Geplaatst op

Verkeersergernis

Ja, ik kan me gigantisch ergeren in het verkeer. Zoals elke rechtgeaarde Belg denk ik van mezelf dat ik een uitstekend chauffeur ben en de rest zijn rijbewijs bij de cornflakes heeft gekregen. Jawel.

Ik zit dan ook vrolijk te foeteren en te schelden, en wanneer ik uitstap, is al die ergernis en frustratie dan ook uit mijn lijf. Maar er zijn zo van die dingen waar ik me voortdurend aan erger, zelfs al ben ik in de verste verte niet in de buurt van mijn auto.

Neem nu die zone 30. Ik snap daar echt wel de reden van, en in veel gevallen is die ook gerechtvaardigd. Ik grommel dan wel, maar probeer me aan de snelheid te houden, ook al is 30 pokketraag. Maar waar ik me dan dood aan erger, zijn mensen die geen snelheidsmeter kunnen lezen. Als in: je mag 30, dus is 20 misschien nog beter. SERIEUS???

Is de schrik voor een boete dan zó groot, dat ge nog een derde minder snel zijt dan toegelaten? Zodat niet alleen speedpedelecs, maar zelfs gewone fietsers u voorbijsteken met een meewarige blik? Zodat er achter u een file ontstaat van een auto of tien op dat eindje 30? SERIEUS???

Hetzelfde geldt overigens ook voor 50, die dan plots 40 wordt, of zelfs maar 37. Dat fenomeen merk ik telkens weer op wanneer ik mijn vader op zondag ga ophalen in Zomergem. Daar zit een stukje tussen met een trajectcontrole omdat er ook effectief echt te snel werd gereden en er geen fietspad voorzien is wegens te smal. Op het einde van dat stukje staat ook zo’n bord dat jouw snelheid aangeeft. Wel, geloof me, dat ding wijst altijd aan dat de persoon voor me – een zondagsrijder? – meestal zelfs geen 40 durft rijden, iets wat mijn Waze ook bevestigt.

Wie zijn ze? Wat bezielt hen? En nee, het zijn niet alleen aftandse oude ventjes in een perfect glanzende Mercedes uit begin 2000, nee, ook jongere mensen vinden snelheid een zeer relatief begrip.

En ja, daar erger ik me aan. Mag ik even?

Geplaatst op

Stress en frustratie

Ik weet het, ik ben een controlefreak. Je kan me eigenlijk niet echt een plezier doen met een verrassingsfeestje, tenzij ik al klaar was om iets anders – vergelijkbaars – te gaan doen.
Op den bots uitgaan of zo, dat is aan mij niet besteed: ik moet daar mentaal op voorbereid zijn, op andere mensen. Ik ben nu eenmaal heel graag alleen en onverwacht sociaal contact, dat is een opgave.

Ik rij ook altijd zelf met de auto, al heeft dat dan weer grotendeels te maken met mijn extreme wagenziekte. Maar ik bepaal dus heel graag zelf the shots.

Samenwerken is geen enkel probleem, zolang iedereen zich aan de gemaakte afspraken houdt. Ofwel maak je dus geen afspraken, ofwel doe je dat wel, en dan volg je die op, zo simpel zit dat in elkaar in mijn hoofd.

Als ik dan voor een project, dat volledig mijn verantwoordelijkheid is, een planning opmaak met mensen die professionelen zouden moeten zijn, dan verwacht ik ook dat die planning gevolgd wordt. Die planning was namelijk goedgekeurd door alle partijen, en we zitten in tijdsnood.

Maar als daar dan vierkant de voeten aan geveegd worden – overmacht is iets anders natuurlijk, maar daar was vandaag geen sprake van – dan spring ik uit mijn vel.

Zeker als je in een school mensen moet beschikbaar houden: die zijn doorgaans aan het lesgeven en hebben maar bepaalde vrije momenten, en lokalen moeten vrijgemaakt worden en dergelijke. En als je professionals dan op maandagavond 21.00 uur laten weten dat ze de volgende ochtend in je school staan, dan geeft dat wel wat problemen, ja.

En als ze dan op dinsdag op de school zijn en om half vier zeggen dat ze de volgende morgen ook komen, dan stel ik nog snel een planning op en stuur die zoals afgesproken per mail door rond half vijf, zo vlak voor de klassenraden beginnen. Maar als die professionals dan de volgende morgen die planning niet gelezen blijken te hebben en als argument geven: “Wanneer heb je die mail gestuurd? Gisteren half vijf? Dat is veel te laat!”, ja, dan zou je kunnen spreken van frustratie, ja.

Man!

Geplaatst op

Mens erger je niet

Dingen waar een mens zich al op maandagmorgen aan ergert: als je per se het woord ‘idealiter’ wil gebruiken, leg dan niét de klemtoon op liter, maar wel op de a. Of gebruik misschien gewoon een woord dat je wél kan uitspreken, hmm? Zeker als je een uitleg op de radio komt doen, en niet meteen wil weggezet worden als incompetent.

Of ligt dat nu echt aan mij?