Lectuur: “The Story of a New Name (Neapolitan Novels #2) (L’amica geniale #2)” van Elena Ferrante

Ik wist niet goed wat ik moest denken van deel één en las dus meteen ook maar deel twee, al was het maar omdat het verhaal echt wel in mijn hoofd bleef spoken, en dat zegt wel wat.

Het verhaal loopt gewoon verder: het is nog steeds het hoofdpersonage Elena (Lenú) dat aan het woord blijft en vooral focust op haar knipperlichtvriendschap met Lila, maar ook alle verhoudingen binnen haar leefwereld schetst. Lila is inmiddels getrouwd, amper 16, en terwijl ze op die manier van grote armoede in toch wel meer dan behoorlijke rijkdom is verzeild, zit ze ook gevangen binnen datzelfde huwelijk. Diezelfde benauwenis voelt Elena dan weer in haar studies, waar ze niet anders kan dan zichzelf keer op keer bewijzen.

Ferrante schetst opnieuw een ontluisterend, grauw Napels in een klassensysteem waar nauwelijks aan te ontsnappen valt. De veelbelovende Lila lijkt dat wel te doen, maar zal dat lukken? En Elena kan verder studeren, maar blijft ook zij niet hangen in diezelfde Napolitaanse klei? De jaren 60 in Italië kunnen geen pretje geweest zijn, en Ferrante neemt dan ook geen blad voor de mond: de armoede, het harde bestaan, het geweld, ze beschrijft het allemaal.

Maar opnieuw: heb ik het graag gelezen? Ik ben er na boek twee ook nog steeds niet uit, maar ik ga wel boek drie lezen want ik wil weten hoe het verder gaat met de verschillende personages. Op zich zegt dat ook al iets, natuurlijk.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *