Ik ben WoW aan het spelen (World of Warcraft, voor wie het niet kent, een online computerspel). Wolf komt even over mijn schouder meekijken, en ziet welke level ik intussen ben.
“Wow mama, strakke level!”
En weg was hij.
Frankfurt
Bart is vanmorgen behoorlijk vroeg met een taxi naar het station vertrokken, om vandaar uit naar Zaventem te rijden met de trein. Hij moet namelijk een korte lezing houden voor Lufthansa. In Frankfurt, jawel.
De logische reis zou uiteraard met de trein zijn, maar dat kan uiteraard niet als het om een maatschappij als Lufthansa gaat, dus werd het het vliegtuig. Blijkbaar was de chauffeur ginder (die hem ging opwachten met zo’n bord met zijn naam op, hoe cool is dat niet zeg) een dag verkeerd en heeft hij moeten improviseren, maar bon.
Een uur heeft hij moeten spreken, van 12.30u tot 13.30u, en dat was dat. En dan het vliegtuig terug.
Om zeven uur was hij hier opnieuw thuis.
Geef toe, behoorlijk geschift, en niet bepaald goed voor de ecologische voetafdruk, maar wel wijs natuurlijk. En egostrelend. Ik ben trots op mijn ventje, echt waar.
Het ging niet
Vandaag ging het me niet. Ik ben even moe opgestaan als ik gaan slapen ben, en dat wil al wat zeggen. Ik heb me door het ontbijt gesleept en mezelf gedwongen toch minstens één boterhammetje te eten.
Ook het lesgeven ging niet zo vlot als anders, vond ik, en verschillende collega’s hebben me erop aangesproken dat ik er moe en bleek uitzag, en dat mijn ogen wat rood stonden. Ik ben nog op school blijven eten, maar daarna (met een tussenstop om te gaan kijken voor doopsuikerpotjes) naar huis gereden en in mijn bed gekropen. Helaas ging de wekker na een uurtje al, omdat ik de kinderen moest ophalen. Die wekker deed pijn, ik voelde me nog steeds even moe.
Net toen ik op het punt stond om naar de school te vertrekken, ging de telefoon: het schoolsecretariaat, om te vragen wanneer ik kwam, want Wolf voelde zich niet goed, had na de middag in de klas al overgegeven. Ik repte me naar school, haalde eerst een vrolijke maar vermoeide Kobe op, en viste daarna Wolf uit de rij. Met Kobe had ik vanmorgen al afgesproken dat hij na school ging slapen, en hij maakte daar dan ook geen enkel probleem van. Tegen dat ik Kobe in zijn bedje had gestoken en een liedje had gezongen voor hem, lag Wolf, alweer lijkwit, languit in de zetel onder een dekentje. Hij sliep bijna, en vroeg enkel nog een emmer voor de zekerheid. Vijf minuten later sliep hij, en ietsje later heb ik me ook in de zetel geïnstalleerd.
Bart had mijn tweets gelezen, en was tegen vijf uur al thuis, de lieverd, in een slapend huis. Hij is dan maar meteen boodschappen voor het weekend gaan doen, zodat ik dat morgen niet meer moet doen (hij moet een lezing gaan geven in Ieper). En daarna heeft hij zonder meer overgenomen. Niet dat Wolf nog gegeten heeft, en ook Kobe heeft nauwelijks nog een hap aangeraakt. Maar toch, hij heeft voor alles gezorgd.
En ik? Het dutje had me deze keer wél duidelijk deugd gedaan, al ben ik het grootste deel van de avond niet meer uit mijn zetel geweest.
Hopelijk was het maar een ééndagsdipje, en voel ik me morgen weer beter. En de kinderen ook.
Mosselen als verjaardagsfeestje
Gisteren is mijn vader 69 jaar geworden. Sinds een paar jaar is er een traditie in het leven geroepen, namelijk dat we dan met de ganse familie mossels eten. De eerste paar keren heb ik het bij me thuis gedaan, en daarna hebben mijn broers ook overgenomen 🙂
Deze keer was het dus weer hier, en ook al loop ik zo vreselijk moe, ik heb er enorm van genoten! Bart had gisteren de boodschappen gedaan, en vandaag was hij ook een ongelofelijk schatje! Opruimen, tafel dekken, voortdurend af- en aanlopen, en vooral ook de afwas doen. Zonder hem was het totaal niet gelukt! Bedankt, liefje!
We hadden natuurlijk ook het weer mee, en konden dus buiten zitten. Er werd druk geaperitiefd, en de kinderen kregen al op voorhand worst met frietjes en appelmoes, zodat wij daarna rustig konden eten.
Ik mocht zelfs mijn metekindje de fles geven (enfin, zolang mijn pijnlijke rug het toeliet tenminste).
En toen nam Wolf (en later zelfs Kobe) het fototoestel over. De meeste foto’s zijn totaal onscherp en dus onbruikbaar, maar er zitten nog een paar goeie tussen.
De mossels zelf waren heerlijk, volgens een recept uit Ons Kookboek van den Boerinnenbond, met room en dille. Er is dan ook duchtig van gegeten.
Bart had als missie vooropgesteld: “Uw pa moet buitenrollen van teveel te eten, en uw ma mag daar niet over zagen want het is zijn verjaardag!” Dat is dan ook gelukt: hij had nog kaas voorzien, dan een licht dessert van verse ananas met muntsuiker (lijkt bizar, maar is overheerlijk) en voor mijn pa slagroom erbij, en dan zijn we weer naar buiten gegaan voor koffie en taart.
Een paar foto’s die de kinderen hebben genomen vandaag:
Onze hond van bijna veertien jaar oud.
Tegen zes uur was iedereen naar huis, en ben ik in elkaar gezakt in de zetel. En deed Bart de afwas en stak de kinderen in bad en bed.
Die vent van mij, he, da’s gewoon de beste!
Tweede schooldag
En toen begon Wolf ’s morgens plots te huilen.
Blijkbaar was het hem een beetje te veel: de nieuwe school (hoewel, het is hetzelfde complex als de kleuterschool, en ze kennen ze dus al), de nieuwe verwachtingen, het moeten stilzitten in plaats van te mogen spelen, de nieuwe regels…
En blijkbaar was ook de turnles gisterenmiddag een beetje veel geweest: hij zit nu niet meer bij de kleutertjes, maar bij de basisgroep, waar het ook een stuk minder spelen is, en een stuk ernstiger wordt opgevat. Hij is nota bene stijf in zijn benen!
Ik vermoed dat het een combinatie is van hypersensitiviteit (waar ik overigens moeilijk mee omkan) en faalangst. Ik heb hem tegen me aan getrokken, een hele dikke knuffel gegeven, zachtjes op hem ingepraat, en zijn tranen weggeveegd.
En toen was hij er weer helemaal klaar voor, voor zijn nieuwe schooldag.
Eerste schooldag
(postje origineel geschreven voor Gentblogt)
7.00u. De wekker gaat af, voor het eerst in twee maanden zo vroeg. Ik rek me uit, en zie tot mijn grote vreugde dat buiten de zon schijnt. Dan kunnen we tenminste met de fiets naar school, en vermijden we de gigantische autochaos op deze eerste schooldag.
De kinderen wakker maken hoeft niet: zodra ze mijn voetstappen op de trap horen, zwaait hun kamerdeur open, en huppelen ze me allebei tegemoet. Ze hebben er duidelijk zin in! De kleren lagen al klaar, de boekentassen waren al grotendeels klaargezet, dus nu is er niet echt veel stress meer. Ze vinden het voor een keertje zelfs jammer dat ze te vroeg klaar zijn, en nog even mogen spelen.
Iets voor half negen zet ik Kobe in de fietsstoel, neemt Wolf zijn eigen fiets, en rijden we samen met papa naar school. Daar is de speech van de directrice net begonnen. Deze keer is er duidelijk voor geluidsversterking gezorgd, we verstaan alles prima, maar toch duren die twintig minuten te lang voor onze kinderen. Kobe, die net drie is en dus nog eens naar de eerste kleuterklas gaat, mag gelukkig al meteen naar de klas, en straalt als hij zijn juf terugziet. Als een echte ancien hangt hij zijn jasje aan de kapstok, zet zijn boekentasje in het rek, en loopt de klas binnen. Het feit dat ik hem moet terugroepen voor een knuffel zegt al veel: hij vindt het duidelijk leuk op school.
Wolf staat intussen nog buiten met zijn papa tussen de menigte, maar heeft wel al een paar vriendjes gevonden.
Het wordt kwart voor negen, en ik zie veel ouders afscheid nemen en vertrekken, waaronder mijn wederhelft: de plicht roept, en de speech duurt verder.
Wolf en co laten het niet aan hun hart komen: ze kletsen en giechelen honderduit, en dus heeft Wolf het maar half gehoord als de naam van zijn juf wordt afgeroepen. Vertwijfeld komt hij op me af: “Ik weet mijn juf niet zijn!” en de tranen staan in zijn ogen. Tsja, de stress van het eerste leerjaar zeker? Samen gaan we op zoek, en gelukkig weten we de klas zijn. De juf is er al, samen met een hoop klasgenootjes.
Snel kiest hij een bank uit naast een vriendje, en keurt me geen blik meer waard. Hier moet er wel geleerd worden, hé! Lezen, schrijven en rekenen, hij kijkt er immens naar uit.
Ik krijg nog een grote glimlach wanneer de juf alle ouders vakkundig buitenkuist, en daar moet ik het mee doen.
Het is wennen, elke keer weer, zo’n eerste schooldag, maar als je die stralende ogen ziet, laat je ze met een gerust hart achter, geloof me.
Zalig weekend
Ik weet niet hoe het bij u zat, maar wij hebben een zalig weekend achter de rug. Zo zalig, met zo’n vakantiegevoel, dat we zelfs geen zin hadden om naar de Gentse Feesten te trekken.
Eigenlijk hebben we niks gedaan, behalve de was, eten koken, beetje opruimen, spelen met de kinderen, op de iPad…
Of toch, Bart heeft vandaag de rest van de haag geschoren, we hebben samen de tuin in orde gezet en opgeruimd, en ik ben gaan fietsen met de kinderen.
Maar verder? Niks, noppes, nada, niente, tipota!
Er is in hangmatten gelegen (en eruit gedonderd):
er is onder hangmatten gelegen:
µ
er zijn bellen geblazen:
en we hebben buiten gegeten, op initiatief van Bart, al heeft hij daar een hekel aan.
En nog een laatste foto, gewoon omdat er niet veel zo schattig is als een hoop knuffelbeesten aan de wasdraad:
Meisje!
Groot nieuws vandaag (allez, vind ik toch): het kleine schoppende mormeltje in mijn buik is een meisje 🙂
Een jongen was uiteraard ook welkom geweest, maar een meisje, da’s toch nog iets anders, zeker na mijn twee kleine varkens. Ik was ongelofelijk blij toen ik het hoorde!
Mja. Het zal wennen worden…
14 jaar
Kunt u het geloven, dat deze foto vandaag gewoon 14 jaar oud is? Wel, ik eigenlijk bijna niet. Maar weet je, ik zou onmiddellijk opnieuw ja zeggen. Sine dubito.
Al moet ik toegeven, dat Bart er wel knapper op geworden is met ouder worden :-p
Vaderdag
Dat mijn Bart een moeilijke mens is om cadeautjes aan te geven, dat wist ik al lang. Ofwel is het iets kleins en heeft hij het zelf al lang gekocht, ofwel is het iets groots, en kan ik het niet betalen. Soit, hij moest het dan maar stellen met een uitgebreid ontbijt, cadeautjes van de kinderen, en een dagje lekker niksdoen. En ik denk dat hij dat wel geapprecieerd heeft.
Van Wolf was er een zelfgemaakt gipsen boompje, een grote kaart en een gedichtje.
Van Kobe was er dan een zelfgemaakte blauwe kroon een paarsgeschilderd kistje.
Dan kan je als papa toch niet anders dan blij zijn?