Geplaatst op

Code geel

Eindelijk zitten we weer in code geel en mogen we dus les geven zonder mondmaskers. Man, dat doet deugd!

Ik kan eindelijk de leerlingen hun gezicht weer zien en inschatten of ze kunnen lachen met mijn domme opmerkingen, of zien dat ze een verward gezicht trekken als ze niet helemaal mee zijn. Ik versta hen ook weer net iets beter als ze aan het mompelen slaan.

Maar ik kan ook eindelijk weer zelf zonder beperkingen gekke bekken trekken. Ik geef nu eenmaal bijzonder expressief les, heel vaak ook bijzonder sarcastisch, en dan zien ze aan mijn gezicht of ik het meen of niet. Ik heb dat gemist, ja, ik geef het toe. En ik kan eindelijk ook een beetje mijn stem sparen op deze manier, want je moet ook net iets minder volume geven.

Ja, ik hoop zo hard dat we het niet meer opnieuw moeten invoeren en dat de cijfers stabiliseren. Maar als we het zo onder controle kunnen houden, dan moet dat maar.

Voorlopig ga ik genieten van de mondmaskervrijheid.

Geplaatst op

Een tweede prik

Halverwege januari had Merel met een klein hartje haar eerste vaccin gekregen, vandaag had ze beduidend minder schrik van de spuit. Niet dat het van harte was, dat is bij niemand het geval, denk ik, maar zo erg vond ze het niet meer. Ze had nu eerder schrik van de stijve arm die ze eraan over zou houden, of dat ze een paar dagen ziek zou zijn.

Maar het spuitje zelf, dat was andermaal een rustige belevenis in een nog steeds tot jungle omgetoverde grote hal van Flanders Expo.

En nu maar hopen dat ze veilig is. Of dat ze bij een volgende besmetting er inderdaad ook geen last meer van heeft.

Geplaatst op

Frustratie!

Raaaaah!!!!

Frustratie, frustratie!

Sta ik na een week quarantaine te popelen om weer fysiek les te geven, gaat de school – heel terecht, overigens – een week dicht! Alle toetsen nog een week opgeschoven, en de leerlingen moeten nu zelf hun cursusmateriaal uitprinten. En ik, ik zit nog een week langer in mijn kot.

Ja, ik heb met een cursus gegooid. En ja, ik heb geroepen, zodat nu mijn keel pijn doet.

Serieus zeg…

Geplaatst op

Herstelcertificaat = bullshit

Hmpf.

Loop ik al vlotjes anderhalve week op school te verkondigen dat ik zowat de veiligste mens ben die er is, want driedubbel gevaccineerd én hersteld, twee maand geleden;

krijg ik gisterenavond behoorlijke koppijn en vooral ook keelpijn, waardoor ik slecht geslapen heb, en ik me deze morgen ook behoorlijk mottig voelde;

passeer ik deze namiddag voor alle zekerheid – een vriendinnetje van Merel had begin december corona en testte gisteren opnieuw positief – samen met Wolf langs de apotheker voor een antigeentest;

ben ik toch wel opnieuw positief zeker!! En ja, ook wel ziek deze keer: geen koorts, maar een gigantische snotvalling, keelpijn, hoofdpijn en een algemeen grieperig gevoel, veel meer dan de eerste keer. Fijn zo.

Mijn excuses dus aan iedereen tegen wie ik gezegd heb dat ik absoluut geen virus kon overdragen. Mijn herstelcertificaat is overigens nog geldig tot 16 mei 2022, scanbaar en al, want covid safe, natuurlijk.

Allez hup, dus weer een week afstandsonderwijs van thuis uit – als ik me beter voel tenminste – en netjes in mijn kot blijven. En nu maar hopen dat Kobe en ik de rest van ons huis niet besmetten. Die mogen overigens allemaal gewoon naar school/werk blijven gaan: Bart is driedubbel gevaccineerd, Merel is hersteld en Wolf is dubbel gevaccineerd én heeft negatieve zelftests. Alsof dat blijkbaar allemaal ene moer uitmaakt, zo blijkt.

Tsja…

Geplaatst op

Dan toch nog…

Kobe voelde zich gisteren echt niet oké: mottig, moe, hoofdpijn… Hij had ook lang geslapen, niet zo veel gegeten, en in zijn geval is dat eerder uitzonderlijk te noemen.

Ik had gisterenavond graag nog een zelftest gedaan, maar tot mijn verbazing hadden we er geen meer in huis. Juist ja.

Bon, ik moest vandaag toch maar het tweede lesuur beginnen, ik heb beide jongens dan ook maar sowieso het eerste lesuur thuis gehouden. Zo kon ik om half negen bij de apotheker nieuwe tests halen en hen beide laten testen. Wolf heeft ook al eventjes wat keelpijn en liep moe, en al drie van zijn vrienden hebben corona, ik wilde liever geen risico nemen. Bon, kwartiertje aanschuiven bij de apotheek, tests afgenomen kwart voor negen, tegen negen uur resultaat. Wolf: negatief, mooie controlestreep. Kobe: geen controlestreep, wél netjes positief. Unk? Euh, foutief gemaakte test, of toch maar positief?

Ik belde de school om te laten weten dat ik later ging zijn en stuurde Kobe naar de apotheek om daar een officiële test te laten afnemen. En jawel, tegen twintig over negen een telefoontje van Delphine: Kobe was wel degelijk positief! Juist ja…

Opnieuw gebeld naar school dat Kobe ziek was, dat ik Wolf voor alle zekerheid ook een dag thuis ging houden, maar dat ik zelf wel kwam, want ja, driedubbel gevaccineerd én hersteld, ik hoef dus niet in quarantaine.

Maar sta me toe het niet helemaal te snappen: de jongens zijn negatief gebleven terwijl Merel en ik positief waren, hoewel we in hetzelfde huis woonden. En nu plots heeft Kobe het toch? Vreemd…

Enfin, door heel het gedoe met testen en verwittigen en zo heb ik één lesuur gemist, maar ik kan me niet voorstellen dat de leerlingen dat erg vonden…

Geplaatst op

Eerste prik voor Merel

Het was met een bang hartje – eentje dat duidelijk nogal snel klopte – dat Merel naast me in de auto richting vaccinatiecentrum zat. Spuitjes, nee, ze is er geen held in.

Ter plaatse zag ze de stroom kinderen die ernaartoe gingen en terugkwamen, en ja, ze leefden warempel nog allemaal. Ze kneep in mijn hand en stapte dapper verder. Aan de ingang stond een koppel tropenreizigers ons op te wachten met een antibacteriële gel, achter hen stond een heuse olifant en wat verderop lag een tijgerin met kittens. Ah bon? Jawel, de hal was omgetoverd tot een halve jungle, “Let it go” schalde door de boxen en Merel kreeg zelfs een potloodje en een tekenspelletje in de hand gedrukt. Intussen werd haar ID-kaart gescand en dergelijke, maar zelfs mijn zesdestudiejaartje was afgeleid, en dat was perfect, ze had het niet eens door. Helaas, op de evenwichtsbalk werd ze wel krokodillenvoer…

Een meer dan vriendelijke, zeer professionele dame stelde haar nog wat later op haar gemak, legde geduldig uit wat ze precies ging doen, en gaf haar zonder problemen haar inenting. Merel opgelucht, ik opgelucht.

We wachtten nog een kwartiertje in de wachtzaal, terwijl een al even vriendelijke assistente vrolijk kwam kletsen. Ze wist te vertellen dat ze de vorige weken, bij de boosterprikken van de volwassenen, tot meer dan 6000 prikken per dag gaven, minder dan 1 minuut per persoon bij de verpleegkundige van dienst. Als volwassene heb je net graag dat het snel en efficiënt gaat. Bij de kinderen hadden ze in dezelfde tijdsspanne 900 prikken voorzien: veel meer tijd dus om alle kinderen op hun gemak te stellen. En als het een uur duurt om eentje een prik te geven, dan is dat maar zo.

Merel huppelde nog net niet naar buiten, deed nog snel even een limbo aan de uitgang, en zag dat het goed was.

Die tweede prik, dat wordt een fluitje van een cent. Dankjewel, Stad Gent, voor je helden!

Geplaatst op

Frisjes…

Met de coronaregels moeten we vooral blijven verluchten. Geloof me, als je met 23 of 25 mensen in één lokaal zit, dan schiet de CO² meteen de hoogte in.

Vorig jaar moest dat ook, maar toen zaten we in een vriesperiode net in lockdown thuis. Toen de school weer begon, was het toch wel weer een stukje warmer. Dit jaar hebben we meer pech: de temperatuur buiten hangt net boven het vriespunt, maar toch moeten die ramen open. Gelukkig hebben we nu in elk lokaal een CO²-meter, waardoor we ook af en toe de ramen kunnen dichtdoen en even opwarmen.

Maar deze morgen had ik een groep van 18 eerstes en had ik tijdens de paar minuten pauze tussen twee lesuren in, de ramen eventjes goed open gezet. Dit was het gevolg:

Zeven graden, geloof me, daar moeten die kinderen dus stil in zitten. Nee, dat is het dus echt niet. En de meter stond ook niet vlak voor een open raam, maar wel op mijn bureau.

Gelukkig is dit eerder een uitzondering: in mijn andere eerstes op dinsdagnamiddag was dit het resultaat:

Dit jaar heb ik een kleine groep zesdes, maar elf man. Op vrijdagnamiddag zitten we in het kleine lokaaltje van Grieks, dat om een of andere reden, zelfs met de ramen open, altijd vrij warm blijft. Maar toen ik toch vijf minuten de ramen dicht hield, kreeg ik dit resultaat:

Een heerlijke 18 graden, maar ook een hoge CO² waarde. Na vijf minuten met het raam open werd het dit:

Mocht iemand dus twijfelen aan de zin of onzin van verluchten, hier is het bewijs. Dat je er koud van krijgt in de winter, is helaas een minder fijn neveneffect.