Ik kreeg maandag een telefoontje van de sociale dienst van het Jan Palfijn: er kwam een plekje vrij voor ons pa in Residentie Vroonstalle, hier bij ons om de hoek! Dat mag je vrij letterlijk nemen, ja: we hoeven zelfs geen enkele straat over te steken om daar te geraken, het WZC ligt op de diametraal tegenovergestelde hoek van onze blok. Kan maar zo makkelijk zijn, toch?
Ik ging maandag snel even langs en kon voor vandaag een afspraak maken om eens te gaan kijken. Niet dat we dit gingen afslaan, maar toch… En als het niet bevalt, kan ons pa nog altijd transfereren naar Zomergem zodra daar iets vrij komt.
Ik werd er hartelijk ontvangen, kreeg er een rondleiding, zag dat de bewoners honderduit zaten te kletsen in de cafetaria, zag grote en ruime – en op dat moment lege – eetzalen, kamers met veel licht, en van die kleine details. Maar wat me vooral opviel: toen de dame die me rondleidde, werd tegengehouden door een bewoonster met een vraag, werd die niet afgescheept met een “ik ben even bezig, ik kom straks bij u” of zoiets, integendeel: Sandra nam alle tijd om de bewoonster gerust te stellen en haar vraag te beantwoorden en ik moest maar wachten. Zo hoort het, natuurlijk, maar dat is lang niet overal het geval. Ik heb er dus een goed gevoel bij, ja, en ik ben vooral blij dat ons pa vrijdag of na het weekend eindelijk weg kan uit het ziekenhuis.
Ik heb ook enkele foto’s genomen voor de broers:
Ik hoop maar dat dit hem zal bevallen, want voor mij is dit natuurlijk super: ik kan op een paar minuten bij hem staan om zijn was op te halen of om het even wat, en in de zomer kan hij zelfstandig tot hier wandelen. Als hij dat zal doen, natuurlijk…