Geplaatst op

Paars karretje

Omdat mijn rug lastig blijft doen, rij ik al behoorlijke tijd rond met mijn boodschappentrolley ofte bommakarretje. Ik had eentje in zwart en rood, een zeer goedkoop geval uit een Turkse winkel, en dat was echt uit elkaar aan het vallen, het rood was er gewoon verstorven en al mijn gerief zat onder de rode tiekskes.

Ik vond, aangezien ik het nu elke dag gebruik op school zodat ik geen boekentas hoef te dragen, dat ik een chiquer geval verdiend had, en dan uiteraard eentje in het paars.

Het duurde eventjes voor het toekwam, maar kijk, ik heb een knalpaars bommakarretje!

Het rijdt vlot, het is stevig én iedereen weet meteen dat het van mij is, zowel leerlingen als collega’s.

En mijn rug is er dankbaar om, en dat is het voornaamste.

Geplaatst op

Nieuw bommakarretje

Sinds mijn rug zo lastig doet, is echt elk gewicht te veel voor me. Normaal gezien pak ik één dikke map mee in mijn grote handtas, met dan nog een fles water, een peer, mijn agendaatje en wat extra brol, en dat lukt. Nu dus niet: de rug doet echt moeilijk, en ik moet ook altijd wisselen van lokalen. Ne mens zou denken dat hij na 31 jaar les op dezelfde school min of meer een vast lokaal heeft, maar dat lukt bij mij niet: mijn groepen gaan van 28 tot 5 leerlingen. Met die kleine groepjes zit ik meestal wel in het lokaaltje van Klassieke Talen, maar daar krijgt mijn collega ook standaard voorrang. En die grote groepen, daar heb ik een groot lokaal voor, gelukkig maar.

Ik rijd dus al enige tijd rond met zo’n boodschappentrolley, een bommakarretje dus. Ik heb dat al behoorlijk lang, een zwart met rood, om bv. mee naar de markt te gaan, of extra rommel mee te slepen naar school. Maar dat was nu uit elkaar aan het vallen, letterlijk: de stof begon te versterven en alles zat onder de kleine zwarte of rode tiekskes, gelijk of dat ze zeggen. Ik heb er dan maar meteen wat meer geld tegen aan gegooid dan de 10 euro die ik destijds in de Turkse winkel had betaald, en heb nu een – hopelijk – stevig knalpaars geval, waarmee ik dus de hele school rondrijd en waarvoor ik dus ook steevast, dag na dag, de sleutel van de lift moet gaan halen. Ach ja, klein ongemak, groot gemak voor de rug.

En zeg nu zelf: lekker paars, toch?

Geplaatst op

Als ik dan sneakers moet dragen, gaat ge ze zien ook!

Wouter had gezegd dat ik echt moest zorgen voor goeie sneakers. Hmm. Ik heb van mijn leven nog geen sneakers gedragen, ik draag standaard in de herfst en winter van die enkellaarsjes met een lage hak. Allez, vroeger een hoge hak, maar dat is verleden tijd.

Sneakers dus. Ik was al eens binnengewaaid in Vanharen, maar had er mijn goesting niet gevonden.

Deze namiddag moest ik Merel om half vier afzetten in ’t stad voor haar muziekles, en ik pikkelde meteen ook even tot aan de Torfs. Dacht ik toch. Want blijkbaar is de hoofdwinkel al bijna twee jaar weg uit de Langemunt – redelijk dichtbij vanuit de Poel – en zit die nu helemaal op het einde van de Veldstraat – toch een pak verder. Meh.

Maar bon, koppig zijn is ook een ding: ik mankte dus netjes tot aan het eind van de Veldstraat en plofte met een zucht neer op een bankje in de winkel. Alwaar een zeer vriendelijke dame – blijkbaar de winkelmanager die zelf bijsprong bij de klanten wegens te weinig personeel -tussen alle drukte toch nog de tijd had om me te vragen wat ik zocht. Euh, een sneaker met extra ondersteuning onder de hiel dus.
Ze wees me richting een bepaald rek en zei dat ze me meteen ging verder helpen. En toen viel mijn oog op een paar knalpaarse Skechers. Knalpaars? Yup, echt knal.

Ik was er meteen verliefd op. De dame bracht me een 41 – wat mijn courante maat is met mijn steunzolen – maar mocht een 39 voor me halen, in alle drukte. Chapeau voor de service van Torfs.

Ik hield ze meteen ook aan, zodat de terugweg ietsje vlotter verliep. Ik had meteen veel bekijks, echt waar. En nu maar hopen dat ik voldoende kleren heb die daarbij passen. Maar iets zegt me dat dat wel zal meevallen.

En ik was zo in mijn nopjes dat ik mezelf meteen ook maar heb getrakteerd op een ijsje. Neh!