Ik ga al graag ne keer mee met de Cultuurcel van de school , maar er moet wel plaats zijn: de leerlingen krijgen logischerwijs voorrang, en ik zit niet in de organisatie. Ik had me ook opgegeven voor het ballet “Romeo + Julia” in de opera, maar helaas, dat was in een mum van tijd volzet.
En toen kreeg ik vanavond, iets voor zeven, telefoon: dat één van de leerlingen niet kon maar dat eigenlijk niet had doorgegeven, dat ze daar al waren voor de voorbespreking, en of ik geen zin had om alsnog af te komen. Euh… Ik twijfelde even want ik had echt nog dingen te doen tegen morgen – procrastination is a bitch – maar ging alsnog akkoord. Ik at snel iets, had geen tijd meer om me echt om te kleden, en sprong in de auto, zodat ik tien voor acht de trappen richting derde balkon – nog net niet het uilenkot – kon beklimmen.
Ik heb het me niet beklaagd: wat een prachtige voorstelling! Ik snapte er geen knijt van – de voorbespreking had een en ander duidelijk gemaakt, dat het een sfeerbeeld was en geen verhaal, hoorde ik achteraf – maar ik genoot: een ongelofelijk mooie esthetiek, pràchtige zwarte kostuums voor zowel mannen als vrouwen, bewegingen die ik nog niet eerder in een ballet had gezien… Ik had er geen moment spijt van.
Voor de schoolwebsite schreef ik het volgende:
“Beeld je in: je droomt ‘s nachts van Shakespeares onsterfelijke verhaal Romeo en Julia en Prokofjevs magistrale balletmuziek erbij. Al snel slaat die droom om in een nachtmerrie, als een raadselachtige onthulling van het onderbewuste. In Romeo + Julia herinterpreteert de Spaanse choreograaf Marcos Morau de beroemde tragedie die verankerd is in ons collectieve geheugen. Hij laat de traditionele verhaallijn los en transformeert ze tot een associatief visioen. Romeo + Julia speelt zich af in een duistere wereld, waarin geweld zo alomtegenwoordig is dat de totale vernietiging onafwendbaar lijkt.
Morau creëert een verbluffend visueel universum met zijn kenmerkende poëtische muzikaliteit en haarfijn gechoreografeerde bewegingstaal. Hiervoor laat hij zich inspireren door de partituur van Sergej Prokofjev waarin op meesterlijke wijze de sensuele lyriek een onheilspellende ondertoon gegeven wordt. Prokofjev creëerde met zijn toonzetting van het Shakespeare-drama een van de indrukwekkendste balletten van de 20e eeuw.
Bovenstaande tekst lokte een 25 leerlingen van 4,5 en 6 om een avondje door te brengen in onze prachtige Gentse opera. We zaten dan misschien wel helemaal boven, maar dat stoorde eigenlijk niet, want ik vermoed dat we daardoor de adembenemende choreografie nog meer konden bewonderen omdat we een schitterend overzicht hadden. En die choreografie, die was inderdaad zo indrukwekkend als de tekst en de voorafgaande inleiding ons deden hopen. Veel verhaal zat er effectief niet in, des te meer drama en duisternis. Bij momenten deden de bewegingen aan marionetten of vroege robots denken, op andere momenten leek het wel of je naar een grote zwerm spreeuwen zat te kijken die allemaal op het perfecte moment zwenken of met een fractie van een seconde verschil een beweging nabootsten. Dat geheel werd nog onderstreept door de magnifieke, sombere en barokke kostumering: ook de mannen droegen zwarte rokken, gewaden of quasi alles verhullende ensembles.
Het geheel liet ons quasi sprakeloos achter, en dat was niet alleen omdat het daarboven in de zaal puffend warm was. De moeite waard, jawel.”