het gras.
En een paar leuke foto’s getrokken van mijn lievelingen.
