Geplaatst op

Coolpix

Mijn vorige fototoestelletje was de geest aan het geven. Het trouwe Olympusje had me jarenlang gediend en vooral in mijn handtas geresideerd, en nu was de schuifklep voor de lens het aan het begeven.

Ik had de opmerking al een paar keer laten vallen dat ik aan een nieuw toestel toe was, opnieuw een digitaal lichtgewicht klein ding, dat opnieuw in mijn handtas mocht wonen. Kwestie van hints te geven voor toekomstige verjaardagen en zo.

coolpix-s220

En jawel: een paar weken geleden kwam Bart thuis met een cadeautje, nog een late moederdag. Het betrof een voor mij ideaal klein ding: compact, licht, en precies ook wel stevig. Ik heb het net even gewogen: met koordje bij weegt het 116 gram. En ja, de foto’s zijn dik in orde. Toch voor een zondagsfotograaf als ik, die voornamelijk de kinderen fotografeert en andere stommiteiten, en niet wil rondzeulen met een zware body en bijpassende lenzen. Want zeg nu zelf: zo’n ding parkeer je niet dag-in-dag-uit in je sacoche :-p

Geplaatst op

Zeteltjes

Aangezien we enkel de grote zetel hebben gehouden, en de kleinere zetel weg hebben gedaan, hadden we nu niks meer om tegenover de zitbank te zetten. Ik had al lang mijn oog laten vallen op van die strakke lederen kleine eenzitjes, en in de Weba vond ik er met bijpassende poef/berging, die in de zetels zelf passen.

Misschien wat onduidelijk, maar bijgaande foto’s werken wel verhelderend. Ik vind ze alvast mooi.

zeteltjes1

zeteltjes2

Geplaatst op

Stoelen

Beetje per beetje ben ik ons huis aan het herinrichten. De kleuren voor de woonkamer zijn bepaald, nu is het wachten op de schilder. Voorlopig heb ik mijn oude gordijnen opnieuw opgehangen, maar later komen er nieuwe, als ik het huis op me heb laten inwerken.

Waar we wel al aan toe waren, zijn nieuwe stoelen in de keuken. We zaten nog steeds op oude geschilderde caféstoelen die ik destijds, toen we jong en veel armer waren, meegenomen had uit de kringwinkel. Onverwoestbare stoelen, dat wel, maar niet bepaald esthetisch verantwoord. De kinderen zaten elk nog op een kinderstoel.
Wolf is intussen vijfenhalf, en wilde steeds vaker op papa’s stoel zitten. “Ik ben wel al groot genoeg, he mama!”

Ik ben dus nieuwe stoelen gaan halen in de Weba vandaag. Ik had al wat rondgekeken, maar had uiteindelijk mijn zinnen gezet op witte (I know, maar ze zijn perfect afwasbaar) PVC exemplaren met een vrij speciaal design: de zitting is een stukje smaller dan de rugleuning, waardoor de achterste poten verder uit elkaar staan dan de voorste, en als het ware voortlopen uit de leuning. En ben ik ze beu als keukenstoel, ik kan ze altijd gebruiken als tuinstoelen want ze zijn weerbestendig.

Enfin, toen ik ze uitgepakt had en in de keuken had gezet, vielen ze nog veel meer mee dan gedacht. Ze zijn eigenlijk best mooi, zo tussen de witte kasten en tafel. Heel fris. Oordeel zelf maar (niet dat je er veel van ziet, maar ’t is ’t gedacht dat telt. Ge moet maar ne keer komen kijken :-p )

keuken

Geplaatst op

Solden, maar niet echt.

Deze morgen heb ik in de lingeriewinkel ongeveer het dubbele uitgegeven van gisteren. Gelukkig was dat wél gebudgetteerd.

Ik was al lang aan het zeggen dat ik dringend eens wat nieuwe beha’s moest hebben, mét professioneel advies. Een goeie beha doet wonderen voor je figuur, en het mijne is eigenlijk toch wel wat veranderd na mijn zwangerschappen.

Enfin, een hoop gepas later bleek dat ik niet een 100 C heb, maar een 85 D. Ik geloof het zelf bijna niet! Soit, ik ben veel geld kwijt, maar hopelijk een stukje goed figuur rijker. Ik zal me in elk geval toch wat sexier voelen, en da’s ook al veel waard.

Het waren natuurlijk geen soldenmodelletjes, maar bon, ik kreeg toch tien procent. Mooi meegenomen 🙂

Geplaatst op

Solden

Vandaag ben ik voor het eerst naar de eerste dag van de solden gegaan. Het helpt natuurlijk als de kinderen niet thuis zijn, en als je een motor hebt en een kantoor in het centrum van Gent waar je je helm en vest kan achterlaten.

Nee, ik stond niet om negen uur aan de deur van de winkels. Ik ben wel tegen half twaalf naar de winkel van Cora Kemperman gegaan, en ben daar een dik half uur later buitengegaan met vijf stuks:

– een bleekgrijs mouwloos chic topje, met speciale drapering
– een iets donkerder grijs T-shirt met korte mouwen en een heel speciale drapering, zowel vooraan als achteraan. Ik heb zelfs uitleg moeten vragen hoe je het moest aantrekken.
– een donkergrijze wijde broek, typisch voor CK.
– een heel eenvoudig zwart T-shirt met boothals en heel erg lange mouwen, met gaatje voor de duim. Ook weerkerende collectie, maar wel ook solden.

– en dan nog een paars vestje, helaas nieuwe collectie. Je kan het op ongelofelijk veel verschillende manieren dragen, want de voorpanden zijn heel erg lang en kunnen zelfs als sjaal dienen. Een andere klante, een heel vriendelijke dame, hielp me een paar dingen uit te proberen, en vertelde me dat het eigenlijk een kopie was van een stuk van Donna Karan, de Cosy.

Verder ben ik gewoon nog even in de H&M binnengelopen, maar intussen was het al in de namiddag en ongelofelijk warm en druk. Niks voor mij.

Maar ik ben wel blij met mijn ‘vangst’ 🙂 ook al is mijn budget nu wel een beetje op :-p

Geplaatst op

Loodgieter

Vorig jaar, in augustus, hadden we ook zo’n gigantische stortbui. Het resultaat daarvan was, dat het kleine gootje van mijn veranda het niet kon trekken, en dat het overloopgaatje ervoor had gezorgd dat er een mooi straaltje terecht gekomen was in de tuin van de buren. Die hadden geklaagd dat dat niet kon.

Hm. Eén keertje in vijf jaar, en nog niet eens binnen, maar gewoon in hun tuin. Enfin, ik had sowieso al gemerkt dat onze goten niet meer in de beste staat waren, en dat het daardoor ook was dat er teveel water ineens op het verandadak terechtkwam. Via mijn aannemer kwam ik bij een loodgieter uit.

Die mens kwam al een paar dagen later poolshoogte nemen, vond dat alle goten aan vervanging toe waren (en bewees dat ook), en zag dat ook het platte dak van onze garage zijn beste tijd had gehad. Een dikke week later zat er een offerte in de mailbox. Prompt mailde ik terug dat dat ok was, en dat hij eraan mocht beginnen.

Stilte.

Na een goeie maand mailde ik nog eens.

Stilte. Of nee, een zeer bizar antwoordmailtje met de vraag of hij (= de afzender) iets besteld had misschien.

Rond kerstmis belde ik uiteindelijk nog eens: wat nu eigenlijk de bedoeling was. De man verontschuldigde zich en zei dat hij mailproblemen had. Wat het rare mailtje zou verklaren, maar evengoed een smoes kan zijn.

Enfin, ik bevestigde nog even per mail, en kreeg als antwoord dat het niet bepaald het beste seizoen was voor gotenrepareerwerk, maar dat hij zeker iets ging laten weten.

In februari belde ik nog even. Nee, hij was me niet vergeten, maar het was druk.

Sindsdien heb ik zowat om de twee weken gebeld, met steeds hetzelfde antwoord. Soit. De laatste tijd kwam er wel wat variatie in: hij beloofde van de volgende week te komen (telkens opnieuw), maar ik hoorde niks meer, omdat er teveel werk was of het teveel regende.

Tot twee weken geleden de hemel zowat naar beneden kwam, in de vorm van gigantisch veel water tegelijk. En ik moest vaststellen dat de garage op ongeveer zes plaatsen serieus lekte. Allemaal goed en wel, maar over een week of twee beginnen er hier verbouwingen in de woonkamer, en moeten alle meubels in diezelfde garage opgeslagen staan. Probleem dus.

Ik dus nog eens gebeld en het probleem uitgelegd. Dat was vorige woensdag. Vrijdag zat er plots twee man op dat dak, om al het mos eraf te halen en het volledig in te smeren met een coating. Zaterdag zat één van hen er alweer: voorbereidend werk allerhande. En deze morgen stonden ze hier opnieuw alletwee, vol goeie moed en volle gasflessen. De ganse dag is er gezeuld, geteerd, gebrand met de “salomon”, gehamerd, nieuwe pijpen gestoken, en afgewerkt. Rond een uur of vier kwamen ze met een grote grijns verklaren dat het dak klaar was, en dat het gegarandeerd droog ging blijven in de garage vanaf nu. De goten gingen voor later zijn, het was een beetje te druk nu.

Momenteel is het buiten aan het gieten, bliksemen, stormen en waaien. Een mooie zomerstorm, quoi. Ik ben daarnet even gaan kijken in de garage: geen druppel te bespeuren.

Ik ben happy. Mag ook wel zeker, na al die tijd?

Nu nog de goten…

Geplaatst op

Heerlijke zaterdag

Gisteren was eigenlijk al even fijn 🙂

Lekker rustig geslapen tot negen uur, zo zonder kinderen in huis, en dan ontbeten. Beetje aan de PC gezeten, wat algemene dinges gedaan, was opgehangen, genoten van de zon, de badkamerdeur nog een laatste laagje gegeven, en rond half één afgezakt naar ’t stad.

Ik had namelijk een lunchdate met mijn liefste, in het Lepelblad dan nog. Weet je, het deed deugd om eindelijk nog eens wat tijd samen door te brengen, zonder de voortdurende aandachtopeiserij van de kinderen, of zonder dat we allebei doodop in de zetel hangen. Ik had een heerlijk stukje maiskip in dragonsaus met gebakken patatjes en sla, en het smaakte me enorm. Aansluitend ben ik nog heel even de Veldstraat ingetrokken, maar verder dan de C&A ben ik niet geraakt. Het was bijzonder verleidelijk om nog wat verder af te zakken, maar mijn voet riep me een duidelijk halt toe. Niet dat de buit niet binnen was hoor: twee zwarte broeken voor Bart, twee T-shirts, een korte broek en een gilet voor Wolf, en dat voor samen 118 euro. Helaas niks ervan in solden, maar da’s typisch natuurlijk.

Aansluitend ben ik naar huis gereden, heb de was binnengehaald en een nieuwe opgehangen (en drie kwartier was staan plooien, de hoop was niet te overzien) en nog wat prutswerkjes gedaan. Mezelf tegen vijf uur weer samengeraapt en naar de Brico getrokken, waar ik voor 60 euro buitenkwam met een nieuwe klink voor de badkamer, en vier prachtige haakjes om op de pasgeschilderde deur te bevestigen, voor de pyama’s. Die badkamer gaat nog eens af geraken!

Na nog een tussenstop voor boodschappen in de Delhaize reed ik alweer naar Gent centrum, voor alweer een date met mijn schat 🙂 We hadden afgesproken ergens frietjes of een durum of zo te eten, en dan naar de cinema te gaan. Watchmen speelde enkel nog om 22.15u, dus hebben we Red Cliff gekozen, de prachtige oorlogsfilm van John Woo over rivaliserende oorlogsheren in het China van 300 PC.

We zaten al in de auto op de parking, toen Bart vroeg waar we eigenlijk gingen eten. Ik haalde de schouders op, waarop hij dat frituurtje op de hoek van de Veldstraat en de Hoornstraat suggereerde: vlakbij, en dan konden we rustig op kantoor alles opeten. Wij dus weer uit de auto, en in een plensbui naar die frituur. Eigenlijk is dat de zaak oneer aandoen: je kan er frieten krijgen, maar vooral ook alle soorten hamburgers, en je kan boven zelfs zitten. Alleen de naam weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik er de beste burger ooit heb gegeten, en dat ik daar zeker nog terugga! Ik had een tonijnburger gevraagd, en kreeg het volgende: een licht getoost bagnatbroodje van toch wel 15 cm doorsnee, gevuld met verse paprika, knisperige sla, uiringen, tomaat, zelfgemaakte tartaarsaus, en vooral een zeer royaal stuk gegrilde tonijn, van ongeveer een cm dik, maar groter dan het broodje. Doe daar dan een zakje van die dunne perfect gebakken frietjes bij, en je hebt gewoon teveel gegeten. Ik verzeker je, mij zien ze daar nog terug!

Uiteindelijk rustig afgezakt naar de Kinepolis, waar het al een probleem was om de ingang te vinden door de enorme werken die ze er uitvoeren. Gelukkig heb ik een zalig attente man, die me afzette en ging parkeren.
De film zelf was indrukwekkend. Het verhaal is niet echt moeilijk: de eerste minister van de Hankeizer wil twee naburige vorsten onder de voet lopen, maar hoewel die ruim in de minderheid zijn, halen ze het met schitterende taktieken en de nodige listen. De uitwerking ervan is prachtig: John Woo is een meester in het filmen van actiescenes en had blijkbaar een (letterlijk) leger figuranten ter beschikking. Ik heb genoten van de film: prachtige, zij het bloederige beelden, een episch verhaal en een soundtrack om bij weg te dromen. Zoals Bart na afloop zei: dit is de Ilias van de Chinezen, en gelijk had hij.

Een perfecte afsluiter van een zalige twee dagen 🙂

Geplaatst op

Goede vrijdag

Twee heerlijke dagen achter de rug 🙂

Gisteren rond elf uur met Kobe naar de dokter, die het ventje compleet in orde en goed hersteld verklaarde.

Daarna ben ik hem bij mijn ouders gaan afzetten (en twee keer mogen rijden omdat ik stomgaweg zijn zak met slaapgerief was vergeten) en was ik net op tijd om een was buiten te hangen, en met mijn allerliefste naar Sauna O in Afsnee te rijden. We waren daar de eersten en lange tijd de enigen. Niet verwonderlijk eigenlijk, op een vrijdag rond vijf uur. De sfeer was bijzonder rustig, en de aankleding mooi en rustgevend. Stoombad met citroengrasaroma, vochtige biosauna, hete droge Scandinavische sauna, warm voetbad omzoomd met kaarsjes, een aangename relaxruimte (er was ook een natte relax) om even te lezen bij de open haard en een chocomelk (resp. espresso) te drinken, en er was zelfs een tuin om eventueel in te gaan zitten. Het zwembad was me te koud, en van het ijskoude dompelbad spreken we niet eens. We zijn er tweeëneenhalf uur gebleven, en hebben daarvoor 83,5 euro betaald: 30 euro per persoon voor de sauna, 6,5 euro pp. voor het badlinnen, en dan nog 3,5 euro voor elk van de drankjes. Ik heb ook even gevraagd waarom er geen jacuzzi of warmer bad was, maar dat ligt moeilijk door de VlaremII-normen, en omdat ze een echte sauna willen zijn, en niet met mensen die in die jacuzzi blijven vegeteren.

Daarna zijn we rustig gaan eten in restaurant Het Boneryck, hier in Wondelgem vlak bij ons huis. Bizarre naam misschien, maar hij heet Derycke, en zij heet Boone, heb ik me laten vertellen. Ik was er al eens geweest, en wilde ook Bart eens laten proeven. Het menu was verrassend en bijzonder lekker:

* Cava Brut met hapjesbord
*Tartaar van tonijn met espuma van komkommer en avocado
* Broccolisoep met mascarpone
* Gegrilde kangoeroefilet met salsa verde en rozemarijnaardappelen met pecorino
*Mousse van cassis met sesamkletskop en advocaat
*Koffie en gebakjes

Dat ik geen fan ben van cassis, was geen enkel probleem: ik kreeg een perfect gemaakte crême brûlée in de plaats.
Het eten was mooi gepresenteerd, in perfecte hoeveelheden (soms ietsje teveel, zoals de grote kom broccolisoep waarin een mooi bolletje mascarpone langzaam smolt) en vooral in verrassende combinaties. Zalmtartaar had ik al gegeten, maar nog nooit vermengd met pijnboompitten en fleur de sel (de rest heb ik niet kunnen thuisbrengen).

De atmosfeer is jong en vrij lawaaierig, dat wel, maar dat komt ook omdat het eigenlijk een gewoon huis is, waarvan de volledige benedenverdieping omgebouwd is tot restaurant met semi-open keuken. De kleuren zijn chocoladebruin en limoengroen, en de muziek is loungy. De bediening was hartelijk en attent, en vooral, wat ook belangrijk is, met de glimlach.

Bart betaalde voor het menu met – naar zijn zeggen bijzonder lekkere – aangepaste wijnen 53 euro, ik was 40 euro kwijt en 6,5 voor een fles plat water.

Als aangenaam achterafje krijg je, bij de rekening, ook nog een glaasje sambucca, gebracht door de kok zelf, die meteen komt informeren of alles naar wens was.

En dat was het echt wel ook.

Geplaatst op

Ring

Halverwege februari was er een jaarmis voor mijn grootvader, en daarna een gezellige familiebrunch in een zaaltje. Met 40 man mag dat wel eens.
Ik moest toevallig, om van de kerk naar het zaaltje te gaan, door het dorp van mijn ouders, en ben daar even gestopt in één van mijn favoriete winkeltjes, ‘Hebbeding’. De naam dekt volledig de lading, toch als het niet echt geeky moet zijn.

Ik kon het niet laten, en heb mezelf een ring gekocht. En een dikke maand later vind ik hem eigenlijk nog steed even mooi. Misschien dat ik er toch nog eens de bijpassende oorringen ga halen. Op het moment zelf vond ik dat ik al genoeg geld had uitgegeven :-p

p32200211

Geplaatst op

Ikea

Vandaag ben ik nog snel, voor de voetoperatie die me een behoorlijk aantal weken huisarrest bezorgt, naar de Ikea gegaan. Voor Wolf is dat een echt uitje: hij mag dan een uur in de kinderopvang spelen, met klimtoestanden en ballenbad en zo, en daarna eten we in het restaurant. De lange rij wachtenden schrikte hem niet eens af, hij had het ervoor over om een dikke twintig minuten aan te schuiven. Het bizarre is dat hij vooral gretig is naar het ijsje als dessert, maar het niet eens volledig opeet: het is hem te veel.

Zelf heb ik nauwelijks meer gekocht dan ik in gedachten had, en daar zal de zere voet en rug wel voor iets tussengezeten hebben. De buit: een nieuw donsdeken voor mezelf, een nieuw hoofdkussen (dat wel iets steviger zou moeten zijn dan het vorige), drie lampjes om op de kleerkast te monteren zodat ik tussen al het zwart tenminste zie wat ik neem, en twee kleine tapijtjes voor de hond.

Niet slecht, qua zelfbeheersing, zou ik zo zeggen :-p