Geld uitgeven – Pagina 24

03/11/201306/11/2013

Kermis bij Omaly

Op Allerheiligen zaten we nog in Nederland, en dus gingen we pas vandaag naar Ronse, bij Barts moeder. Uiteraard met een omweg via Kruishoutem, om even naar het graf van Jeroom te gaan. Ik moet toegeven, ik mis hem. Zijn commentaren, zijn grappige opmerkingen, zijn fijne glimlachjes… De kinderen missen hem blijkbaar ook, zo merkte ik. Vooral Merel heeft het geregeld over hem, en toen we weggingen van het graf, wierp ze hem een kushandje toe: “Slaap lekker, bompa!” en ze zwaaide nog even.

Bij Omaly werd er – alweer – heerlijke taart verorberd, en daarna kregen de kinderen elk tien euro in de handen gedrukt: de kermis stond op de markt in Ronse, en we mochten ernaartoe. Zij ging intussen met Bart in Oudenaarde een nieuw kostuum kopen, en extra broeken en rolkraagpulletjes.

We doken diep in onze jassen – het was aan het regenen – en deden de toer van de kermis, zodat de kinderen konden kiezen waaraan ze hun geld gingen uitgeven. Merel en Kobe gingen op de draaimolen,

daarna werden er gezamenlijk eendjes gevist – man, wat een rommel kan je daarmee krijgen zeg! – en toen had Wolf nog vijf euro over om op een trampoline met extra rekkers te gaan springen. Hij vloog serieus hoog en genoot ervan, al lukte het hem niet een salto te maken.

Ik denk dat de kinderen zich ondanks de regen best vermaakt hebben. Dank u, Nelly!

24/10/201326/10/2013

Diepvries

Dat het weer moet lukken natuurlijk: net nu we ons grondig in de schulden aan het steken zijn, beslist onze vriezer om het op te geven. Ik had al gemerkt dat hij de laatste tijd precies nogal veel stond te draaien, en vorige week zag ik het lichtje pinken dat aangeeft dat hij zijn temperatuur niet meer haalt. Nog niks dramatisch, want hij piepte nog niet en alles was nog stijf bevroren. Maar toch… Ik had vorige week dus al naar mijn vaste elektroleverancier AST gebeld om te vragen wat ze staan hadden, en wat ze vooral ook konden aanraden. Tegen donderdag deed de vriezer echter weer normaal.

Tot dinsdag: opnieuw een pinklichtje. Ik wilde me echt niet riskeren dat hij plots helemaal ging uitslaan en ik alle eten ging moeten weggooien, en dus belde ik dinsdagavond voor een nieuwe diepvries, een hoog model A+++ van Siemens. Woensdag werd hij al geleverd, en meteen met service dus: ze hadden hem netjes rechtop vervoerd, zodat hij meteen kon gebruikt worden. De man heeft netjes gewacht tot ik alle spullen van de oude diepvries in de nieuwe had gestoken – doordat die al bevroren waren, zakte de temperatuur in de nieuwe pijlsnel en was er eigenlijk geen probleem – en dan de oude diepvries meegenomen. Ze gingen hem in de winkel wel op het koertje zetten om te ontdooien.

Ideaal. En dus ben ik nu een serieuze som geld armer, maar een nieuw toestel rijker. Dat wat groter en wellicht een pak zuiniger zal zijn dan ons zeventien jaar oude beestje…

27/09/201302/10/2013

Schoenen, maar dan voor Wolf

Gelukkig had ik nog steeds bonnen van de Brantano (ik heb er trouwens nog steeds een drietal, geldig tot dit weekend, 15 euro korting per schijf van 60 euro, wie wil mag ze hebben), want deze morgen kwam Wolf doodleuk af: “Mama, mijn schoenen zijn kapot!” Ah bon? Ik had het hem vorige week nog gevraagd, toen ik zelf met die bonnen zowel een paar rugbyschoenen voor Kobe had gekocht, als bordeaux laarsjes voor mezelf (nu nog niet noodzakelijk, maar dat komt wel, want ik ben een giga schoenenverslijter).

Fijn.

Ik vertrek deze namiddag naar Poort (een larpweekend), kom pas zaterdagnacht terug, en zondag is er een chique familiefeest, waar hij toch liefst niet met kapotte schoenen rondloopt. Ik denk dat mijn schoonma een crise krijgt. Zucht.

Gelukkig moet ik maar in de namiddag lesgeven, en dus belde ik de school dat hij om 11.40u naar de poort moest komen. Ik heb hem opgepikt, ben naar de Brantano gereden zo’n vijftal kilometer verder, we hebben er stevige schoenen gekocht (60 ipv. 80 euro), en tegen kwart over twaalf was hij terug op school, netjes op tijd voor de frietjes. Oef.

En mama wellicht alweer een paar grijze haren rijker. Al een chance dat ze tegenwoordig onder een stevig rood laagje verborgen zitten.

25/09/201330/09/2013

Nerdgasm: Lego overload

Als je een uitnodiging in de bus krijgt om naar de pre-opening te gaan van de nieuwe Legowinkel, dan zeg je toch geen nee? Ook al moet je daarvoor met drie kinderen naar Wijnegem rijden, en een muziekles en een rugbytraining overslaan? Mijn jongens vonden alvast van niet, en dus reden wij deze namiddag gezwind naar Wijnegem, alwaar wij net iets minder gezwind ingang vijf vonden, en uiteindelijk net op tijd de winkel binnenvielen.

De jongens straalden, beter kan ik het niet zeggen.

Wat wil je dan ook: een ganse winkel met alles uit het boekje waar Kobe zo graag door bladert! In de vitrine een Orthanc

en een Arkham Asylum (compleet met groene tentakels)

en binnenin ook overal netjes gebouwde modellen. De jongens waren nog niet helemaal binnen, of ze hadden al elk een Speedor in de hand om een wedstrijdje te spelen. En tot hun grote verbazing kregen ze dan ook nog een cadeautje, zijnde een sleutelhanger en kaarten van die Speedors.

Na het eerste initiële openmondmoment werd de winkel verder verkend: een bak waar je zelf je favoriete ventje kan samenstellen, en dat ze vandaag ook gratis mochten meenemen. Ook daar konden ze een wedstrijdje winnen.

Verderop mocht er vandaag een piraat gebouwd worden, iets wat blijkbaar per maand afwisselt. Wolf en Kobe bouwden zelfstandig, voor Merel waren de stukjes nog te klein, maar was het wel een goeie kleurenoefening.

Wat het meest opvalt als je in de winkel binnenkomt, is natuurlijk de Legomuur: allemaal ronde potten met stukjes erin, die je per beker kan aankopen. Gedaan met een ganse nieuwe dure doos te kopen als je ergens anders een paar stukjes mist, of zelf iets cools wil ontwerpen: je neemt een beker, vult die met blokjes in kleur en vorm naar keuze, en betaalt naargelang de maat van je beker. Toch ongelofelijk wijs?

Wat het meest coole is, of toch de feature met het hoogste nerdgehalte, is de scanner: je houdt een doos met minimaal 200 stukjes voor het oog, en je krijgt een 3Dprojectie van de inhoud van de doos, die je zelfs kan doen bewegen. Gewoon mega de max!

Wat me dan weer het meest verwonderde, is de uitgebreidheid van het gamma. Uiteraard wist ik dat er een enorm gamma aan Star Wars gerief is, en heb ik ook al staan kwijlen bij een Star Destroyer of de Death Star. En natuurlijk wist ik dat je zowat elke grote scene uit de Lord of the Rings Trilogie kan nabouwen. Maar wat ik bijvoorbeeld niet wist, is dat er een architectuurreeks bestaat, waarbij je een aantal zeer herkenbare gebouwen kan nabouwen.

Zelf kon ik ook niet aan de verleiding weerstaan, en liet me door de jongens overhalen om nu al kerstcadeautjes in te slaan en in de kast op te bergen: Shelob voor Wolf, en een set van twee Speedors voor Kobe. Niet dat zij zo lang op hun honger moesten zitten: ze kregen elk ook uit de Legowinkel een Legowinkel om te bouwen mee. Lekker meta!

Ginder zaten we overigens ook niet op onze honger: er waren tal van lekkere hapjes voorzien, koekjes, marsepein, en vooral ook zeer originele en mega coole boterhammen. Poepsimpel overigens: je snijdt twee rechthoeken uit je brood, legt er je beleg tussen, en uit een andere boterhammen haal je drie kleine schijfjes, die je dan met boter vastzet op de eerste, et voilà: legoblokjes! Die moet ik onthouden voor een kinderfeestje!

In elk geval: bedankt, Lego! Hier is alvast de goesting om te bouwen flink aangewakkerd, en dat kan ik alleen maar toejuichen!

*haalt de grote bakken lego van de kamer naar beneden, en trekt een paar stevige sloffen aan om vanaf nu het huis te doorkruisen*

05/09/201312/09/2013

Gitaarles

Gisteren zijn Wolf en ik al even tot bij de gitaarlerares gegaan met mijn twee oude gitaren. Enfin, een oude gitaar van mijn vader, en mijn gitaar van vroeger, die ook al zowat de halve wereld heeft gezien. Beide gitaren hebben de nodige blutsen en builen, en eigenlijk ook barsten. De juf kon zich wel vinden in de gitaren, op voorwaarde dat ze hersteld werden, en gaf me het adres van een gitarenmaker/hersteller in Sint-Amandsberg.

Omdat ik niet graag half werk doe, trok ik vandaag al naar de luthier. Die keek even na wat er mis was, en schudde het hoofd: de herstellingen zouden meer kosten dan wat de gitaren nog waard waren. Helaas.

Nu had ik op zijn site (ha ja, altijd eerst even checken waar je naartoe gaat) gezien dat hij starterspakketten aanbood: een nieuwe gitaar, een stevige gitaarzak met rugriemen, een voetsteuntje, een pupiter, een stembakje voor aan de hals en een staander om de gitaar in te zetten, voor 290 euro. Ik had eigenlijk alles nodig, want stemmen doe ik op het gehoor (als violist heb ik daar geen problemen mee), mijn oude gitaarzak was versleten, net zoals mijn pupiter, en de rest heb ik nooit gebruikt.

Tsja. Ik heb dus meteen veel geld uitgegeven, maar nu heeft Wolf tenminste alles wat hij nodig heeft, en niet de oude brol van zijn mama. En geloof me: hij blonk van contentement!

16/07/201320/07/2013

Impulsaankoop… of toch niet helemaal.

Ik wou eigenlijk al heel lang een eigen ijsmachine. Ik twijfelde altijd: eentje met zo’n koelelement dat je zelf in de vriezer moet steken, of een veel duurder geval, dat zelf invriest? Zou ik dat dan wel gebruiken? Wordt het niet snel zoiets dat gewoon in de berging staat te staan?

Twijfels, dus.

Toen dacht ik: ik ga gewoon wachten tot na de verbouwingen, tot we een grotere keuken en meer bergruimte hebben.

Juist ja.

Want gisteren stond ik in de Delhaize, en bleek het aanbod met de bons een ijsmachine van Philips te zijn. Normale prijs: 64 euro. Nu, met twee (in Delhaizepunten gespaarde) bonnen: 34 euro. Ik zei: joink.

Gisteren heb ik het koelelement in de vriezer gestoken, en momenteel staat ze te draaien. Bananenijs, de favoriet van de kinderen. Ik hoop maar dat het zal lukken, want ik heb per ongeluk veel te veel room bij het mengsel gedaan. Maar het was wel verdomde lekker, dat geef ik u op een briefje!

10/07/201316/07/2013

Nieuwe fiets

Blijkbaar – zo’n blog is eigenlijk gewoon een archief – is het vandaag dag op dag drie jaar geleden dat Wolf een nieuwe fiets kreeg. Toen was hij zes, intussen is hij negen, en die grote fiets van toen toch wel ontgroeid. Omdat ook zijn broertje dringend een grotere fiets moest hebben om eindelijk te kunnen leren fietsen, kreeg Wolf dus ook een groter model. Een volwassen fiets is nog te hoog gegrepen, het is toch nog een tussenmodel van 24″ geworden.

We zijn opnieuw naar Eriks Fiets gegaan hier in Mariakerke, en hadden geluk, want het was zijn laatste werkdag. Hoewel het druk was, werden we hartelijk en toch zakelijk ontvangen. Terwijl de rem van de vorige fiets in orde werd gezet, keken we in de kelder rond naar een nieuwe versie. Een volwassen fiets bleek inderdaad echt nog te groot, zo’n 24 inch was perfect. Nieuw kostte die 315 euro, maar, zo wist de fietsendame ons te melden, ze hadden ook nog een hele mooie tweedehandse staan, die ook van hen kwam, en waar niks aan was. De helderblauwe fiets had inderdaad enkel een paar schrammen op de dwarsbuis en een klein plekje roest waar ooit een kilometeriekske had gezeten, maar zag er verder perfect uit. Hij werd grondig nagekeken, ingevet, opgepompt, afgesteld, en kreeg een nieuwe fietsbel, en dat was dat. Voor negentig euro, trouwens.

En als Wolf hem nu achteloos in de berm gooit, ga ik er ook niet van wakker liggen. Bon, bij deze dus de obligate foto’s van een trotse Wolf op zijn nieuwe fiets.

fiets1

fiets2

fiets3

06/06/201311/06/2013

Trouvailles

Dat het een drukke, maar fijne dag was, vandaag.

Sinds gisterenavond heb ik mijn moto terug, en dus kriebelde het gigantisch om ermee te gaan rijden. Omdat mijn polshorloge platgevallen was en er eigenlijk toch een barst in het glas zat, vond ik het tijd voor een nieuw. Ik ben altijd al zot geweest van Danish Design, en dus keek ik waar in Gent je dat merk tegenwoordig kan vinden. Onder andere in de Mageleinstraat, zo blijkt. Dubbele win, want ik had hier nog steeds een bon van Cora Kemperman liggen, die ik van mijn metekindje heb gekregen. Laat die winkel nu toch wel schuin tegenover Nachtergaele, de uurwerkwinkel, liggen, zeker? En ook ideaal was dat ik intussen ook even langs Decor Design kon passeren, een winkel met handtassen en hebbedingetjes die momenteel aan het uitverkopen is, omdat de eigenaresse met pensioen gaat.

Ik dus rond half elf (eerst de kuisvrouw nog wat geholpen met opruimen) de moto op, naar ’t stad. De motorparkeerplaatsen aan het Braunplein zijn uiteraard verdwenen, maar er is niet echt ergens iets in de plaats voor gekomen. Mijn helm kan ik aan mijn motor zelf vasthangen met een stevig slot, maar die dikke motorvest moet ik dus wel meezeulen. Een tip voor de stadsdiensten: zet eens ergens in het centrum (onder de stadshal, of bij de fietsenstalling onder de Sint-Michielsbrug of zo) een blok kluisjes? Ideaal voor het dikke gerief van de motorrijders, maar ook voor mensen die komen winkelen met de tram, en op die manier niet de hele dag met tassen moeten lopen zeulen, of voor toeristen die toch nog een weekendtas bij hebben. Wedden dat ze succes hebben?

Soit, ik dus de Mageleinstraat in. Bij Decor Design heb ik voor vijf euro een prachtig rood leren mapje voor foto’s gekocht, ideaal voor het vaderdagcadeau voor mijn schoonvader. Daarnaast ook nog een ‘handje’ voor ringen (2 euro), een briefopener voor een euro omdat ik hem zo schattig vond, en een onderhoudssetje voor mijn rode leren boekentas.

handje

Daarna ben ik naar Nachtergaele gestapt, waar de verkoper met een schattig Frans accent me liet zien wat hij liggen had van Danish Design. Dat bleken eerder de klassiekere modellen te zijn, en niet echt mijn ding. Maar toen viel mijn oog op de collectie van Xen, en meer bepaald een vierkant, pikzwart uurwerk met geniaal wijze wijzers. Verkocht! Iets meer dan ik in gedachten had, (119 euro) maar bon.

uurwerk1

uurwerk2

En dan uiteindelijk naar de Cora Kemperman. Ik had me voorgenomen om enkel mijn bon op te gebruiken, omdat ik vind dat ik eigenlijk al genoeg kleren heb, en dus principieel niks meer bijkoop, tenzij pakweg een jeans omdat de vorige versleten is. Maar toen vond ik een zwart gedrapeerd Tshirt (‘met een kotsbakje’, zoals een van mijn leerlingen het noemde) dat me ongelofelijk goed stond, voor 39,99 €, in een heel fijn stofje. Tsja. En viel mijn oog ook op een mouwloos topje met speciale halsuitsnijding, voor amper 15 euro. Ik heb het uiteindelijk ook gekocht in het fel petroleumblauw en het zwart, omdat dat precies het soort dingen is dat ik draag om les te geven, en de kwaliteit altijd onberispelijk is. Hey, ik heb Tshirts van Kemperman die intussen acht jaar oud zijn, heel vaak gedragen worden, en waar nog totaal niks aan te zien is. Intussen kan ik quasi zelf een winkel beginnen, zoveel gerief heb ik van haar. Dinsdag heb ik in de kringwinkel trouwens een enkellang paars kleedje met lange mouwen in stretchtricot van haar gevonden, voor vijf euro. Joink! Ik ga overigens proberen om de eerste dag van de solden daar meteen te staan, want ik heb mijn oog laten vallen op een prachtige lange donkergrijze wollen vest die ik kan gebruiken deze winter (de vorige is helemaal gepluisd), maar honderd euro is me te duur.

Enfin, ik met een bijzonder blij gemoed terug naar huis, afgeklokt net onder de twee uur, rijden inbegrepen. Nee, ik winkel dus niet graag, bij mij moet dat functioneel zijn.

Ik was net op tijd om champignons te snijden (twee soorten), een ajuin te snipperen en alles in een pan te kieperen, intussen met rauwe ham gevulde pasta te koken en een kaassaus te maken, en dat alles in een ovenschotel onder de grill te schuiven om te laten gratineren. Xavier kwam namelijk tegen één uur eten en daarna koffie drinken. Lang geleden dat we nog eens rustig konden kletsen, eigenlijk.

Om half drie heb ik hem mee de moto op gezeuld, om hem Barts kantoor even te laten zien. Ik ben daar toch nog altijd apetrots op, op dat gebouw van hem. Op die manier was ik nog net op tijd om de kinderen van school af te halen, en ze zelfs een ijsje van de ijskar te geven. Ha ja, dat zijn de voordelen van te voet te zijn ^^

Thuis viel het me op dat het ganse leven zich bij deze zalige temperaturen automatisch naar buiten verplaatst: huiswerk, knutselen, spelen,

buiten01

buiten02

buiten03

verbeteren, dutten… Alleen was Merel zodanig hard aan het slapen dat ze ook nog geplast heeft, op het twee dagen oude buitenligmatrasding, waarop staat dat je het niet kan wassen. Zucht. Enfin, het heeft een wasbeurt op ‘dons’ perfect overleefd, gelukkig maar.

11/05/201318/05/2013

The Old Fashioned

Ik had u een tijdje geleden nog een bespreking beloofd van The Old Fashioned, et voilà! Ze is oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Uiteraard.

Cocktailbars. Bij het woord alleen al denk ik spontaan aan hippe locaties in New York, met knap jong volk, luide muziek, flashy belichting. De film ‘Cocktail’, quoi, met een nog jonge Tom Cruise.

Of, in een ander spectrum, een hotellounge van een chique hotel in Londen of Parijs. The Astoria, waar je enkel maar een cocktail kan drinken als je een smoking draagt, of een galajurk, en benen hebt van twee meter. Glamour, luxe, pure verwennerij. En vooral veel geld, dat ook, ja.

Niks van al het bovenstaande in The Old Fashioned, aan de Koning Albertlaan. Daar is vooral gezelligheid troef. En de jaren twintig (of zelfs nog iets vroeger), met een stevige vleug art nouveau. Ik ging er met twee vriendinnen iets drinken, en je komt in een heuse woonkamer terecht. Donkerhouten tafeltjes, stoelen en zetels met vloeren zittingen, en schattige kanten tafelkleedjes op de tafeltjes.

Een jongedame in charlestonkleedje bracht ons naar een tafeltje, nam de jassen aan, en overhandigde ons de kaart. Meteen vroeg ze ook of ze ons komkommerwater mocht brengen, blijkbaar een hele goeie dorstlesser. Ik heb het niet zo begrepen op komkommers en hield het bij gewoon water, maar ik vond de geste wel dik in orde. De kaart bevat een twintigtal verschillende cocktails, waaronder uiteraard – dat moet wel in een absinthbar – een aantal met het groene goedje. De ingrediënten staan netjes vermeld, net zoals een korte smaakomschrijving, en desgewenst geeft de jongedame nog een deskundige uitleg.

Ik stond in dubio: zou ik gaan voor de Apple Pie Martini? Die omschreven stond als, jawel, vloeibare appeltaart. Of misschien de iets pikantere Coriander Mule? Nah, ik koos voor The Cuberdon, die niet echt veel uitleg hoefde. Mijn gezelschap koos respectievelijk de cocktail van de dag, zijnde de Singapore Sling, en de Bruising Daisy (elf euro).

cocktail

Een goeie vijf minuten, en een hoop geschud en geroer van de beide heren in witte labojas achter de toog later, kregen we de drankjes. Niet erg groot, maar wel bijzonder, en bijzonder lekker.

De foto doet het eigenlijk geen eer aan, maar is dan ook getrokken met mijn gsm. Tsja.

Omdat we geen van drieën grote drinkers zijn, gingen we daarna voor een alcoholvrije cocktail (6 euro). Die staan niet op de kaart, maar als je even vermeldt wat je graag drinkt en wat niet, en wat je favoriete smaak is, maken ze iets op maat.

Intussen waren er nog een paar gezelschappen binnengekomen, had men ons vriendelijk gevraagd of we het erg vonden om van een tafel van vier naar een tafeltje van drie te verhuizen, en zat het eigenlijk gewoon vol. Niet moeilijk, want het is er niet groot, en het is er aangenaam zitten. De jaren twintigmuziek staat net luid genoeg, de bediening is discreet maar attent, en het is net alsof je effectief in een huiskamer zit. En voor mij hoeft Tom Cruise daar écht niet bij te zijn.

The Old Fashioned
Koning Albertlaan 115
Open op woensdag-zaterdag vanaf 20.00u
www.old-fashioned.be

02/05/201305/05/2013

Shopping spree

Ook al was het deze morgen serieus aan het druilen, ik moest de stad in vandaag. Ha ja, want gisteren heb ik de winterjassen gewassen, en ik ben niet van plan die opnieuw uit te halen. Maar Merel, het dutske, heeft geen regenjasje. Deze morgen heb ik haar zover gekregen dat ze een jeansjasje aantrok, maar ik had al door dat dat geen wet ging zijn voor de volgende dagen, helaas. En dus moest ik een regenjasje zien te vinden, ook al omdat het kind binnen een dikke week naar school gaat, en ze daar zeker een jasje moet hebben.

Bon. Ooit al eens geprobeerd om voor een tweeënhalfjarige een jasje te vinden dat niet roze of donkerblauw is? Hmm? Ik was eerst nog naar de C&A aan de Wondelgemstraat gereden, maar helaas. Dan toch maar ’t stad in, bleh. Gelukkig was het intussen gestopt met regenen, of ik had helemaal een pesthumeur gehad.

Geparkeerd in de Sint-Michielsgarage, en via de Hoornstraat naar de Veldstraat. Niks in de Zara. Enfin, alleen beige, en ook dat kleur is een no-go, sorry. Niks in de H&M, want enkel roze, en dan nog. Niks in nog wel een paar winkels, ik weet het zelf niet meer hoeveel ik er afgelopen heb. Uiteindelijk heb ik iets gevonden in de C&A: felpaars, met een -jawel- roze giletje erin gewerkt, zodat je ofwel een gevoerd jasje hebt, ofwel twee losse stuks, al naargelang. Het was wel nog een 92, maar een 98 was al niet meer te vinden, en ze kan er nog in, meestal is een 98 zelfs te groot. Enfin, zelf is ze er dol op.

Voor mezelf heb ik dan nog een rood hoedje van 19 euro meegenomen, en vooral ook verse thee en koffie uit de Javana (in de Hoornstraat, naast de Dille & Kamille). Ik had er gekregen van mijn Secret Santa en was er dol op, en ben nu dus verse thee gaan halen. Ik kon ook niet weerstaan aan verse koffiebonen, en een heerlijke meeneemkoffie, een latte, voor 1,60 euro, zeg nu zelf… Ik denk dat ik er een nieuw favoriet adresje bij heb.

Enfin, tegen de middag was mijn humeur toch opgeklaard. Nu het weer nog.