Ik blijf dat dus bizar vinden hoe Merel zo een typisch meisje is. De jongens liggen hoegenaamd niet wakker van hun kleren, hebben het liefst dat ik ze koop en ze klaarleg, en als ik hen niet tegenhoud, zouden ze vijf dagen aan een stuk hetzelfde dragen.
Merel dus niet. Deze morgen deed ik haar een lichtblauw Tshirt met lange mouwen aan, een bijpassende kousenbroek, en daarover een wollen kleedje zonder mouwen in blauwtinten, dat ze nog niet eerder had aangehad. Het was een beetje kort, maar het kon ermee door, en ze protesteerde niet.
Toen ik na mijn douche beneden kwam, lag ze languit op de grond in de woonkamer te mokken. Toen ik mijn wenkbrauwen optrok, kreeg ik te horen dat ze zelfs niet gegeten had. Bart vermoedde dat het iets met haar kleren te maken had. Hmm. Ik riep haar bij me, en vroeg wat er scheelde. Stilte.
“Is er iets met je kleedje, meisje?”
Een diepe zucht volgde: “Jaaaaah.”
“Vind je het niet mooi? Wil je een rokje aan”
Haar ogen begonnen op slag te blinken: “Jaah!”
Ik heb haar dan maar een rokje aangetrokken dat bij de lichtblauwe kleren paste, en ze straalde. Ze heeft meteen ook nog drie boterhammen binnengespeeld.
Zucht. Zo eentje dus. Soms vraag ik me af of ze wel mijn dochter is.