Iemand enig idee wat dit is? Hm?
Pedagogische studiedag + klassenraden
Soms zijn er zo van die lange dagen, waarvan je het niet zo heel erg vindt dat ze lang zijn.
Vandaag was daar één van.
Ik heb doorheen de jaren al een massa pedagogische studiedagen meegemaakt, met wisselend succes. Sommige waren schitterend, andere puur tijdverlies.
Naar aanleiding van de doorlichting was het onderwerp ‘Leerplangericht evalueren’. De sprekers waren mensen van de pedagogische begeleidingsdienst, die duidelijk zelf lang les hadden gegeven, en heel goed wisten waarover ze praatten. Voor veel dingen werd er vooral duidelijkheid geschept: dit is de wet. Je hoeft het niet leuk te vinden, je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar je moet het wel toepassen. Simpel, en duidelijk. En vooral verhelderend en soms ook confronterend, in de zin van: “Ik dacht dat ik het al al die jaren correct deed, en nu blijkt dat ik het eigenlijk al al die jaren fout doe. En dat wat ik doe, eigenlijk niet mag, en dat er bij een rechtszaak – zoals we die wel vaker hebben, de laatste jaren – puur brandhout van gemaakt wordt.”
Didactisch gezien was het niet altijd even sterk: een theoretische uiteenzetting van een kleine twee uur, zonder onderbreking, is nogal lang om gefocust te blijven. En een oefening opgeven waar je eigenlijk veel te weinig tijd voor hebt, is ook niet ideaal. Aan de andere kant: die mensen moesten roeien met de riemen die ze hebben, en dus een heel beperkt tijdsbestek. Tsja.
Aansluitend volgde een korte vergadering over inhaaltoetsen, en daarna kwamen de klassenraden van vijf en zes.
Oorspronkelijk gingen het enkel de vijfdes zijn, en dan op woensdagnamiddag de zesdes. Omdat dat laatste nogal moeilijk ligt – velen van ons hebben kleine kinderen, waar je dan alweer opvang moet voor zoeken, en die ook wel richting muzieklessen en zo moeten – hadden we ervoor gekozen om ze toch allebei vanavond te doen. We zullen het geweten hebben: ik was klaar om vijf voor negen, en het duurde nog tot kwart na negen, blijkbaar. Niemand van ons klaagde, al werd er wel eens gezucht dat het zo lang duurde. Maar het was dit, of woensdagnamiddag terugkomen. Dan weet je het wel ^^
365 – 21 oktober
En toen waren er werkmannen op school geweest die een stuk van het plaveisel hadden opengebroken, en nadien herlegd. En duidelijk geen last hadden van dwangneuroses. Ik krijg de kriebels, elke keer als ik moet passeren…
F.A.C.T.S., dag twee
Meer F.A.C.T.S., meer foto’s. Eigenlijk vooral dankzij Wolf, want die had zin om mee te gaan, hij wilde dat wel eens zien. Kobe heb ik netjes naar de scouts gestuurd, want voor hem zou het te lang geduurd hebben.
Wolf was dan ook fotograaf van dienst, en heeft stapels foto’s getrokken. Ik ga ze niet hier zetten, je kan ze vinden op Gentblogt, en wel hier.
365 – 20 oktober
Wat een week, wat een week…
Dat het me dus het weekje wel was.
Maandagmorgen is Bart gewoon naar zijn kantoor vertrokken voor een resem afspraken, ’s avonds nam hij het vliegtuig naar Barcelona. Woensdagavond heb ik hem rond half elf opgepikt aan het station, en donderdagmorgen was hij in alle vroegte naar Tour & Taxis voor een beurs waar hij ook een lezing moest geven. Aansluitend is hij doorgereden naar Zaventem, om een vlucht naar Dublin te nemen. Gisterenavond kwam hij weer thuis, doodop. Niet verwonderlijk, zou ik zo zeggen.
Ik had dus de kinderen de hele week voor mij alleen, maar tussendoor ook nog het afsluiten van een rapport, klassenraad, en Zuiddag. Bezigheid genoeg.
Deze morgen moest ik Wolf al om half negen aan het clubhuis van de rugby afzetten omdat hij toernooi had in Oudenaarde. Tegen kwart over negen ben ik dan met Kobe opnieuw naar datzelfde clubhuis gereden, omdat hij hier aan de Blaarmeersen toernooi had. Yup, dit jaar valt het tegen: Wolf en Kobe zitten elk in een andere poule, en dus moet ik me opsplitsen. Ik ben gebleven, en Bart moest dus ook vroeg op om voor de wakkere Merel te zorgen. Tsja…
Tegen dat het toernooi goed en wel begonnen was, doken oma en opa op om voor hun kleinzoon te supporteren.
En iets later kwamen ook nonkel Roeland met Nand en Marne Kobe aanmoedigen.
Die genoot van alle aandacht, speelde prima, en scoorde zowaar zelfs een try! Zijn eerste, als ik me niet bedrieg. Intussen was ook Bart gearriveerd met Merel, die het zalig vond dat oma, opa en Marne er waren. Het weer was trouwens toch ook zalig, nee?
Bart ging al eerder terug en maakte het middageten (de ratatouille had ik gisterenavond al gemaakt en was maar op te warmen), ik wachtte nog even tot ook Wolf terug was, en reed toen met twee vermoeide jongens naar huis.
En toen moest F.A.C.T.S. nog komen. Ik heb er een fotoverslag van gemaakt voor Gentblogt, en daar kan u ook lezen wat het precies inhoudt. Ik stond, zoals altijd, bij de stand van Elanor, de Tolkienvereniging. Andere jaren moest ik vooral namen in het Elfs schrijven, en hadden we op een gans weekend misschien vijf kandidaten om haar in te vlechten, nu was het een stormloop op dat vlechten. We hebben zelfs met serieuze wachtlijsten moeten werken, en op bepaalde momenten stonden we met vijf tegelijk te vlechten! Zot gewoon!
Enfin, het was leuk om alle Elanorianen nog eens te zien, maar ik was steendood tegen ’s avonds. Verwondert dat iemand?
365 – 19 oktober
Blaarmeersen
Het was een drukke dag vandaag, met geloop voor nieuwe broekkousjes, Skylanders, boodschappen, boekhouder, apotheek… Er kwam niet veel van de ‘mij-namiddag’ in huis, helaas. Maar gelukkig was het nog steeds aangenaam warm buiten, en kon ik ontstressen met mijn Mereltje aan de Blaarmeersen, terwijl de jongens aan het trainen waren.
We zijn nog maar eens met de buggy tot aan het kleine piertje gewandeld, hebben daar onze boterhammetjes opgegeten op het bankje, keken naar de zonsondergang en zagen dat het goed was. We zijn dan rustig teruggewandeld – en Merel stapt altijd dat hele eind, dan – tot aan het veld, hebben nog eventjes gekeken of de jongens wel goed bezig waren, en zijn dan maar een chocomelk gaan drinken voor bij de boterhammen. Meer moet dat soms niet zijn om helemaal rustig te worden.
365 – 18 oktober
Zuiddag
Elk jaar doen onze laatstejaars een dagje mee aan Zuiddag: ze gaan voor minimum 40 euro een dag werken, en het geld wordt meteen gestort op een rekening voor een goed doel. Het project wordt steeds populairder: elk jaar doen meer en meer scholen mee.
Het nadeel daaraan is dat er soms een tekort aan jobs ontstaat: het project is blijkbaar niet zo gekend bij bedrijven en particulieren. Zelf vond ik het een uitgelezen kans om een paar klusjes te laten opknappen in nCube, Barts kantoorruimte waar zijn bedrijf Wijs is gevestigd. Bart zag dat onmiddellijk zitten, ook zijn kantoorverantwoordelijke was meteen enthousiast, en dus gingen twee jongens uit mijn 6 Grieks-Latijn aan de slag: opruimen van de buitenruimte (en vooral het rapen van peuken, zo blijkt), uitmesten en herinventariseren van de opslagruimte, ijskast, koffiemachine en fruitkast eens aanpakken, dat soort dingen. Zij hebben zich blijkbaar geamuseerd, en Liesbeth was laaiend enthousiast: eindelijk een hoop klussen gedaan die al lang eens moesten gebeuren, maar waar maar geen tijd voor was. Ze wilde al meteen nieuwe leerlingen boeken voor volgend jaar!
Ook Ilse (HR manager) had eens rond gevraagd, en blijkbaar zag Kamel, de boekhouder van Wijs, een dagje extra hulp ook volledig zitten, en dus ging een andere leerlinge bij hem aan het werk.
Ik denk er serieus over om volgend jaar eens te kijken hoe ik ook hier in huis iemand aan het werk kan zetten: schilderen, tuinwerk (al kan je het weer niet kiezen natuurlijk), kleine klusjes…
Want zeg nu zelf: er zitten toch alleen maar positieve kanten aan het verhaal? Jij bent geholpen voor veertig euro, een zesdejaars heeft een job, en het geld gaat naar een goed doel. Win-win, dacht ik zo.
Enfin, een iets ernstiger en minder persoonlijk verslag, maar mét foto’s, vind je op Gentblogt. Uiteraard.