Ietsje te zware dag, vond de rug

Man, het was me het dagje wel vandaag!

Het zat vooral bijzonder, bijzonder vol. Tussen half negen en kwart voor negen was er tijd voorzien om onze rapporten te maken, van kwart voor negen tot iets over negen was er een eerste deeltje van een algemene personeelsvergadering (APV) met een overzicht van een welbevindenenquête van het personeel. Nog niet de helft had die ingevuld, zodat die niet helemaal representatief was, maar het gaf toch wel al een beeld.

Tot tien uur kregen we dan tijd om in de vakgroep een bepaald sjabloon te bespreken en in te vullen, iets waar we eigenlijk nog niet mee klaar waren toen we om tien uur opnieuw in de grote zaal boven werden verwacht voor het vervolg van de APV. Iets voor elven werd die haastig afgebroken, want vanaf elf uur waren er leerlingen voorzien voor het leerlingencontactmoment. We hadden deze keer de volgorde zelf mogen bepalen, zodat ik in de voormiddag vooral iets “gemakkelijkere” leerlingen gezet had, met wie de gesprekken ook effectief vlot verliepen.

Om kwart over twaalf was er dan ook tijd voor lunch, en de broodjes waren voorzien door de school. Gezellig, maar uiteraard ook geen rustpunt voor mijn rug. En dan tegen kwart over een waren de eerste leerlingen er alweer, deze keer met soms wat langere gesprekken. Dat zorgde ervoor dat ik, met input van de administratie en de verslagen en zo, klaar was tegen kwart voor vier, net op tijd om snel even een plasje te doen en een koffie te halen, want om vier uur stond de eerste ouder daar voor het oudercontact.

Om half acht konden ze me dan ook samenvegen, maar alle verslagen waren uitgeschreven en ingevoerd.

Ik ben thuisgekomen en heb eerst een uur plat in de zetel gelegen, voordat ik het eten dat mijn echtgenoot liefdevol voorzien had, heb opgewarmd. En de repetitie van het koor? Die had ik op voorhand afgezegd omdat ik wist dat het niet meer zou lukken.

Enfin, bijna vakantie.

Oudercontact

Dat feedbackmoment met de leerlingen heeft eigenlijk best wel wat teweeg gebracht. Niet alleen hebben de klassenraden langer geduurd omdat we – helemaal terecht – grondiger zijn ingegaan op de problemen van de leerlingen, ook het oudercontact was anders dan anders, vond ik.

Ik heb zo’n drietal leerlingen bij me gehad die echt problemen hadden – en niet met hun cijfers – en die ouders had ik gelukkig ook vandaag op het oudercontact. We hebben grondig gepraat, zowel vanuit hun standpunt als het onze, ik heb hen ook telkens – met goedkeuring van de leerling in kwestie – gesproken over wat hun kind met mij besproken heeft. Sommige gesprekken waren best zwaar en intens, maar er is telkens vanuit een positieve insteek gedacht, over hoe we de leerling het beste kunnen helpen, zowel op school als thuis. We hebben vooral ook samen nagedacht over een oplossing. En zo hoort dat: niet elk op zijn eilandje, maar samen.

Ik was moe na afloop, maar vooral ook heel tevreden. Ik ga nog wel een dik uur nodig hebben om verslagjes te schrijven van de gesprekken, maar dat is een essentieel onderdeel van de job.

En nu ga ik plat. De rug heeft het wonderwel gehouden, maar ik moet nu ook niet overdrijven, denk ik. De kersenpitkussentjes zijn al aan het warmen.

Stevig maar interessant dagje overleefd

Poeh, blij dat deze maandag achter de rug is!

Het begon met gewoon lesgeven van 9.20 uur tot 11.00 uur en dan een uurtje studie. Niks speciaals. Ik kon zelfs nog snel naar huis om te eten, want daar had Bart een warme maaltijd klaar.

Maar toen was er om kwart over een een vergadering met de zesdes rond hun uitvaart. Vooral praktische dingen besproken, het was ook eens nodig.

Dan weer gewoon lesgeven van 13.45 uur tot 15.25 uur, ook hier niks speciaals. En dan een vergadering over de vernieuwing van het eerste jaar, en dan vooral het herbekijken van het modulesysteem. Dat werkte prima toen we het een jaar of acht geleden hebben ingevoerd, maar intussen merken we dat het vierkant draait. En voor ons Latinisten is dat ook bijzonder belangrijk, want als ze in het eerste jaar niet voor ons kiezen, hebben we ze niet meer. Bon, het was een goeie, efficiënte, zinnige vergadering met goeie besluiten, de vervolgvergadering van twee weken geleden. Ik ben een tevreden leraar Latijn.

Om 17.00 uur volgde dan een algemene personeelsvergadering met onder andere de besluiten van de vergadering er net voor, want dat is belangrijk voor de komende openschooldag en wat we daar moeten uitleggen aan de aspirant-leerlingen.

Gelukkig was er toen nog een kwartiertje speling, want om 18.00 uur begon het oudercontact tot 20.00 uur. Ik had tussendoor wel een twintig minuten, maar eigenlijk had ik best wel veel ouders.

En toen, toen viel de rug eigenlijk nog redelijk mee, tot mijn verbazing. Maar ik ben voor de zekerheid toch maar onmiddellijk plat gaan liggen, want de week is nog lang.

Bon, deze hebben we dan alvast ook weer overleefd. Op naar de volgende!

Beware beware the Ides of March

Gisteren was een dag om snel te vergeten. Eentje met te veel dag en te weinig rug, waardoor ik op het eind misselijk was van de pijn.

Er was het nieuws van Bib dat keihard binnenkwam, veel harder dan dat ik ooit verwacht had.

Er was een half uur rechtstaan bij het toezicht, en daarna twee uur lesgeven aan eerstes die blijkbaar zin hadden om lastig te doen. Ik heb lastig terug gedaan.

Er was de anderhalf uur durende personeelsvergaderingen op de archislechte klapstoelen, waardoor ik na een kwartier al aan het ijsberen was. Dat is ook niet goed voor de rug, maar doet iets minder pijn.

Er was het half uurtje tussen waarbij ik een beetje neergelegen heb, maar waar al snel ouders passeerden.

Er was het uur oudercontact. Ik had maar drie ouders, gelukkig, maar dat is opnieuw een uur stilzitten. Wat wel gigantisch deugd deed, was dat er een leerlinge met haar moeder was om me te bedanken. Ik had bij het kerstrapport gigantisch ruzie gemaakt met hen, me enorm kwaad gemaakt, en blijkbaar was de boodschap eindelijk, na anderhalf jaar zagen, toch doorgedrongen. Daarvoor wilden ze me bedanken, en dat heb ik enorm, enorm geapprecieerd.

En toen wilde ik, bij het naar huis gaan, even hallo zeggen tegen de ouders van Merels beste vriendinnetje die nog een glas dronken aan de bar. En werd ik getackled door de ouders van een leerlinge die ik niet eens heb. Ik heb nog een uur rechtgestaan, ik raakt niet weg en kreeg de volle lading over me heen. Daar zijn letterlijk de woorden gevallen: “Dat moet al maar 20 uur op een week werken, dat heeft vier maand vakantie, en het is nog te veel moeite om te antwoorden op een e-mail?” Terwijl er heel duidelijk in afsprakennota’s en schoolreglement staat dat alle communicatie per Smartschool verloopt. Tsja…

Ik ben even gaan zitten in de leraarszaal omdat ik dacht dat ik ging wegdraaien van de pijn. Om half negen lag ik in de zetel, heb ik geen vin meer verroerd, heeft Merel me boterhammetjes gebracht en ebde de pijn langzaam weg.

Caesar is omgekomen door 23 messteken. Ik ben er zeker van dat die vooral in zijn onderrug zaten.

Ziekteverlof is een moeilijk concept…

Ziekteverlof, dat vind ik dus een moeilijk concept. Ik doe mijn werk zo graag en ik leef zo mee met mijn leerlingen, dat ik niet graag thuis zit. Nu, echt ziek = echt ziek. Maar toen ik bv. corona had, was ik gewoon moe en af en toe een beetje mottig, maar heb ik gewoon online les gegeven. Dat bespaart een hoop gedoe van studies en lessen inhalen en al dat soort dingen.

De galblaasoperatie had ik met opzet deze week gelegd: ik zou na drie weken voldoende moeten hersteld zijn om weer aan het werk te kunnen, en dat is dan netjes na de kerstvakantie. De chirurg opereert enkel op maandag, maar vorige week had ik nog een examen en dat wilde ik zonder risico kunnen verbeteren. En deze week, goh, dan zijn het vooral klassenraden. Ik had nog het geluk dat alles opnieuw online moest: de directie ging de klassen waar ik klastitularis van ben, wel voor haar rekening nemen, maar dat was nu eigenlijk niet nodig. Fysiek zou ik absoluut niet naar school gekomen zijn, maar online vanuit mijn zeteltje? Goh ja, dat moest wel kunnen.

En dus deed ik gisteren al een duit in het zakje bij de klassenraad van mijn zesdes, en hield ik vandaag gewoon zelf mijn eigen klassenraden als titularis. Maar ik moet wel toegeven: na afloop van dat anderhalf uur was ik gewoon doodop, en ik heb een stevige tuk gedaan.

De directie had me vorige week ook gevraagd of ik het zag zitten om mijn eigen oudercontacten te doen. Uiteraard geen enkel probleem als ik dat niet wilde, dan gingen ze iemand anders voorzien. Maar ze kennen me intussen een beetje, vrees ik. Ik wilde dat inderdaad graag zelf doen: de eerdere contacten met de ouders waren ook via mij verlopen en dat zal ook nog zo zijn voor de rest van het jaar. En vooral: dat zijn ongeveer tien gesprekjes van tien minuten – als het meevalt – en ik had telkens na twee ook een buffer van tien minuten ingebouwd.

Alleen… bij de eerste liep het al mis want die had blijkbaar aangegeven dat die liever gebeld werd, maar die boodschap was nooit tot bij mij gekomen. Ik heb dus tien minuten zitten wachten achter mijn scherm, en na een berichtje van die ouder dan maar in buffertijd gebeld. Resultaat: veertig minuten aan een stuk, en dat was eigenlijk wel lastig voor iemand die nog maar 3 dagen geopereerd is.

En toen kwamen er nog een paar lastige gesprekken en vooral ook een telefoon van een half uur…

Ik geef het toe, ik was echt op. Maar ik ben wel blij dat het me gelukt is, want ik moet de rest van het jaar nog verder met die ouders en die leerlingen, en dan wil ik het niet graag via een andere partij vernemen.

En dan nu: vakantie! Allez, ziekteverlof, want de leerlingen en collega’s moeten morgen wel nog naar school. En het kerstkaartje van de school, dat heb ik gelukkig ook al gemaakt.

Oudercontact

Jawel, ook de oudercontacten zijn tegenwoordig digitaal. Dat is al niet meer de eerste keer natuurlijk, zo hebben we er al een paar gehad.

Het is wel de eerste keer dat het systeem het niet meer accepteerde. Smartschool heeft zich vorig jaar in het begin van de lockdown verslikt in de gigantische groei van het dataverkeer, maar heeft toen wat servers bijgestoken en dat lukt wel. De oudercontactmodule is blijkbaar een extern gegeven, en die mensen hadden blijkbaar nog niet door wat het zou geven als gans Vlaanderen simultaan inlogt.

Resultaat: het hele boeltje crashte blijkbaar. Ik had geluk: ik had maar één ouder bij wie het niet helemaal lukte: we hadden wel beeld en zij hoorden mij, maar ik hoorde hen niet. We hebben dan maar gebeld met elkaar terwijl we naar elkaar keken. Best wel grappig, eigenlijk.

En verder eigenlijk vooral constructieve gesprekken. Dat hoort ook wel zo in een zesde jaar. Als je daar nog ernstige problemen hebt, dan klopt er iets niet, dan hebben we ons werk de voorgaande jaren niet helemaal goed gedaan.

En ik, ik mocht van Bart zijn bureau gebruiken met het grote scherm, de juiste belichting en alles erop en eraan. Het maakt wel een verschil, ja. Alleen die stoel ligt me niet: het mag dan een ergonomische gamersstoel zijn, mijn rug heeft blijkbaar specifieke eisen. Tsja.

Kaboutercontact

Hmm, na Merels blokfluitles heb ik me nog serieus moeten haasten om op tijd op haar school te zijn. We waren wat vroeger doorgereden met de fiets  om nog een ijsje te kunnen eten, maar in het terugkeren moest ik dus tegen 18.45 uur op school staan om de juf te spreken. Tot mijn verbazing zat er nog een koppel op hetzelfde uur. Bleek dat de juf zich vergist had en bij hen ook 18.45 uur had opgeschreven in plaats van 17.45 uur. Maar zij vonden dat zij, omdat zij er eerder zaten te wachten dan ik, het recht hadden om binnen te gaan, ook al zat de fout op hun afspraak en niet de mijne.

Ik heb even grondig met mijn ogen gerold, maar leraar zijnde voelde ik mee met de juf, en heb dan maar afgesproken dat ik eens op woensdagvoormiddag tijdens de turnles langs ga bij de juf.

Nope, eigenlijk niet correct. Tsja…

Kaboutercontact

Yup, vanavond weer oudercontact. Eigenlijk had ik daarvoor nog een GWPvergadering rond het fotoproject van de vijfdes dat weer wordt opgestart, maar Merel heeft blokfluitles… Vorige week heb ik het ook al moeten afzeggen wegens klassenraden, maar vandaag ben ik er in geslaagd om haar en Wolf af te zetten en dan netjes op tijd te zijn op school. Wolf en zij gingen dan wel met de tram naar huis, geen probleem.

Maar de term “kaboutercontact” blijft hier toch wel meegaan, da’s intussen blijkbaar een huisklassieker geworden. En het zorgt nog steeds voor gegniffel bij de kinderen.

En het contact? Tsja, veel problemen met motivatie in mijn vijfdes, meer dan anders. Een paar stevige babbels gehad, zowel met ouders als met de leerlingen zelf. ’t Was een oudercontactje dat aan de ribben hing, om eerlijk te zijn. Poeh.

Oudercontact

Dat het een stevig oudercontact was, vandaag. Ik heb een paar heftige gesprekken moeten voeren, en een paar leerlingen én ouders helaas moeten ontgoochelen. Ik heb er ook wel een paar kunnen geruststellen.

Maar vooral heb ik bijna een knuffel gekregen van een mama. Ze heeft me dan maar een doosje Ferrero gegeven in de plaats.

Ik had hier eerst neergeschreven waarom precies, maar eigenlijk kan ik dat niet maken: dat is een persoonlijke zaak. Samengevat: ik heb blijkbaar gewoon een ommekeer in het studiegedrag van haar zoon kunnen bewerkstelligen, en ik hoop dat dat nu ook zo blijft.

Ze was in elk geval ongelofelijk dankbaar, en ook voor mij is dat zo een van die momenten waarvoor we het doen. Ik hoop dat die leerling me nooit zal vergeten.