Eindelijk zitten we weer in code geel en mogen we dus les geven zonder mondmaskers. Man, dat doet deugd!
Ik kan eindelijk de leerlingen hun gezicht weer zien en inschatten of ze kunnen lachen met mijn domme opmerkingen, of zien dat ze een verward gezicht trekken als ze niet helemaal mee zijn. Ik versta hen ook weer net iets beter als ze aan het mompelen slaan.
Maar ik kan ook eindelijk weer zelf zonder beperkingen gekke bekken trekken. Ik geef nu eenmaal bijzonder expressief les, heel vaak ook bijzonder sarcastisch, en dan zien ze aan mijn gezicht of ik het meen of niet. Ik heb dat gemist, ja, ik geef het toe. En ik kan eindelijk ook een beetje mijn stem sparen op deze manier, want je moet ook net iets minder volume geven.
Ja, ik hoop zo hard dat we het niet meer opnieuw moeten invoeren en dat de cijfers stabiliseren. Maar als we het zo onder controle kunnen houden, dan moet dat maar.
Voorlopig ga ik genieten van de mondmaskervrijheid.