Sinds mijn rug zo lastig doet, is echt elk gewicht te veel voor me. Normaal gezien pak ik één dikke map mee in mijn grote handtas, met dan nog een fles water, een peer, mijn agendaatje en wat extra brol, en dat lukt. Nu dus niet: de rug doet echt moeilijk, en ik moet ook altijd wisselen van lokalen. Ne mens zou denken dat hij na 31 jaar les op dezelfde school min of meer een vast lokaal heeft, maar dat lukt bij mij niet: mijn groepen gaan van 28 tot 5 leerlingen. Met die kleine groepjes zit ik meestal wel in het lokaaltje van Klassieke Talen, maar daar krijgt mijn collega ook standaard voorrang. En die grote groepen, daar heb ik een groot lokaal voor, gelukkig maar.
Ik rijd dus al enige tijd rond met zo’n boodschappentrolley, een bommakarretje dus. Ik heb dat al behoorlijk lang, een zwart met rood, om bv. mee naar de markt te gaan, of extra rommel mee te slepen naar school. Maar dat was nu uit elkaar aan het vallen, letterlijk: de stof begon te versterven en alles zat onder de kleine zwarte of rode tiekskes, gelijk of dat ze zeggen. Ik heb er dan maar meteen wat meer geld tegen aan gegooid dan de 10 euro die ik destijds in de Turkse winkel had betaald, en heb nu een – hopelijk – stevig knalpaars geval, waarmee ik dus de hele school rondrijd en waarvoor ik dus ook steevast, dag na dag, de sleutel van de lift moet gaan halen. Ach ja, klein ongemak, groot gemak voor de rug.
En zeg nu zelf: lekker paars, toch?
Dat is geen bomma-karretje, dat is een Slaaneshi-voertuig.