Cent deux

Mijn vaders moeder, mijn oma dus, is intussen 102. Ze zit sinds een paar jaar in een tehuis, niet omdat ze het niet echt meer aankon om alleen te zijn, maar omdat ze gevallen was, en we het sindsdien niet meer vertrouwden.

Ze heeft twee hoorapparaten, dat wel, maar heeft nog altijd geen bril nodig om te lezen.

Zo zat ze vorig week in een dik boek te lezen toen mijn ouders binnen kwamen. Het bleek dan ook nog een Franse turf te zijn, waarbij ze al aan pagina 350 of zo zat. Uiteraard kwam de vraag waarom ze in het Frans zat te lezen. Het antwoord kwam snel:

“Ha ja, toen ik jong was, moesten we veel Frans spreken. En het zou toch jammer zijn dat ik dat zou kwijtspelen. Want ja, als ik een woord niet meer weet, dan zoek ik het op in mijnen dictionnaire! Ik heb dat, zulle!” en trots hield ze het woordenboek omhoog.

Stel u voor zeg, dat ze haar Frans zou verwaarlozen! Zie dat ze het nog nodig heeft in haar volgende job!

Juist ja.

Ik heb het, geloof ik, van niet verre.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *