Drie jaar…

Lieve Merel,

drie jaar geleden hield ik jou met verwondering voor het eerst in mijn armen. Drie jaar al. Het gaat zo ongelofelijk snel, meisje van me. Nog altijd kan ik me over jou verwonderen: hoe zeer je eigenlijk op je broers lijkt, maar ook hoe je soms zo hard een echt ‘meisje’ bent.

Je wijst resoluut alle broeken af, je gaat steevast voor een kleedje of een rokje, met bijpassende broekkousen. En als je vindt dat iets niet bij elkaar past, stuur je me gedecideerd terug richting kleerkast. Jawel.

Je favoriete speelgoed, zowel hier als op school, zijn je poppen. Alle mogelijke situaties speel je na: schooltje, keukentje, het bedritueel… Soms ben ik Klaartje, en dan kom je je baby afzetten met wat spullen, en moet jij gaan werken. Soms huilen je poppen, en dan hoor ik zo ongelofelijk hard de echo van mezelf, hoe ik jou troostend in mijn armen kan houden als je midden in de nacht bent wakker geschrokken door een boze droom.

Maar soms kan je ook heel erg onnozel doen met je broers, en dan vooral met Kobe. Je staat te dansen en te springen, rent rond als een bezetene, en gilt op bijhorende manier. Of je springt bovenop Wolf, jouw grote held. Die doet alles voor jou, werkelijk alles, tot en met het uitdoen van je pamper, het maken van een flesje melk, of het helpen aandoen van je schoenen. En jij, jij weet perfect hoe je hem om je vinger moet winden. Je pruillip mag dan niet veel indruk maken op mama, bij Wolf scoor je keer op keer. Arme broer.

Maar vooral ben je koppig. Soms wil je dingen zelf doen die je eigenlijk nog niet kan, maar veel vaker wil je de dingen die je wél al kan, gewoon niet doen. Zoals het aantrekken van je jas, of naar het toilet gaan. Vorige week ben ik nog ongelofelijk boos op jou geworden: je kwam me melden dat je pipi moest doen, en ik zei dat je dat dan maar moest doen: naar het toilet gaan, je opstapje klaarzetten, je verkleinbril op het toilet leggen, en je kleren uitdoen. Ik ging dan wel, als je klaar was, je poepje komen afvegen. Helaas, je weigerde, want je kon dat niet, zei je. En een half uur later had je dus gewoon in je broek geplast. Ik dacht dat ik het kreeg, Merel. Klein koppig mormel!

Maar je kan ook ongelofelijk lief zijn: zoals je tegen me aan kruipt wanneer ik je ’s avonds in bed steek, of hoe we dan een spelletje spelen en op elkaars neus ‘biepen’.

Wat je ook bent, lieverd, je bent nu al drie jaar mijn wondertje, en ik zou je voor geen geld van de wereld meer willen missen!