Geplaatst op

Tafel 24

Soms heb ik toch echt een wijs leven. Gisteren kreeg ik bijvoorbeeld een bericht van Bart: of ik nog een babysit kon vinden voor vanavond, want we waren uitgenodigd voor een speciale avond in het Design Museum, Tafel 24.

Euh.

Ik trommelde mijn ma op, en zei ja.

Tegen half zeven stond er twintig man in de inkomhal van het Design Museum, en een enthousiaste gidse leidde ons rond door de Design Derby tentoonstelling die momenteel opgesteld staat, waarbij telkens Belgisch design gejuxtaposeerd staat met Nederlands design. Wel interessant om eens te zien, eigenlijk.

Tegen acht uur kwamen we aan bij een wel heel speciale tafel, waar ons de bedoeling van de avond werd uitgelegd. Vierentwintig gasten, waaronder een chef-kok (die er deze keer niet bij was wegens nog in zijn restaurant) nemen plaats aan twee handgemaakte (en vree wijze, maar ook onbetaalbare) grote tafels, amper 70 cm breed, zodat je gedwongen wordt om te praten. Bij het aperitief en bijbehorende hapjes staan de tafels nog op sta-hoogte, en je krijgt ook geen individuele bordjes, maar je moet zelf borden en bestek ronddelen en zelf gaan opscheppen. Dat zorgt meteen voor een heel informele sfeer. Ik stond aan tafel met onder andere mensen van de Interieur Biënnale van Kortrijk, een dame van een bedrijf dat een nieuwe app maakt voor kunst en musea, en een koppel van Flanders DC.

Eindelijk – geen minuut te vroeg, mijn benen en voeten waren compleet doorgestaan – werden de tafels naar beneden gedraaid, naar zithoogte. Het museum had een allegaartje aan stoelen voorzien, waarbij de ene duidelijk beter zat dan de anderen. Er werd vrolijk verder gekletst, en er kwam een hoofdgerecht. Nog later ging de tafel nog naar beneden, en kon je op een lage stoel, een deken of een kussen gaan zitten, Japanse stijl. Er kwam een massieve chocoladetaart op tafel, en ik kon beginnen snijden. Het feit dat je zelf snijdt en ronddeelt, zorgt al helemaal voor het ongedwongene.

De jongedame voor mij had ik bij de eerste blik afgedaan als een zelfvoldane, overgestileerde blonde trut, maar ze bleek gigantisch mee te vallen en was helemaal geen trut, wel integendeel. Ik heb bijzonder smakelijk gelachen met alle verhalen, en ik had een fantastische avond, om eerlijk te zijn: kunst, uitleg, creatieve mensen en lekker eten.

Meer moet dat écht niet zijn.

Geplaatst op

Cake-idee

Ik had echt geen tijd gisterenavond om nog met de kinderen cakes te zitten versieren. Trouwens, de cake die ik in gedachten had en in de voormiddag nog snelsnel had willen bakken, was mislukt: niet lang genoeg in de oven gezeten – ik moest gaan werken – waardoor hij was ingezakt.

Ik kon dus herbeginnen, en dat was al lang voorbij de kinderen hun bedtijd, want er waren eerst nog inhaaltoetsen geweest, waardoor ik maar om half zes thuis was, en ik moest blijkbaar voor school nog dringend iets online zetten, waar behoorlijk veel werk in kroop. Geen Arduinoles voor mij dus, maar ook geen versierde cake. En toen dacht ik aan een ideetje dat ik ooit eens gezien had, en maakte ik een gele en een roze cake. Ik sneed alles netjes in ongeveer even dikke sneetjes – nog zo gemakkelijk voor de juf om uit te delen – en nam toen Merels favoriete koekvormpje, de vlindertjes. En als je in elk zo’n vormpje uitsteekt en terug in de andere steekt, heb je een heel leuk effect. Ik ben daar nog wel eventjes mee bezig geweest, maar het resultaat mocht er best zijn, eigenlijk. Merel was in elk geval bijzonder blij met haar verjaardagscakes, en meer moest dat niet zijn.

Geplaatst op

Zuiddag 2015

Vorig jaar was er nog één leerlinge in mijn klas die geen job had gevonden voor Zuiddag, en die heb ik toen zelf maar in dienst genomen om mijn berging aan te pakken. Ik was daar toen zo content van, dat ik ook dit jaar een leerling heb laten werken in ruil voor 40 euro voor een goed doel.

Timon stond hier netjes om negen uur, en samen zijn we toen maar de motregen gaan trotseren. Enfin, ik was eigenlijk vrij vlug weer binnen, want het eerste werkje dat ik voor hem had was er eentje dat mijn rug absoluut niet meer aankan: het herstapelen van een ganse hoop stenen tegen de muur.

IMG_9668

Timon deed dat snel en grondig, en ik was meteen al tevreden. Daarna hebben we samen de houtstapel aangepakt, die de kraanman uit het houthok had geplukt en in het achtertuintje had gedropt. Letterlijk. Dit was de toestand van de achtertuin op het moment dat we er nog moesten aan beginnen.

IMG_9584

Timon was misschien niet zo handig in het stapelen, maar wel in het aangeven, en meer moest dat eigenlijk niet zijn. Tegen half elf hadden we de hele boel al opgeruimd, en een hoop onverwachte fauna opgespoord. Zo zagen we een heel aantal spinnen die ik nog nooit eerder gezien had: van zwart tot bruin, met een heel specifieke tekening op het achterlijf, tot zo’n drie cm groot. Als iemand weet wat het is: graag!

Plots zagen we ook twee padden, een bruine en ene met een eerder oranje tekening. Timon zei dat hij er daarna nog meer had gezien. Bizar!

padden1

Intussen deden we vrolijk verder, en bleek er onder het hout nog een stenen vloertje te zitten, dat we vlot konden uitbreken.

IMG_9685

Ook daar zagen we een soort spin die ik nog nooit gezien had.

We reden nog even tot aan het containerpark om alle afval weg te brengen, aten, en toen moest ik eigenlijk wel gaan douchen om les te gaan geven. Timon bleef nog even verder werken, haalde de overwoekerende klimop nog grotendeels weg, en verplantte nog een azalea japonica. Daarna mocht hij van mij al vertrekken: ik was bijzonder tevreden met het resultaat.

IMG_9707

Het ziet er nog slordig uit, maar het is de bedoeling dat er een moestuintje komt voor Kobe, ik moet het sowieso nog omspitten.

Enfin, ik ben in elk geval ongelofelijk fan van het principe van Zuiddag. Volgend jaar meer!

 

Geplaatst op

Kaarsen maken

IMG_9720

Ik weet niet hoe hij erop kwam, maar plots kwam Kobe af met een zakje, waarin hij de kleine restjes kaarsvet van een theelichtje stak. Er zat al een beetje in, maar ocharme, nog niet eens genoeg voor een nieuw theelichtje. “Ha ja, mama, als ik er genoeg heb, kan ik zelf kaarsen maken!”

Zijn ogen werden groot toen ik een kast in de berging opentrok, en er twee grote dozen uithaalde. Een met allemaal restjes kaarsen, in alle kleuren, en een andere met benodigdheden zoals vormpjes, pannetjes, wieken, grote blokken parrafine (beide te koop in een hobbywinkel), en wasco. Ik sommeerde hem een paar kranten te halen en een schaar, nam een paar WC-rolletjes uit de doos, en zette die op een bierviltje op de krant. Door een wiek stak ik een tandenstokertje, en ik knipte de wiek af op de hoogte van het WC-rolletje, zodat hij perfect tot beneden kwam en het tandenstokertje op de rand lag.

Intussen blonken Kobes ogen: “Mama, ik wist niet dat jij dat had! En dat jij dat kon!” “Lieverd, er zijn veel dingen van mij die jij niet weet hoor!’

Hij mocht de opeenvolgende kleuren van de kaarsjes uitkiezen, en we smolten de was in een klein pannetje. Dat kaarsvet smelt op een second of 15, schat ik, je moet erbij blijven. En wil je de kleur versterken, of van parrafine een bepaalde kleur maken, dan volstaat het er een paar schilfertjes wasco in te doen, dat kleurt meteen.

We begonnen met zwart, en bij het eerste laagje moet je het WC-rolletje wel even blijven vasthouden, of het wipt omhoog en alle vet loopt eruit. Of je legt er iets zwaars op, kan ook. Na een minuut of zo is het voldoende gestold dat je het kan loslaten, trouwens.

Daarna is het een kwestie van geduld, en dat vond Kobe wel moeilijk. Want als je niet lang genoeg wacht tot het vorige kleurlaagje hard is, loopt de volgende kleur er gewoon doorheen. Je giet dus laagje na laagje kleurtjes, en let vooral op dat je je niet verbrandt.

Kobe vond het ongelofelijk spannend toen hij deze morgen er dan het karton mocht afpellen, en stond eigenlijk zelf met open mond te kijken. “Zo wijs, mama!”

En zo is de cirkel rond, want ik maakte zelf op die leeftijd kaarsen met mijn mama. Fijn, toch?

 

Geplaatst op

Planetarium

Ik was vrijwilliger, vandaag. Elk jaar gaan onze zesdes naar het planetarium in Brussel. Drie jaar geleden was ik al eens meegeweest, en ik vond het machtig interessant. De ‘show’ duurt wel 2,5 uur, en da’s lang, maar de moeite waard. Het sluit blijkbaar volledig aan bij de lessen aardrijkskunde, en sommige stukken zijn echt niet gemakkelijk. De lesgever van dienst goochelde met begrippen zoals circumpolaire sterren, inclinatie, declinatie, equator- en horizoncoördinaten, siderische en synodische maanden, sterrendagen en zonnedagen, precessie van de aardas, azimut, rechte klimming, culminatiehoogte, lichtjaren, astronomische eenheden, planetoïden, Cassiopeia, De Voerman, de terugloop van het lentepunt en nog zo wel een paar dingen.

Ik had maar vier uur les vandaag, waarvan twee in de zesdes, en ik zag het volledig zitten om taken te geven, en dus ging ik mee. Heerlijk, maar koud. En die koepel met de projecties is echt de max.

Enfin, meer foto’s vindt u hier op de website van de school. Waar anders?

Geplaatst op

Tuinplanning

Dat we nog plannen hadden voor de tuinaanleg, na de verbouwing, kon je hier al lezen. Intussen heeft de tuinarchitect de eerste plannen binnengestoken, hebben we die grondig gewijzigd, hebben we een tweede maal plannen gekregen en die goedgekeurd, en is er intussen ook een materiaalkeuze qua stenen en zo.

Ik zie het zó hard zitten, he, om van die puinhoop aan de voordeur af te zijn, en eindelijk ook een terras te hebben en deftig gras waarin ge uw poten niet breekt wegens putten en hobbels.

Vandaag kwam een berichtje met de planning: de week van de 12de oktober gaan ze alles komen afbreken, de week daarna alles weer opbouwen. Ik ben benieuwd, en eigenlijk zit ik al te popelen. Eindelijk weer tuin, terras, weg met de restanten van de verbouwing. En een groter tuinhuis gaat ook wel gigantisch praktisch zijn, al was het maar om de fietsen in te zetten.

Yeehaw! Op hoop van zege!

(en dan ga ik nu het ganse tuinhuis gaan leegmaken, de tuin opruimen, planten binnenzetten en dat soort onzin. Poeh).