Wie zin heeft in een complexloze, maar toch niet geheel inhoudsloze typisch Franse komedie, die moet echt naar deze film gaan kijken. Serieus.
Deze morgen waren de collega’s en ik namelijk van toezichtsdienst bij de leerlingen van de derde graad in de Sphinx. De film was gekozen door de leerlingenraad, maar wij dachten er het onze van: “Het zal wel weer wat zijn…”
Wel, ik heb gegniffeld, gegrinnikt, gegierd en tranen gelachen. Echt waar. De film is heerlijk Frans, ongelofelijk herkenbaar, en ongemeen amusant. De hele zaal leerlingen was dan ook stil, we hebben geen enkele opmerking moeten maken (het kan ook zijn dat de ‘zware gevallen’ lagen te slapen natuurlijk, maar bon).
Ik geef u even de korte inhoud mee, geplukt van Cinenews.be:
Claude en Marie Verneuil zijn afkomstig van katholieke ouders uit de grote provinciale bourgeoisie en nogal conservatief. Maar ze zijn altijd ruimdenkend geweest. Het was echter even slikken toen hun eerste dochter trouwde met een moslim, hun tweede met een Jood en de derde met een Chinees. Hun hoop dat hun laatste dochter toch voor de kerk trouwt wordt aangewakkerd wanneer ze vernemen dat ze een brave katholieke jongen heeft ontmoet.
Of zoals mijn collega het formuleerde: “Dit is de ideale film als je even een winterdipje hebt, wanneer je behoefte hebt aan een gulle lach, en een oppepper nodig hebt.”
Ik geef haar volledig gelijk.