Geplaatst op

Netatmo

Sinds, goh, een dik jaar of zo, denk ik, hebben we hier een Netatmo.

Dat zijn eigenlijk twee sensors, eentje buiten en eentje binnen. De sensor binnen meet temperatuur, luchtvochtigheid, aantal decibels, en vooral ook het gehalte CO2. De sensor buiten heb ik onder de goot van het tuinhuisje gehangen, en die meet temperatuur en luchtvochtigheid.
Je ziet op onderstaande curve duidelijk op de decibelmeter wanneer de eerste is opgestaan, en wanneer ze na het eten allemaal even boven gaan spelen waren. Ook het CO2-gehalte is opvallend: je ziet duidelijk wanneer we een venster hebben opengezet, en wanneer de kinderen gaan slapen zijn.

netatmo

En eigenlijk vind ik dat bijzonder interessant. Niet zozeer die temperatuur, want die kan ik op andere plaatsen ook aflezen. Wel de CO2-meting, want het is onvoorstelbaar hoe snel hier het gehalte boven de 1000 stijgt (vanaf 1000 is het niet ideaal meer, van 1200 zet je best een venster open). Als je dat al hebt met vijf mensen in een grote ruimte zoals hier de living-keuken-bureau, wat is dat dan niet in een klaslokaal met 25 leerlingen? En het ding stuurt me een melding via twitter wanneer de CO2 te hoog wordt…
En ook de decibelmeter vind ik best grappig: zo kan ik op school zien wanneer Chantal hier begint te stofzuigen ^^ En hoeveel kabaal drie enthousiast spelende kinderen eigenlijk wel niet maken.

Enfin, het ding is eventjes kapot geweest – moest geherkalibreerd worden – en ik miste het wel. The internet of things, juist ja.

 

Geplaatst op

’tToneel

Elk jaar is er op mijn school een schooltoneel, en elk jaar opnieuw sta ik versteld van de kwaliteit. ’t Is niet alsof ze van een bestaande tekst vertrekken, ze improviseren het hele stuk zelf in de loop van de repetities bij elkaar. En elk jaar opnieuw kijk ik met andere ogen naar sommige van mijn leerlingen.

Bon, ik ga hier nu geen verslag schrijven, dat heb ik namelijk al twee keer gedaan vandaag.

Eén keertje voor Gentblogt: http://www.gentblogt.be/2015/01/18/gaar

en één keertje voor de schoolblog, die ik begin dit schooljaar heb opgestart en sindsdien quasi dagelijks onderhoud. Een bezigheid als een ander. En hier vindt u trouwens ook de meeste foto’s.

https://kamariakerke.wordpress.com/2015/01/18/gaar-2/

Ik heb ons ma en de jongens meegenomen, en ik heb de indruk dat ze er allemaal deugd van gehad hebben. Het was dan bij momenten ook hilarisch, ik heb echt staan lachen, tussen het foto’s nemen door. Maar achteraf heb ik hen nauwelijks nog gezien, want ik moest met de collega’s de bar bemannen. Da’s ook altijd leuk, trouwens, want dan zie je vooral ook veel oudleerlingen.

Enfin, schooltoneel, da’s veel werk, maar ook bijzonder veel voldoening.

Geplaatst op

Koude voeten

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb ’s avonds steevast koude voeten. Ja, ook als het eigenlijk nog 26° is buiten, kunnen mijn voeten koud hebben. En in de winter zijn het steevast ijsklompjes. Geen kersenpitkussentjes die daar snel iets aan kunnen verhelpen, ze ontdooien a rato van een bevroren kipfilet.

De kunst is om ervoor te zorgen dat ze gewoon niet zo koud worden. Ik heb dikke kousen, zit ’s avonds in de zetel altijd met dekentjes op mijn voeten, en dan nog… Helaas zit ik ’s avonds ook heel vaak nog aan mijn computer, en dat is dus de doodsteek voor warme poten.

Tot ik gisteren in de Carrefour in Oostakker in een opwelling van die spuuglelijke laarsjes in omgekeerd schaap meenam, u weet wel, van die UGGs (namaak), waarvan de naam gehaald is bij het woord ugly. Ik heb namelijk een jas geërfd in mouton retourné, en warmer dan dat komen ze niet. En aangezien die laarsjes in de solden nog amper 15 euro waren, had ik er mee.

Best. Bestede. Vijftien. Euro. Ooit.

Serieus. Ik heb die dingen hier aan als pantoffels – de goden verhoeden dat ik me er ooit in het openbaar mee ga vertonen – en ik zit zelfs op het randje van zweetvoeten. Zo van die Spaanse pantoffels, die ook uit omgekeerd schaap zijn gemaakt, waren niet genoeg, maar omdat deze tot halverwege mijn kuiten komen, werken ze perfect.

Dus, als u ook zo van die chronisch koude voeten heeft: u weet wat gedaan. Koop van die lelijke dingen. Uw partner zal u bij het slapengaan dankbaar zijn.

Geplaatst op

So long and thanks for all the fish

Voila, we mogen het eindelijk bekend maken: Gentblogt stopt ermee. De beslissing ligt al een tijdje vast, en hoe graag ik het ook deed, hoe hard ik het ook ga missen, er is vooral ook een gevoel van opluchting. Mensen die hier al een tijdje lezen, weten dat ik vaak dingen voor Gentblogt schreef. Mensen die me kennen, weten dat ik nooit ergens naartoe kon gaan in Gent zonder een paar foto’s te nemen, of een verslagje te schrijven. Restaurant, kopje koffie, toneel, film… Ik werkte soms mezelf op de zenuwen ermee ^^ Maar het werd een druk, een verplichting. Ik doe nu al een behoorlijk tijdje de eindredactie, en als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik er behoorlijk wat tijd in stak: zagen om artikels, de mailbox doornemen en relevante dingen doorsturen, artikels en persberichten nalezen, layouten, voorzien van de juiste foto’s, dat soort dingen. Ik deed dat graag, maar soms, zo na een werkdag, werd het me wat veel.

We gaan er nog een maandje mee voort, en op onze tiende verjaardag stoppen we ermee. Ik weet nu al dat ik gegarandeerd een traantje zal laten.

Maar eigenlijk kan Michel het veel beter verwoorden, en dat heeft hij dan ook op Gentblogt zelf gedaan. Je zou het eigenlijk een samenvatting van de laatste vergadering kunnen noemen.

Doe me een lol, en ga het daar zelf lezen. Je vindt het artikel hier.

Geplaatst op

Eerste picknick van het jaar

Het is niet omdat het winter is, dat het koud is of al donker, dat je niet kan gaan picknicken. Zolang het niet regent, kan dat best. Alleen werkten de eendjes vandaag niet mee…

Merel had er deze keer namelijk aan gedacht om oud brood mee te nemen. “Ha ja, mama, dan moeten we geen stukjes van onze eigen boterhammetjes afbreken en naar hen gooien!” Goed gedacht door die dochter van mij, alleen zijn eendjes er in de winterse donkerte blijkbaar niet zo happig op om in de buurt van mensen te komen. Daar stonden we dus met ons oud brood. Tsja.

IMG_3025

IMG_3018

IMG_3020

IMG_3023

Heel lang zijn we eigenlijk niet buiten gebleven: ik denk dat we na drie kwartier in het clubhuis stonden. Maar we hadden er allebei wel deugd van gehad, van de wandeling en de picknick.