Geplaatst op

Avant-première van “Het Geheugenspel” van Jan Verheyen en Lien Willaert

Vaak gaan Bart en ik eigenlijk niet naar de film, en al zeker niet naar Vlaamse films. Al de zo gezegde “klassiekers” hebben we zelfs thuis niet gezien, als ik eerlijk ben.

Maar toen KBC ons uitnodigde voor deze avant-première, zeiden we toch niet nee: een script gebaseerd op een boek van Nicci French is meestal niet slecht, en Verheyen en Willaert leveren misschien geen topfilms af, maar wel altijd degelijk gemaakte dingen.

En nee, ook deze film is geen topfilm maar wel degelijk goed gemaakt: sterke acteurs, degelijk camerawerk, een deftige plot…

Het verhaal is eigenlijk, zoals Verheyen het zelf omschrijft, een whodunit: er is een moord gepleegd, dat weten we van zo goed als in het begin, maar wie was het? Er zijn namelijk twintig jaar overheen gegaan. Eva was de beste vriendin van Nathalie, tot die dus plots verdween toen ze een  jaar of zestien was. Eva is intussen aan het scheiden van de broer van Nathalie en is dus altijd een onderdeel van de familie gebleven. En dan wordt bij graafwerken het lijk van Nathalie ontdekt. Alleen kan Eva zich bijzonder weinig van die bewuste dagen herinneren, omdat haar geheugen geblokkeerd zit. Beetje bij beetje komen de herinneringen weer naar boven, wanneer ze naar een hypnosetherapeut gaat.

Als kijker leef je dus mee met hoofdrol Anna Drijver, maar af en toe is het wel wat voorspelbaar. De regie is ook nogal nadrukkelijk in de blikken, de hoofdbewegingen, de emootsies. En het verhaal van twintig jaar geleden, uitstekend gespeeld door twee beginnende actrices, is misschien wat young adult gericht…

Maar al bij al was het best een vermakelijke film, en het was ook wel leuk om achteraf de regisseurs en een deel van de cast te zien. Louis Talpe is nooit erg om naar te kijken natuurlijk, al stond hij er nogal verveeld bij in dit verplicht nummertje promotie voeren. Ook wel grappig was dat Verheyen zelf foto’s stond te maken van zijn cast en het publiek.

Het geheel leverde misschien geen memorabele, maar toch een aangename avond op. En meer moet dat niet zijn, toch?

Geplaatst op

Avatar: the way of water

Bart stelde voor om met zijn allen naar de film te gaan, en meteen ook Lieze mee te nemen, want Merel gaat altijd overal naar toe met haar.

Hij zocht en boekte de tickets die een uur na uitkomen nog beschikbaar waren, en dat bleken 4D tickets te zijn: met 3D-bril, maar ook met regen, wind, blazen aan je hoofd, en vooral de stoelen die alle richtingen uitgaan. Euh….

3D is bij Avatar absoluut een meerwaarde: de visual effects zijn zonder meer verbluffend, als je weet dat zowat alles CGI is. Je zit zo veel meer in de film zelf… Maar die 4D? Euh nee, liever niet: dat is echt een gimmick. Ja, het werkt als ze vliegen op een ikran en je dan meebeweegt, maar eigenlijk zouden ze het alleen mogen doen als je zogezegd mee op een van die beesten zit en niet als je er enkel maar naar kijkt. En dat is vaker het geval: wanneer een schot gelost wordt, krijg je een windstoot in je oor, ook al is het de tegenstander die schiet. Tijdens woeste gevechtsscènes zit je precies op een rollercoaster, waardoor het soms zelfs te veel was voor mijn rug. Het verwonderde me nog zeer sterk dat ik niet misselijk werd: dat viel al bij al nog mee. Maar, zoals Wolf het verwoordde, het haalt je uit de film in plaats van je er nog meer in te betrekken. Je voelt het te veel als extern aan waardoor je focus verslapt en dat is jammer.

En de film zelf? Magistraal… Het verhaal is quasi identiek aan dat van de vorige Avatar, dat wisten we, en dat stoort ook niet. Het is vooral prachtig, prachtig in beeld gebracht, en nee, die drieënhalf uur stoorde me niet, al weet ik dat veel mensen de film langdradig vonden.

Geplaatst op

Black Widow

Wij gaan eigenlijk zelden naar de film. Alle films zijn na verloop van tijd beschikbaar op een klein scherm, en daar is het net iets goedkoper, net iets comfortabeler, en je hoeft je er niet voor te verplaatsen.

Maar sommige films lenen zich nu eenmaal beter tot bekijken op een groot scherm. En soms is het gewoon leuk om met de hele familie eens naar de film te trekken, zeker als je de rest van je vakantie hebt laten vallen.

En dus stonden we vandaag met zijn vijfjes in de Kinepolis voor Black Widow. We zijn allemaal fan van de Marvel films, allemaal fan van la Johansson, en dit soort films ziet er nu eenmaal inderdaad beter uit op groot scherm.

Yip. ’t Was in orde, ’t was amusant, het was geen Kunst maar gewoon vertier, en dat moet ook kunnen. Zeker met een drankje en wat knabbels erbij.

Maar noot aan mezelf: volgende keer oordoppen meenemen. En Wolf zei spontaan hetzelfde. Véél te luid naar ons goesting, jammer genoeg. Geen idee waarom dat zo moet, maar bon.

 

Geplaatst op

Frozen 2

Op zaterdag 23 november zat ik op Omen, maar Bart had een fijne verrassing voor de kinderen: Frozen 2! De jongens zeiden absoluut niet nee, want hoe dan ook is Frozen een fijne film, zelfs voor vijftienjarige pubers.

Het leuke was natuurlijk ook dat het het openingsweekend was en dat er dus animatie was, in de vorm van cosplayers die rond liepen als de personages. En dat Merel een mega knuffel kreeg van Olaf, zoals ze zelf enthousiast vertelde.

Het is dus niet alsof de kinderen het erg vinden dat ik op weekend ben: Bart doet altijd wel iets met hen, en ze eten steevast frietjes :-p

Geplaatst op

Film: “Knives Out”

Zoals elk jaar gaan we met de tweede en de derde graad na de examens van kerstmis naar de film. Dit jaar koos de leerlingenraad voor “Knives Out”, en jawel, een goeie keuze.

Al hield ik het eerste half uur mijn hart vast: de film begint bijzonder traag. De leerlingen begonnen dan ook te wriemelen, ik zat in een zaal met vierdejaars. Maar dan komt de eerste onverwachte wending en waren ze plots wel allemaal mee. In essentie is het een echte whodunit, zelfs eentje in de stijl van Cluedo. In het begin worden de personages, aka. de verdachten voorgesteld met elk hun versie van de feiten. Want ja, de moord krijg je van in het begin mee. En dan begint het mysterie zich beetje bij beetje te ontrafelen met heerlijke oneliners, fijne wendingen en de slechterik die vrolijk op zijn bek gaat.

Meer kan ik niet vertellen zonder dingen weg te geven, maar het zit heerlijk luchtig in elkaar. Verwacht geen zware filosofische gedachten, zelfs geen gedachten tout court, alleen een heel fijn cluedomysterie. En nee, het was niet de butler met de kandelaar in de bibliotheek.

Geplaatst op

Fillem

Toen ik hoorde dat onze tweede en derde graad, zoals elk jaar na de kerstexamens, naar de film gingen, had ik terloops tegen Peggy, onze personeelsverantwoordelijke, gezegd dat ze me gerust mocht inschakelen, mocht er een tekort aan begeleiders zijn. Ze waarschuwde me wel dat ik nog steeds officieel in ziekteverlof ben, en dat ik dus niet verzekerd ben, mocht ik iets tegenkomen. Maar dat zou ik, mocht ik gewoon naar de film gaan, ook niet zijn.

En jawel, een ingeschakelde collega had op hetzelfde moment ook klassenraad in een andere school, en dus nam ik zijn plaats in. Ik had wel aan de verantwoordelijke laten weten dat ik niet echt op voorhand ging aankomen omdat ik wilde vermijden dat ik lang ging moeten rechtstaan, maar dat ik gerust wilde patrouilleren tijdens de film zelf. Mijn reputatie gaat me vooraf, en in mijn bijzijn durven ze toch geen kik geven. Waar ik helaas niet aan gedacht had, was dat ze aan het werken zijn aan de Kapiteinstraat, en dat de omleiding voor nogal wat problemen zorgt. Als in: een kwartier aanschuiven. Ik was dus een kwartier te laat, maar was toch nog net op tijd voor de film zelf.

En daar moest ik tot mijn scha en schande vaststellen dat het me niet lukt om twee uur in een cinemazetel te zitten. Echt niet. Ik  heb rondgelopen, gepatrouilleerd, rechtgestaan, tegen de muur geleund, opnieuw gezeten… En alles nog eens opnieuw.

Zucht.

En de film? Battle of the sexes, over de tennisster Billie Jean King en haar wedstrijd tegen Bobby Riggs. Niet slecht, maar ook niet wow. Tsja…