De voormiddag trok zich sloom op gang, zoals elke vakantievoormiddag hier. Ik sliep lang, de kinderen keken naar de Ketnetfilm om negen uur, we ontbeten, en we lummelden wat rond.
Ik kookte uitgebreid, de kinderen aten er nauwelijks van – ook al zo’n traditie hier – en we maakten ons klaar om richting school te gaan. Niet voor de school zelf natuurlijk, al begreep Merel dat eerst niet helemaal.
Maar er was wel Pierke van Poppentheater Pedrolino, een jaarlijkse poppenkastvoorstelling met het Gentse Pierke, georganiseerd door de Orde Der Drie Wijzen. Op de voorstelling worden er ook altijd koekjes uitgedeeld, waarin drie bonen zitten verstopt, en dat zijn dan de koningskinderen in de grote Driekoningenstoet hier in Wondelgem.
Bon, wij dus vol goeie moed naar de poppenkast. Pierke, dat is een begrip hier in Gent: een goed hartje, maar vol met kwajongensstreken en vooral een ‘vrie gruute muile’. Er zijn dan ook meerdere Pierkes hier in Gent, en ik kende vooral het Spelleke van Drei Kluite uit het Huis van Alijn, en Poppentheater Magie, dat soms in de abdij speelt.
Helaas.
De decors en de poppen waren prachtig, da’s waar. We kregen het verhaal van de drie koningen, en dat mag je bijna letterlijk nemen: heel erg veel monologen, weinig actie, en misschien 15% Pierke… De teksten waren ook absoluut niet op kinderen gericht. Of kent u een zesjarige die zonder problemen de woorden ‘verwezenlijkt’ of ‘gezwicht’ kent, om er maar een paar te noemen?
Ik was overigens ongelofelijk opgelucht dat er geen van de zwarte kinderen op school aanwezig was, want ik geneerde me nu al dood: toen de derde – weliswaar prachtige – en vooral ook zwarte koning ten tonele kwam, bleek hij een “allo micro”-Frans te praten, met dus een zwaar Congolees accent, en bijzonder flauwe grappen. Nog bijna een chance dat hij dus Frans sprak, want kinderen hebben echt geen boodschap aan zijn verholen racisme. En wat dacht u van de opmerking van de plaatselijke herder dat ze de schapen wel even alleen konden laten, want dat “het offerfeest nu toch al voorbij was, en ze wel geen schapen meer nodig zouden hebben”?
Lardeer het geheel ook nog eens met een hoop reclame voor en na dat het poppentheater te boeken was voor verjaardagsfeestjes en andere gelegenheden, dat er foldertjes waren, dat het ideaal was om de kinderen stil te houden terwijl mama aan het koken is, en dat soort commercieel gedoe, en u begrijpt het al: ik ben geen fan.
Naar wat ik van andere ouders hoorde na afloop, ben ik trouwens niet alleen met die mening: er was niemand die het echt goed vond. Maar ook de kinderen hebben enkel gelachen wanneer Pierke zelf er was, met zijn gevatte opmerkingen en vrolijk gestamp. En beide jongens vonden het ook niet echt goed. Jammer, maar niet voor herhaling vatbaar dus.
Enfin, wat Wolf dan wél de max vond, was de impromptu uitnodiging van Cindy om bij Wout te komen slapen! Ze namen hem maar meteen mee, en gingen later in ’t passeren – ze moesten nog de dochter afhalen van de manège – zijn gerief wel komen ophalen. Beide jongens waren door het dolle heen!
Ik wandelde dus door de avondzon met Kobe en Merel naar huis, en toen we aan het pleintje kwamen, bleek er net een vriendinnetje buiten te komen om te spelen. En toen sprak ik voor het eerst de gevleugelde woorden: “Doe maar, Kobe, maar voor donker thuis hé!” Ik moest zowaar even slikken.
Ze worden groot, meneer! Gelukkig dartelde mijn meisje op haar laarsjes aan mijn hand door alle bevroren plassen heen, en lachte ze zoals enkel een vierjarige lachen kan.
Ik ben een gelukkig mens, meneer.
