365 – 27 februari 2015 – toezicht
Lightopia
Ik heb de kinderen ooit plechtig moeten beloven dat we in elke vakantieweek minstens één museum zouden doen. Ze doen dat dolgraag, alle drie. Er was al lang de vraag om nog eens naar het Designmuseum te gaan, en met de tentoonstelling Lightopia leek me dat het ideale moment.
Ik moet toegeven: ik was niet wild van Lightopia. Ja, er waren mooie dingen te zien, en je kreeg een deftige uitleg, maar toch… Ergens bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Een deel van de lichtinstallaties zit in een aparte expositieruimte, een deel is verweven in het permanente gedeelte, en dat ken ik al min of meer uit het hoofd.
Voor de kinderen was er de playmobielzoektocht. Wolf en Kobe weten het merendeel van de ventjes al staan, maar het was zalig om zien hoe ze Merel op sleeptouw namen. Zij was telkens door het dolle heen als ze weer een ventje had gevonden, al dan niet na “subtiele” aanwijzingen van Wolf ^^
Enfin, we zijn daarna nog even door de kou gaan rondlopen, aten een ijsje, respectievelijk een warme wafel – het is nóóit te koud voor ijsjes! – en keerden dan simpelweg terug, want verder hadden we in de stad niks te zoeken. Niemand had nog iets van kleren of zo nodig, en het was intussen ook welletjes. Maar wel een fijne namiddag.
Gezellig vakantiedagje
De voormiddag was al helemaal rustig, ik maakte quiche, na het eten verdween Wolf richting zijn maatje, en ging ik Kobe afzetten bij een vriendinnetje om te spelen. Merel en ik maakten er een rustige namiddag van, zij al spelend, ik al verbeterend.
En toen was er rugby, en gingen Merel en ik in het heerlijke weer naar de grote speeltuin van de Blaarmeersen, en picknickten aan het water. Voor de zonsondergang waren we net te laat (de zon gaat onder om 18.06u) maar het avondlicht bleef betoverend mooi.
365 – 18 februari 2015 – februarisch avondlicht
Carll Cneut
Ik kan niet zeggen dat ik zijn naam al gehoord had, maar zijn tekeningen zeiden me wel iets, ja.
Omdat we eindelijk eens een weekend vrij hadden, en de kinderen ook altijd vragende partij zijn voor dit soort dingen, trokken we deze voormiddag met zijn allen richting Sint-Pietersabdij: de tentoonstelling “In my Head” scheen een aanrader te zijn.
En hoe.
De audiovertelling door Wouter Deprez – ik durfde de West-Vlaamse versie niet aan, maar ik ga zeker terug om ze wél te beluisteren – neemt je bijna een uur lang mee doorheen het zeer herkenbare leven van de kleine Cneut, en schetst een warm beeld van de West-Vlaamse klei. Terwijl je de prachtige tekeningen bekijkt, hoor je het bijwijlen hilarische verhaal. Ook de kinderen vonden het heerlijk, zij het een beetje lang: op het einde haakten ze af.
Maar toen moest de tentoonstelling van een aantal tekeningen nog komen: Kobe en Merel grepen gretig naar de verschillende opstapjes die klaar stonden, om ook dichter te kunnen kijken naar alle details.
En toen bleek in de werkkamer Carll Cneut ook nog zelf aanwezig om te signeren en zo. Merel had natuurlijk haar kleurboek niet mee, maar ik kon het niet laten en heb een zwart-witte tekening gekocht. Nu alleen nog laten inkaderen dus.
Meer info over de tentoonstelling vindt u uiteraard op Gentblogt, enne… Gewoon gaan kijken. Het is de moeite.
365 – 08 februari 2015 – plafond van de abdij
365 – 27 januari 2015 – de Moraal
Van verloren rijden, lunchen, boeken, en tandartsen.
Ik moest nog snel wat stof halen in de Sleepstraat, deze voormiddag, en had me geparkeerd in een zijstraatje, het Godshuishammeke. Ik sta wel vaker daar, en dan doe ik gewoon een blokje rond, tot ik weer de Sleepstraat kan uitrijden. Vandaag moest ik naar de Sint-Pietersnieuwstraat, en reed ik gewoon de straat verder. Ha, dacht ik, ik kom uit in Nieuwland blijkbaar, dat komt dan uit op de kleine ring, ideaal. Alleen bleek mijn richtingsgevoel me daar in de steek te laten, want eigenlijk had ik gewoon verder moeten rijden. Tot mijn grote verbazing kwam ik dus plots uit op de Achterleie (ja, ik heb de straatnamen opgezocht, ik geef dat toe), aan de overkant van de brug aan het MIAT. Verloren gereden in mijn eigen stad, komt dat tegen!
Ik bleef even staan, en sloeg dan maar de Blekersdijk in, alweer een straat die ik wel kende, maar waar ik nog nooit doorgereden had. Vanaf de Ham wist ik uiteraard wel weer mijn weg, maar serieus zeg, centrum Gent, en dan nog verloren rijden!
Een tweede verbazing overviel me toen ik me parkeerde in de Plateaustraat Rozier (dank u Veerle, ik wist dat er iets niet klopte, ik heb die twee altijd al door elkaar gehaald): die is niet alleen in twee geknipt met paaltjes, er staan ook zinnen op de grond geschreven. Ik heb geprobeerd ze te vatten, maar dat lukte niet echt met mijn gsm.
Bon, ik spoedde me naar het Salon, waar ik afgesproken had met een vriendin. Ik had nog altijd haar nieuwste boek niet, ook al is dat al een tijdje uit, en dat had ze voor me meegebracht, gesigneerd en al. “Parket Magistraal”, ik weet u nog te zeggen wat ik er van vind.
Enfin, we hielden een heerlijke babbel bij een fijne lunch. Een aanrader trouwens: quiche met spinazie en brie. Een gewone basis quichevulling met spinazie, daarop een klein laagje tomaat, en dan volledig afdekken met repen brie. Lekker, jong!
Tegen drie uur zat ik dan bij de tandarts: vrijdag is er een stukje tand afgebroken van een al geabimeerde kies, en dat moest uiteraard bijgewerkt worden. Mijn tandarts is er eentje van de goeie soort: snel, efficiënt, pijnloos en zonder blabla. Ik ben er zelfs niet meer zenuwachtig of gespannen, stelde ik bij mezelf vast, zelfs niet wanneer ze aan het boren is. Twintig minuten later stond ik buiten, netjes op tijd om de kinderen op te vangen.
Fijne dag, voorwaar. Nu nog tijd vinden om de stof te verwerken en het boek te lezen. Dat zal nog wat anders zijn…
365 – 22 januari 2015 – De vierde toren
