Mijn oude bril moet van zeker tien jaar geleden dateren. Een fijn model, met opengewerkte zijkanten en zo. Alleen… Ik had een paar weken geleden al de neusjes moeten laten vervangen, en had toen een bril gezien die ik echt wel zag zitten. Als ik een nieuwe bril nodig had gehad, vond ik. Want die montuur was niet zo duur, maar ik heb, wegens de grote afwijking in mijn ogen, pokkedure glazen. En het is niet alsof ik die bril veel draag in het openbaar. Thuis wel, ja, maar als ik de deur uit ga, steek ik doorgaans mijn lenzen in.
Geen bril dus.
Tot ik vorige week plots, bij het opzetten van de bril, het oor half afbrak. Een teken dat de bril eigenlijk écht wel versleten was. Er was hier en daar ook al wat kleur af, maar vooral: de glazen zijn na al die tijd intussen zó beschadigd en gekrast – de krasvrije laag is er gewoon afgesleten – dat ik hem niet meer proper krijg, en dus altijd wat troebel zie.
Dus tóch tijd voor een nieuwe bril.
Ik ging woensdag, ondanks de bronchitis, even langs bij de brillenwinkel, en dat was eigenlijk rap geregeld: de montuur die ik wilde was er nog, en mijn dioptrie zit daar standaard in de computer. De rekening was wat anders: 99 euro voor de montuur, en ongeveer 275 voor de glazen. Gelukkig krijg ik als vaste klant nog een mooie korting, maar toch: 322 euro. Tsja.
Vandaag ben ik de bril gaan ophalen, en jawel, het is goedgekeurd. Beetje streng, beetje anders, maar wel oké. Vind ik toch.
Ik weet weer waarvoor ik gewerkt heb deze maand.