Verdoeme! Heb ik gisteren, tijdens mijn wandeling in de duinen en de duinbossen, toch wel twee of drie teken opgelopen zeker!
Ik zag het pas vanmorgen, toen ik in de badkamer stond. Ik voelde een klein bobbeltje op mijn scheen, en dacht dat het, zoals wel vaker en zoals alle vrouwen dat kennen, een haartje dat na het scheren ontstoken was of ingegroeid. Zonder er veel acht op te slaan krabde ik er even aan, zodat het haartje vrij ging komen. Tot mijn grote verbazing bleef er iets zwarts aan mijn vingers hangen, dat dan nog wriemelde ook! Iek!!! Het beestje was ocharme nog geen vierkante millimeter groot, maar was dus wel duidelijk een teek, en had zich blijkbaar aan mijn scheenbeen vastgehangen. In een halve paniek zocht ik verder, realiseerde me dat ik wellicht gisterenavond eenzelfde krabbeweging had gemaakt op mijn linkerkuit, en vond er uiteindelijk ook nog een in mijn lies. Ik heb die er zonder plichtplegingen en zonder tekentang – ik heb dat niet in huis, maar dat zal niet lang meer duren – gewoon eraf gehaald, en ik hoop maar dat het oké is en niet gaat ontsteken.
Maar eikebah zeg! Vieze beesten! Ik had nochtans een lange broek aan, maar het was een los exemplaar, en ik heb ofwel met sandalen, ofwel op blote voeten rondgelopen.
Lesje geleerd voor de volgende duinenwandeling: bijzonder goed kijken achteraf! En zo’n tang in huis halen, dat ook.
Nu die beten goed in de gaten houden, dat ik er geen reactie op krijg. Mijn geluk en medische historie kennende…