Merel had vandaag scouts in Mariakerke, op het domein Claeys-Bouüaert naast mijn school: als je een bosspel wil doen, heb je natuurlijk wel een bos nodig. Ik moest haar tegen twee uur brengen, en vroeg aan ons pa of hij zin had in een kort wandelingetje. Categoriek schudde hij van nee, maar toen ik samen met Merel in de auto stapte, stapte hij plots toch naast me in.
Enfin, we parkeerden, voegden Merel bij de groep, en liepen zelf op ’t gemakje langs de lange laan richting het kasteel. En dat gemakje, dat mag je gerust letterlijk nemen, want ik had voor het eerst niet mijn laars aan, maar mijn MBT’s (Masai Barefoot Technology). Die geven een ongelofelijk goeie steun en vering, maar ’t was toch maar met een bang hartje. Gelukkig kan mijn pa ook bijna niet stappen zonder dood te vallen van het zuchten, dus we waren aan elkaar gewaagd.
We keken even naar het cricket, dan naar de spelende kinderen, en liepen nog wat verder tot aan het brugje. Daar werd het ons pa eventjes te veel, want de enige keer dat hij hier ooit geweest is, was samen met ons ma. Tsja.
We wandelden voorzichtig terug naar de auto, bleven opnieuw even naar het cricket kijken, en dat was dat.
En mijn voet deed eigenlijk lang zoveel pijn niet als ik had verwacht. Nog die chance.