Cake met wortel en speculoos
Ik had deze namiddag afgesproken om koffie te gaan drinken bij Charlotte en Thomas en vooral hun stralende baby Athena te gaan begroeten. Zo geschiedde, en het werd vakkundig vastgesteld dat het inderdaad een pracht van een baby is, een ode aan de godin waardig.
We kletsten honderduit, dronken koffie en aten cake. Niet zomaar cake, nee, ik had er deze namiddag nog met Merel gebakken, zodat ik met een nog warme cake kwam aanzetten bij Charlotte.
Hij werd geproefd en goedgekeurd, het was op aanraden van Chantal, mijn kuisvrouw.
Het recept vond ik terug op Njam, maar ik heb er, zoals bij al mijn cakes, nog een scheut melk aan toegevoegd. Dat maakt de cake net iets smeuïger, iets minder droog. Ik zou zeggen: doe er uw voordeel mee!
Oh, en blijkbaar is het verplicht om er de mop van de worteltjestaart bij te vertellen. *rolt met ogen*
Ingrediënten
| 400 gr | zelfrijzende bloem |
| 4 | eieren |
| 100 gr | blonde kandijsuiker |
| 100 gr | griessuiker |
| 200 gr | boter |
| 200 gr | fijngeraspte wortelen |
| 200 gr | fijngemalen speculaas |
Bereiden:
Klop de boter samen met de twee soorten suiker tot een romige massa, voeg er een voor een de eieren aan toe onder voortdurend kloppen.
Meng de zelfrijzende bloem onder het beslag en spatel er tot slot de fijn geraspte wortelen onder.
Vet een cakevorm in met wat gesmolten boter en bestrooi met een beetje griessuiker, klop de overtollige suiker uit de vorm.
Lepel een laag van het cakebeslag over de bodem van de bakvorm en bestrooi met wat fijngemalen speculaas, herhaal dit tot het beslag en de speculaas zijn opgewerkt. Haal een mes door het beslag om de cake mooi te ‘marmeren’.
Verwarm de oven voor op 170°C en bak de cake in circa 40 minuten af in het midden van de oven. Controleer of de cake gaar is door er met een mes of breinaald in te prikken, wanneer er geen beslag meer blijft aankleven is de cake gaar.
Laat de cake afkoelen op een rooster.
Snoeptaart
Merel is de reeks Gogogo! op Ketnet aan het bekijken, en daarin ging het plots over een snoeptaart. “Goh”, zei ik, “waarom maken we vandaag niet eens een snoeptaart? We hebben toch niks beters te doen!”
Mijn rug doet het namelijk niet, ik vermoed dat dat een beetje de weerslag is van de zware projectweek én het concert van zaterdagavond. Tsja. Ik had eigenlijk niet eens verwacht dat ik het einde van de projectweek ging halen, dus ja.
Kobe en Wolf begonnen meteen te lachen: blijkbaar hadden we net hetzelfde gedaan toen zij, jaren geleden, ook die bewuste aflevering hadden bekeken. Ik herinnerde me het absoluut niet, maar ik geloofde hen best.
De kinderen begonnen met het bakboek van de Boerinnenbond een kleine hoge cake te bakken, en hoe moet je gemorst deeg opkuisen? Met je tong natuurlijk!
Ik had met Wolf alle mogelijke snoep gekocht en daar mochten ze dan de cake mee versieren.
Er werd natuurlijk ook gretig van gegeten, en voor een keertje mocht dat wel. Het is vakantie voor iets, toch?
365 – 08 april 2019 – snoeptaart
365 – 07 januari 2019 – de eerste taartdag van 2019
Vlindercake en slingers
De dag voor Merels verjaardag, en dus moest er cake gebakken worden. De instructies waren duidelijk: “Mama, opnieuw vlindercake hoor, in geel en roze!”
Juist ja. En dus bakte mama twee cakes, een gewone en eentje met rode kleurstof, sneed er dan plakjes van, stak telkens een vlindertje uit, en verwisselde die dan. Meer moet het echt niet zijn, niet versierd of niks, gewoon vlindercake. En tot grote vreugde van de juf ook al meteen gesneden en in servetjes.
Toen ze in bed lag, heb ik ook nog de kamer versierd. Allez ja, na de koorrepetitie, dus rond half twaalf ’s nachts. Ne mens moet toch iets doen, nee? Kobe en ik waren speciaal nog extra materiaal gaan kopen: nieuwe slingers, verjaardagskaartjes, een ballonnenslinger met lichtjes…
En morgen wordt ze dus acht jaar, mijn klein wondertje…
365 – 12 september 2018 – woensdag taartdag, zo blijkt
Druk!
Komt dat tegen zeg: ik had een verschrikkelijk drukke middag, en mijn lijf heeft het uitgehouden! Ik ben wel pompaf en doodop nu, maar bon.
Het begon met Bart die na het eten richting station moest. Ha ja, hij heeft tot na nieuwjaar geen rijbewijs, dus ik ben chauffeur van dienst, als het lukt. Brussel is te ver voor me, maar het station is geen probleem. Bon, Merel en Kobe – Wolf zit op GWP in Bredene – mee de auto in, en wij om kwart na een richting station. Bart werd netjes afgezwierd, en wij reden terug de R4 op, naar Kobes muziekles in Evergem. Kwart voor twee draaiden we de parking van de Aldi op. Yup, die ligt naast de muziekschool, en we hadden nog margarine nodig om verjaardagscakes te bakken. Maar zo maar even een pakje boter halen draaide uit op gewoon boodschappen doen, een halve koffer vol.
Merel hielp me alles in te laden, en we reden verder, richting de speelgoedwinkel. Morgen is het haar verjaardag, en ze krijgt een giga Barbiehuis van ons, maar dat komt maar over twee weken toe, vrees ik. Ik vond het zo zonde om dan op haar verjaardag zelf met lege handen te staan, en ik had gedacht om zelf nog een barbie te halen voor haar. Alleen is mijn dochter nogal eigenzinnig, en was ik er redelijk van overtuigd dat ik de verkeerde Barbie zou kiezen. Dat bleek ook zo te zijn: in de winkel ging ze resoluut voor de barbiefiets. Ha ja, poppen had ze al genoeg, ze wilde liever nog extra’s.
Aansluitend reden we naar de Aveve om onze voorraad croissants aan te vullen, en voedingskleurstof te halen voor de cakes.
Tegen dat we thuis waren, was het dus kwart voor drie, en ging ik na het uitladen snel snel nog even liggen. Even, want om drie uur moest ik alweer bij de kinesist zijn. Merel bleef thuis tv kijken, en ik liet me heerlijk onder handen nemen. Dat deed zo’n deugd, dat ik na de kinesist nog even verder reed richting Carrefour, Zeeman en Loods 3, op zoek naar een stevig paar handschoenen voor Bart. Ik heb van die goeie warme gevonden, maar of Bart ze gaat willen dragen, blijft natuurlijk wel de vraag. Goh ja, anders zijn ze voor Wolf.
Toen was het tien over vier, en ik moest om half vijf Kobe weer ophalen van de muziekles. Naar huis rijden was te zot, want ik moet dan voorbij zijn les passeren, en vooral het fameuze kruispunt met de R4 over. Ik ging gewoon thuis komen en terug moeten rijden, redelijk idioot dus.
Dat betekende dat ik een kwartiertje over had, en ik ben dan maar een kijkje gaan nemen op het kerkhof van Evergem, dat ook naast de muziekschool ligt. Kerkhoven stralen rust uit, en nu ze volledig versierd zijn met bloemen, hebben ze nog iets extra.
Achteraan ligt een aantal graven met eeuwige concessie, maar de meeste zijn sterk verwaarloosd of zelfs volledig overwoekerd.
Enfin, tegen half vijf pikte ik Kobe op, en reed naar huis. Ik gaf mezelf een half uurtje respijt, en begon dan aan de twee cakes voor Merels verjaardag morgen. Ze wilde, net zoals vorig jaar, opnieuw twee kleuren cake, waarbij je dan een vlindertje verwisselt. We maakten samen het deeg, staken ze in de oven, maar pas rond half tien ’s avonds heb ik de cake nog in plakken gesneden, de vlindertjes gedaan, alles netjes stuk per stuk in een servetje gewikkeld, en ingepakt. Oh, en dan nog slingers opgehangen en zo, en haar cadeautjes klaargelegd.
Ik ben doodop, maar wel bijzonder blij dat alles gelukt is!!
Romeinse en verder gewoon pokkedrukke dag
Nikske geen lekker rustige dinsdagochtend: om half negen stond ik samen met Wolf, drie collega’s en 74 leerlingen op de parking van de school op de bus te wachten. Die maar niet kwam, want in de file stond, maar die niks liet weten. Juist.
Enfin, iets over half tien wandelden we gezellig samen het museum binnen, kreeg mijn groep eerst het Gallo-Romeinse kledingproject, aten we in het aangename maar qua akoestiek niet ideale zaaltje, en deed ik in de namiddag nog een rondleiding en een project rond militaria mee.
Intussen nam ik stapels foto’s, en schreef ik in mijn hoofd al het verslag voor de schoolwebsite. Dat kan u, met alle foto’s, overigens hier bekijken. ’t Was wel redelijk de max, ja.
Kwart voor vier stormde ik terug te school binnen, want eigenlijk had ik nog les met de zesdes, en hadden we om half vier terug willen zijn. Wat ik behoorlijk fantastisch vond, was dat al mijn zesdes netjes stonden te wachten. Op papier hadden ze namelijk dispensatie gekregen, een misverstandje van het secretariaat. Maar de dag voordien had ik hen nog gezegd dat ik zeker les ging geven, dat ik normaal gezien op tijd ging terug zijn, en dat ze dus eventueel eventjes moesten wachten. Dat eventjes liep dus uit, op papier mochten ze naar huis – er ging hen eigenlijk niks te verwijten vallen – maar ze waren allemaal. Chic, echt chic. En bijzonder geapprecieerd.
Aansluitend, om kwart over vier dus, startten we de leesclub van de school weer op voor dit jaar. Niet dat dat erg lang duurde – het ging om data en boeken vastleggen – maar toch.
Ik repte me naar huis, net op tijd om snel een koffie te drinken en dan Wolf af te zetten voor zijn gitaarles, onderwijl nog een bakker passerend.
Thuis begon ik snel een beslag bij elkaar te kletsen, en bakte ik twee mooie cakes voor Merels verjaardag morgen, om uit te delen op school.
Gelukkig was intussen Bart thuisgekomen, en ging hij dan om half acht Wolf ophalen van de les.
Maar man, dat het druk was. Poeh.
Een gewone zondag
Eigenlijk een doodgewone zondag, waarbij de kinderen naar de scouts gingen en Bart een tukje in de zetel deed. Niks speciaals dus, ware het niet dat niet enkel mijn vader kwam eten, maar ook Barts moeder. Die twee zijn aan elkaar gewaagd en kunnen het precies nog goed met elkaar vinden, ideaal dus.
Bart kookte weer succulent, met een voorgerechtje van kabeljauwtartaar en een crème van erwtjes, een fantastisch varkenshaasje, en een citroendessert dat blijkbaar wel nog wat accuratesse nodig heeft in de afwerking: schitterend van smaak, maar bijna drinkbaar.
En toen gingen we gewoon buiten zitten. Begin oktober, zonder vestje, op het terras. Ik hing de was op, en de oudjes lazen de krant en bespraken koetjes en kalfjes. En dat laatste mag u letterlijk nemen, jawel.
Nog wat later kwamen de kinderen terug van de scouts, en werd de cake van Omaly meer dan oké bevonden.
