Pedagogische Studiedag
Qua timing had het een pak beter gekund, dat geef ik toe. Zo’n paar weken voor de examens is niet ideaal, maar bon, het lag blijkbaar vooral aan de pedagogische begeleidingsdienst die wilde komen spreken.
Bon, eerst dus een dik uur ‘interactieve presentatie’. Mja. Ik kan niet zeggen dat ik iets nieuws geleerd heb, en dat gold blijkbaar voor het overgrote deel van de collega’s. De aansluitende vakgroepvergadering was wél zeer zinvol, en we gaan die zelfs nog op een latere datum verderzetten.
De zelfgemaakte lasagne van onze onovertroffen kokkin Anja voldeed aan alle verwachtingen, en daarna prezen we de goden gelukkig voor het goede weer: een deel van ons ging met gids wandelen in de Bourgoyen, een deel sprong op de fiets om onder leiding van de collega geschiedenis een boeiende fietstocht door Gent te maken, en 25 van ons werden door de schoolbus gedropt aan de torentjes van het Rabot, om dan op de Lievekaai in kayakken en Canadese kano’s te stappen. De max, gewoon!
Ik wilde foto’s nemen, en kreeg daarom de zoon van onze werkman Pierre – beiden uitmuntende en bijzonder ervaren kayakkers – mét hond in een cano toegewezen. Zalig gewoon! Ik heb er gigantisch van genoten, en het volledige fotoverslag krijgt u nog, zodra het op de schoolwebsite is verschenen. Gent vanop het water is een compleet andere ervaring. Een kayaktocht op de Gentse binnenwateren: ik kan het iedereen aanraden! En als daar dan nog taart en koffie op volgt in de kayakclub, kan het voor mij al helemaal niet meer kapot. Dank u, directie!
Claeys-Bouüaert
Ofte het park in Mariakerke. Zo’n vrije maandag, die moet benut worden. En daarom gingen we nieuwe schoenen kopen voor Wolf en Merel. Wolf had me vrijdagavond, net toen we klaarstonden om hem naar het scoutsterrein te brengen voor het scoutsweekend, toevertrouwd dat zijn scoutsschoenen eigenlijk te klein waren. Bad timing, lieverd!
Maar omdat zijn gewone schoenen eigenlijk toch ook al niet meer zo schitterend waren, werden die gedemoveerd tot scoutsschoenen, en kreeg hij een nieuw paar, waar hij dolcontent mee is. Hij ziet er zo volwassen mee… Ook Merel was aan nieuwe laarsjes toe, want de vorige waren echt wel te klein. Helaas hadden ze het ene mooie paar niet meer in haar maat, maar geen nood, ze worden eerstdaags geleverd in de winkel.
Enfin, het was prachtig weer, we hadden geen dringende zaken te doen, en we waren toch vlakbij, en dus gingen we wandelen in het park van Mariakerke.
En toen zei Merel dat ze moe was, en dat ze eigenlijk toch wel naar huis wou. “Ha ja, mama, van zo wandelen in het bos, daar word je moe van hoor. Van al die blaadjes en zo, want daar moet je dan in schoppen he.”
Zen
Kleine meisjes en eendjes, meer heb ik blijkbaar niet nodig om zen te worden. Toegegeven, de zon hielp ook wel fameus.
F.A.C.T.S.
FACTS is intussen een traditie. Vorig jaar was Wolf voor het eerst mee, en nam hij stapels foto’s. Deze keer was ook Kobe mee, en die keek zijn ogen uit. Maar voor mijn ongedurig mormel duurde het eigenlijk wat te lang: hij weet nu wat het is, de volgende keer gaat hij naar de scouts, zei hij.
Wolf vond het alweer prachtig, en nam stapels foto’s. Al had ik persoonlijk de indruk dat het precies wat minder was dan vorig jaar. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben: ik heb eigenlijk amper rondgelopen, en was er ook op zaterdag niet. Ik heb vooral weer haar staan vlechten, en dankzij de vrijwillige bijdragen hebben we niet slecht verdiend.
Om u een idee te geven van de kapsels:
Voor de rest van de foto’s die Wolf heeft genomen, moet u op Gentblogt zijn. En wel hier. Duh.
Blaarmeersen
Het was lang geleden, maar Merel en ik zijn nog eens tijdens de rugbytraining gaan picknicken aan de Blaarmeersen zelf. Het licht was ronduit magisch.
We liepen langs het strandje, genoten van de zon, en gingen zitten op de steiger. En schrokken ons halfdood, toen er plotseling stemmen vanuit het water leken te komen. Jawel, vier duikers. Oef.
En toen kwamen daar twee mannen, die een eind verderop aan het vissen waren, visvoer in het water gooien om de vissen te lokken.
Een ongelofelijk zicht: de meeuwen lusten die brokjes voer ook wel, en kwamen er en masse op af. De brokjes die toch de bodem raakten, werden vakkundig opgevist door waterhoentjes, die op hun beurt brutaal werden overvallen door de meeuwen, die soms met vijf tegelijk op het arme waterhoentje aanvielen, en gewoon het voer uit de bek stalen.
En intussen ging de zon onder, en was ik helemaal zen.
Die Merel-mama-momenten, die zijn gewoon zalig.
Wildemannen Woestewijven
Een nieuw kinderfestival in Gent, dat konden we uiteraard niet zomaar laten passeren. Er werd in de voormiddag duchtig aan notenleer gedaan, en tegen half drie stonden we onder de Stadshal, niet goed wetend wat we moesten verwachten. Hadden we het geweten, dan waren we veel vroeger op pad gegaan, en hadden we voor Merel de buggy meegenomen. Want dat kinderfestival, dat was serieus de moeite. We hebben amper een kwartje gezien, denk ik, en dan waren we nóg pas tegen half zeven thuis.
Hopelijk komt er een volgende editie, want daar gaan we bij zijn. Goed geweten.
Zowel Wolf als ik hebben foto’s genomen, en daar brouwde ik dan dit artikel op Gentblogt mee. U moet het daar dan maar gaan lezen.
U krijgt hier wel nog een paar aanvullende foto’s, die Gentblogt niet gehaald hebben, maar ook wel van die namiddag zijn.
365 – 04 oktober 2014 – will code HTML for food
365 – 24 september 2014 – Mariakerke Brug
Nazomer
En dàt het nazomert!
Gisteren was het al 28°, vandaag zal dat niet minder geweest zijn, denk ik. Ik haalde de jongens af van de muziekles om drie uur, gaf iedereen een vieruurtje, ze deden snel hun huiswerk, ik pakte een hoop gerief in, en wég waren we, richting Blaarmeersen.
Ik vermoed dat het kwart voor vijf was tegen dat we er waren, en we hebben dus een uur kunnen zwemmen. We waren overigens duidelijk niet alleen. Ik laat u even meegenieten van een paar foto’s, getrokken rond half zes. Half september, mensen, half september.
Tegen kwart voor zes riep ik ze uit het water, trokken de jongens hun rugbykleren aan, en renden ze – bijna te laat – naar het veld.
Merel en ik, wij genoten nog verder van de zon en van onze picknick.
Zo’n nazomers, dat mag van mij wat langer duren.