Soms heb je van die dagen.
Ik had mijn zesdes beloofd dat ik vandaag, in het kader van vrijdag taartdag, iets zou bakken, want maandag beginnen de examens en ze hebben wel wat anders te doen dan cake of zo te bakken.
Bon.
Ik had gisteren Bart gevraagd om extra boter mee te brengen en zo, maar was het dan gewoon compleet vergeten. Tot ’s avonds in mijn bed, natuurlijk. Maar het is niets dat ik niet al eerder gedaan heb: ik sta op om zeven uur, maak op een kwartiertje het beslag, steek het ding een half uur in de oven terwijl ik douche, me aankleed en ontbijt, en tegen kwart voor acht kan ik hem uit de oven halen en even laten afkoelen. Ik vertrek toch maar tien over acht, tijd genoeg.
En zo geschiedde.
Tot ik zo rond twintig voor acht vond dat die cake toch wel sterk rook, en eigenlijk nog niet klaar kon zijn.
Ik keek in de oven, en… een bijna zwarte bovenkant, en een gloeiend hete grill. Ugh! Ik had met mijn verstrooide kop de knop een standje te ver gedraaid, waardoor hij op grill stond en niet op gewoon hete lucht. En de binnenkant? Die was nog gewoon vloeibaar…
Soit, snelsnel nog op hete lucht gezet, gezorgd dat ik volledig klaar was met alles, en op het allerlaatste moment de cake uit de oven gepakt, in een handdoek gedraaid wegens veel te heet voor zomaar in een draagtas, en meegepakt.
Was hij eetbaar? Goh, ja. Maar kon het beter? Welzeker. Volgende keer dus misschien wél de donderdagavond beginnen en de oven dubbelchecken. Reken maar dat ik vooral dat laatste ga doen…
Zucht.
