Dat ik aan het Weight Watchen ben, dat is wellicht geen verrassing meer, als u al een tijdje dit blog leest. Voor mij werkt het nu eenmaal, en ik eet nog vrijwel elke dag mijn ijsje, of chocolade, of dat soort dingen. Dat kan dus allemaal, zij het met mate. Het puntensysteem doet me vooral inzien dat ik vaak gewoon té veel eet, meer dan nodig, en ook te vet en te veel suiker. En dat fruit bijzonder lekker is en een volwaardig alternatief voor een pak koeken of zo.
Maar. Ik ga dus ook wekelijks naar de cursus. Jawel.
In het begin dacht ik ook: “Hey zeg, ik ben niet helemaal zot, ik ga daar niet tussen een bende dikke wijven gaan zitten om mijn gewicht luidop te roepen en dan applaus te krijgen en zo.”
Ik vermoed dat ik een beetje teveel naar Little Britain en Marjorie Dawes en dat soort vooroordelen en cliché’s had gekeken. Want die cursus, ik geef het toe, ik heb die nodig. Voor die extra schop onder mijn kont.
Omdat Weight Watchers me sponsorde met een gratis abonnement, vond ik dat ik toch wel eens een kijkje mocht gaan nemen. Het gaat er dus dik anders aan toe dan gedacht. Het gaat door in een zaaltje, waar iedereen netjes aan een tafeltje zit, of gewoon op een stoel in een rijtje. Het zijn inderdaad wel grotendeels vrouwen (al zit er af en toe wel een man tussen) maar zeker niet allemaal van middelbare leeftijd, en zeker niet moddervet. Integendeel, de eerste keer vroeg ik me af wat bepaalde dames daar eigenlijk zaten te doen, met hun maatje veertig. Maar daar kom ik direct wel even op terug.
Ik werd hartelijk ontvangen door de coach, en snuisterde even rond in het winkeltje: snoepgoed met verlaagd suiker- (en dus ook calorie-) gehalte, sausjes, chips, chocoladerepen, maar ook kookboeken, bakvellen, calorietellers, maatlepels, stappentellers… Duur, dat wel, je kan niet zeggen dat het Weight Watchersgerief goedkoop is.
Ik schoof aan in een rij, en werd door een assistente (zelf ook een (ex-)cursiste) met de glimlach ingeschreven. Datum, leeftijd, lengte, streefgewicht, dat soort dingen. Ik kreeg een steekkaart, en een persoonlijke kaart met mijn vorderingen. Daarna schoof ik aan bij de coach zelf, die me heel discreet woog, dat gewicht noteerde, me het cursusboekje van de week en de basiscursus gaf, en beloofde straks meer uitleg te geven.
Ietwat onwennig ging ik daarna tussen de dames zitten, die eigenlijk zeer verwelkomend waren, en vooral heel begripvol. Eigenlijk deed dat wel eens deugd, niet het kneusje van de groep te zijn, maar met allemaal mensen samen die hetzelfde geworstel met eten en gewicht meemaken. Marianne, de coach, begon daarna aan haar speech. Elke week moet zij van Weight Watchers Nationaal een bepaald thema aansnijden, dat ook in het weekboekje aangekaart wordt. Dat kan gaan over frituren, eten op vakantie, vis, beweging, het belang van vetten in je voeding… Maar eigenlijk is het vooral een motivationele sessie: ze slaagt er elke week opnieuw in om de hele groep gemotiveerd te krijgen, met persoonlijke verhalen (ze is zelf ook twintig kilo vermagerd, getuige de foto’s), anekdotes, moeilijkheden en de verhalen van de groep. Het klinkt cheesier dan het is, geloof me, en vooral: het werkt!
Na je eerste sessie krijg je ook de volledige uitleg van het systeem, en kan je ook alle mogelijke vragen stellen. Dat kan je eigenlijk elke week wel doen op de cursus.
Na verloop van tijd begin je er ook wel een paar mensen te kennen, en dan vraag je steevast: “En, hoe was het?” Zelf wil je dan eigenlijk niet onderdoen voor je medecursisten, en ook niet tegenover de coach. Want hoeveel uitvluchten je tegenover andere mensen ook kan verzinnen, wat je jezelf ook probeert wijs te maken: elke gram extra gewicht komt er door wat jij in je mond hebt gestoken. En als je niet vermagerd bent, dan komt dat door jou, en door niemand anders. Door wat jij gegeten hebt, door wat jij niet kon weerstaan. Niemand heeft je verplicht een extra boterham te nemen, of een stuk chocolade, of het niet bij dat ene koekje te laten maar meteen het ganse pak leeg te vreten.
En iedereen zit daar in hetzelfde schuitje: ze hebben het allemaal moeilijk, willen allemaal een maatje minder, willen allemaal van die vetkwabben af, zouden allemaal doodgraag elke dag een pak friet kunnen naar binnenslaan zonder bij te komen. Helaas.
En daarom werkt de cursus voor mij. Voor die extra schop onder de kont.
En hoe zit het dan met die maatjes veertig? Dat zijn lifetime members: zij die hun streefgewicht hebben bereikt, die erin geslaagd zijn om af te vallen, en die gratis de cursus mogen bijwonen, zolang ze maar op hun gewicht blijven (toch ongeveer) en één keer per maand komen. Gewoon, kwestie van niet te hervallen in de oude eetgewoonten. En als extra motivatie voor al diegenen die wél nog keihard moeten werken om die kilo’s kwijt te geraken.
Je betaalt elf euro per keer. Dat wel. Zoals ik al zei, Weight Watchers is niet goedkoop. Maar als je daarmee je extra kilo’s kwijtraakt, valt dat heus wel mee. Geloof me.
(En ja, ik word gesponsord door Weight Watchers, maar ik zou het écht niet doen als ik er niet keihard in zou geloven. Zelfs zonder gratis abonnement zou ik naar de cursus gaan, want zonder lukt het me niet, dat heb ik al gemerkt.)
