Een nieuwe voordeur… of nog niet helemaal.
Een snelle update van de verbouwingen:
* vorige week donderdag waren er plots een hele reeks buizen verschenen:
En vrijdag kregen we de melding dat ze onze deur gingen uithalen en dichtmetsen. Ik had nog net de tegenwoordigheid van geest om te vragen om de deur te houden – er is in principe niks mis mee – of ze gingen ze in de container gooien.
Nu staat ze dus klaar tot een vriendin ze komt ophalen.
Intussen is er ook – min of meer – een dakraam in het nieuwe deel, zodat er ook licht in de gang is. Min of meer, omdat het gebarsten was bij levering en dus nog niet echt geplaatst is.
Voorlopig ligt het nu even stil: het is wachten op onderdelen en vooral beter weer om het dak af te werken, en pas op 15 november worden de ramen geplaatst. Volgende week wordt er wel aan de kabels en zo gewerkt, dacht ik. We zien wel.
365 – 16 oktober
Barcelooooooona!
Bart is gisterenavond vertrokken voor drie daagjes Barcelona. Voor het werk, wel te verstaan, het is niet alsof hij veel zal kunnen zien en doen. Het is een stad waar we zelf eigenlijk nog nooit geraakt zijn, en die ik nog steeds eens wil zien. Plannen, plannen…
Maar hij liet me weten dat het daar, tegen middernacht, nog 23° graden was. Terwijl ik hier net van plan was om in mijn bed te kruipen met een kersenpitje. Zo’n koud bed, dat is niet zo aan mij besteed. En Wolf slaapt nu wel op Barts plekje, maar dat is toch zo niet echt helemaal hetzelfde ^^
Woensdagnacht is hij terug. Ik moet hem afhalen rond half elf in het station, normaal gezien. Dan slaapt hij thuis, en vertrekt in alle vroegte naar een beurs in Brussel, in Tour & Taxis,, om daar een lezing te geven. En dan meteen weer door naar de luchthaven, om naar Dublin te vliegen. Als alles goed gaat, zie ik hem vrijdagavond terug.
En zaterdagmorgen ben ik dan weer weg: eerst de rugby met de kinderen – Wolf zit in Oudenaarde, Kobe speelt hier in Gent – en dan daarna naar F.A.C.T.S., de fantasybeurs in Flanders Expo waar ook Elanor staat, de Tolkienvereniging waar ik al jaren lid van ben. Ook de hele zondag ga ik daar zijn.
Ik denk dat we allebei blij gaan zijn als de nieuwe week er is. Dat we elkaar weer eens wat zien, en zo.
En ja, ik weet het, we doen het onszelf aan, niemand verplicht me om naar F.A.C.T.S. te gaan. Maar er moeten ook leuke dingen in het leven zijn, nee?
365 – 15 oktober
Hoodies zijn niet voor 40+, zo blijkt.
Het ging in de klas daarstraks over kledij en hoe de kledij van iemand de status kan uitdrukken. Dat een respectabele Romeinse vrouw altijd een jurk droeg tot aan de enkels. Blote armen en een duizelingwekkend décolleté waren niet echt een bezwaar, maar die benen, die hield je min of meer bedekt, als je als fatsoenlijk wilde beschouwd worden. Slavinnen, dat was wat anders. Die droegen meestal een kortere tunica, gewoon omdat dat praktischer was om in te werken. En als je als dominus je slavinnen graag in nauwelijks verhullende niemendalletjes zag rondlopen – denk maar aan de Spartacus-reeks – dan was dat maar zo.
Van het een kwam het ander: wat je op school ook best wel of niet droeg, of hoe je je ook moet kleden naar je leeftijd.
Een van de jongens opperde dat leggings eigenlijk voor niemand een correct kledingstuk zijn, toch niet als je ze als broek gebruikt. Daar kwam protest op: sommige meisjes vonden dat het moest kunnen, als je daar een beetje het figuur voor hebt. Ha ja, en uiteraard ook de juiste leeftijd, namelijk onder de twintig. Want sommige mensen, die kleden zich toch echt wel te jong! Zo van die oudere vrouwen met leggings, of van die korte rokjes, of van die naveltshirts en zo. Allez zeg! Of, zo zei er eentje, van die ouwe mensen met een hoodie aan! Mijn pa, he, die draagt dat dus nog! Komaan zeg, snapt die dan niet dat hij daar al te oud voor is? Hij is al drieënveertig, en dan zo’n hoodie, da ga wa nie ze!
Waarop ik voorzichtig poneerde dat ik toch ook soms naar school kwam in een vestje met een kap, dus eigenlijk ook een hoodie. En dat ik ook al tot die “ouwe mensen” behoorde.
Tsja.
Haar kleur was navenant, het gegrinnik in de klas ook. Maar blijkbaar vonden ze dat het bij mij dus allemaal zo erg niet was. Al een chance :-p
365 – 14 oktober
Zondag
Merel ligt in bed, Bart is naar zijn werk, en de jongens zijn naar de scouts, gewapend met regenjas en caoutchouc botten.
Ik ben alleen, en het is stil. Ik zet een koffie, geniet van de heerlijke geur, hang even over de damp. Op kousenvoeten haal ik de strijkplank van boven, sleep de grote mand strijk in de woonkamer, en posteer me voor de tv.
Buiten regent het. Waait het. Stormt het, bijna. Ik heb eventjes medelijden met de jongens. Héél even maar, want ik weet hoe leuk een jeugdbeweging in de modder kan zijn. Straks zal ik hen opvangen in de garage, modderbroeken uitstropen en meteen in de machine gooien, laarzen uitgieten en zetten drogen, en twee grijnzende gezichtjes richting douche sturen.
Maar nu even niet.
Ik zoek op de digicorder naar een Engelse detective, draai het strijkijzer op twee bolletjes, vis een hemd uit de mand, en neem nog een slokje koffie.
Guur weer, koffie, strijk en een detective. Veel zondagser wordt het voorlopig eventjes niet meer, nee.
365 – 13 oktober
Voor de eerste keer dit seizoen.
Vrienden van het S.M.A.K.
Al een tijdje zijn Bart en Dirk met Wijs bij de “Vrienden van het S.M.A.K.’, een soort sponsorprogramma, waar je dan in ruil uitnodigingen krijgt bij het begin van elke nieuwe tentoonstelling, vernissages, dat soort dingen.
Gisteren ging er een nieuwe tentoonstelling van start, nog tot 26 januari overigens. De Venezolaan Javier Téllez stelt er zijn belangrijkste films en installaties ten toon, die hij gemaakt heeft in samenwerking met psychiatrische patiënten van over de ganse wereld. Op die manier wil hij laten zien dat ook zij bestaansrecht hebben.
Zware kost dus. We kregen gisterenavond na een receptie een korte introductie, konden kennis maken met de artiest zelf, en kregen ongeveer een uurtje de tijd om rond te lopen. Veel te kort, geloof me, maar genoeg om de sfeer op te snuiven, en te weten dat ik terug wil gaan.
Vooral het deel waar hij zelf de curator van was, nl. een serie nooit eerder getoonde tekening van Drenthe, die in de jaren vijftig-zestig zelf patiënt was in het Guislain, en de wantoestanden aldaar wilde aankaarten, trof me. Serieus.
Daarna dineerden we in de grote inkomsthal van het museum, een zevental tafels. Een van de gasten was blijkbaar niemand minder dan Luc Tuymans, overigens. Het eten, een buffet, was trouwens succulent, vooral de blauwe kaas met peertjes, en de carpaccio van Sint-Jacobsvruchten.
Al bij al een zeer aangename avond, met fijn gezelschap: zowel Dirk en Ilse als Sven en Goedele, Barts partners bij Heaven Can Wait. Daarnaast heb ik ook een fijn gesprek gevoerd met mijnheer en mevrouw Claerhout, van het gelijknamige communicatiebureau.
Ne mens zou zich zowaar kunstzinnig beginnen voelen.