Prince (de foto’s)
Niet dat hier foto’s van Prince komen te staan, nee, want dat was blijkbaar strikt verboden. De security was er streng op, en eigenlijk zie je toch niet veel op zo’n fotootje.
Maar Joel heeft wel foto’s genomen met zijn iPhone, van het publiek, waaronder dus wij twee.
Mereltje
Ik weet het, ik weet het, ik ben totaal stapelzot van mijn kleine meisje, en daarom nog een paar fotootjes:
buiten, boterhammetjes eten (maandag 4 juli)
Tovenaar Wolf
Nog een fotootje van Wolf, voor hij op kamp vertrok.
Antwerpen
Vandaag moest ik in Antwerpen zijn om daar op het HippeHeksenkamp van Ideekids heks te gaan spelen. Hippe heks, welteverstaan, niet het zwartgeklede gepunthoede slechte karakter, dat zou teveel typecasting zijn.
Ik had mijn ma meegepakt, en die heeft tijdens het anderhalve uur dat ik moest heksen, wat rondgelopen, een koffie gedronken op een terrasje en zitten lezen. Om twaalf uur hadden we opnieuw afgesproken, en zijn we op de Leopoldplaats iets gaan eten. Daarna hebben we rondgelopen als echte toeristen: even de Plantentuin binnengewaaid, rondgelopen doorheen de kleine straatjes, naar de Groenplaats en de Grote Markt, de kathedraal binnen, naar ’t Steen, even tot aan de Schelde… (quote van mijn ma: ‘Goh ja, langs ’t water lopen, dat moet voor mij niet hoor, da’s toch niet anders dan bij ons langs de vaart’). Eigenlijk is Antwerpen centrum nog best gezellig: overal zijn er kleine hoekjes en pleintjes met terrasjes en wat groen. De Meir hebben we welbewust gemeden, maar de Nationalestraat en de Kammenstraat zijn we wel gepasseerd. En die straat met al die boetieks, zoals Gucci en Jimmy Choo en zo :-p
Voor mezelf heb ik niks mee, maar mijn dochter heeft -alweer- nieuwe kleren voor volgend jaar, in een klein outletwinkeltje aan zware kortingen.
Tegen half zes was ik thuis, en wilde ik Kobe ophalen bij Delphine, maar Kobe stuurde me resoluut terug naar huis: hij was nog niet uitgespeeld met Victor :-p
Al bij al een fijne dag, jawel 🙂
Prince
Jawel, dankzij de KBC zijn ook Bart en ik vandaag naar Prince geweest. Golden Circle, en vooraf een pizzabuffet in La Rustica, dik in orde!
We stonden tijdens het concert op de vijfde rij vooraan, naast een goed geschifte bende, waaronder @contactpunt, die bij deze bedankt is voor de drankjes! Bart is een mega Princefan, ik ietsje minder, omdat ik niet van funk an sich hou. Toch wilde ik dit concert wel zien, omdat ik er gewoon zeker van was dat het een geweldig stomend concert ging worden, waarbij iedereen aan het dansen ging slaan. Ik kreeg gelijk.
Het eerste deel was nochtans vrij ‘sloom’: hij liet uitgebreid zijn twee fantastische backgroundzangeressen aan bod, en liet ook zijn knappe jonge ‘gitariste’ zingen, die het uiteindelijk ook niet slecht deed. Soms vraag ik me toch af waar hij altijd die fantastische vrouwen blijft vinden. Al vond Bart die gitariste nogal verwarrend: “het kapsel van Sideshow Bob en de kont van Beyoncé”. Ook de nummers waren iets minder gekend of minder uptempo. Maar toen, na een zoveelste intermezzo van zijn overigens uitmuntende New Power Generation, begon zijne Purperen Anderhalve Meter Funk onder stoom te geraken. Er kwam een medley van hits, er was vuurwerk, en tijdens Purple Rain (één van de bisnummers) werden er zowaar duizenden paarse papiertjes de lucht ingeschoten, zodat het inderdaad leek purper te regenen.
Prince zelf leek er wel plezier in te hebben, hij stond alvast vergenoegd te kijken. En chapeau voor zijn achtergrondzangeressen: een ongelofelijke stem, charisma met hopen, en vooral ook energie: ze liepen non-stop rond, zweepten het publiek op, liepen de ‘catwalk’ op en af, en brachten er voortdurend de sfeer in.
Yup. Een goed concert. Misschien wat lang, met wat overbodige passages, maar al bij al toch zeer goed. Ik was in elk geval blij dat ik erbij was.
Hilarisch!
Ik kan het me zo voorstellen! Via Failblog.
Familiedag in de Sint-Baafsabdij
Wat wij zondag dus gedaan hebben. Als u goed kijkt, herkent u op een bepaald moment de achterkant van Kobe, en de voorkant van ons ma :-p
Artikel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.be.
De Sint-Baafsabdij is al vele jaren een van mijn favoriete plekjes in Gent. Ik zat om de hoek op kot, en in den blok ging ik vaak in de abdij in het gras liggen studeren: heerlijk rustig, en een zalige sfeer. Toen kon je nog alle dagen binnen.
Helaas, ook hier hebben de besparingen toegeslagen, in 2001 werd de abdij gesloten voor publiek. Verschillende buurtbewoners vonden dat bijzonder jammer, en na een aantal jaren toegekeken te hebben hoe de abdij gesloten bleef, besloten ze zelf het heft in handen te nemen. Zo konden de Buren van de Abdij in 2007 met trots voor het eerst de abdij weer openen, en houden ze ze elke zondag open voor publiek. Geregeld zijn er ook voorstellingen en evenementen, zolang er maar rekening gehouden wordt met het kwetsbare karakter van ruïnes, gebouw en tuin.
Gisteren, zondag 3 juli, hielden ze een familiedag, vooral gericht naar kinderen. Er waren diverse spelletjes, maar allemaal in het kader van de historiek van het gebouw. In het refectorium was er een puzzel, die op te lossen was aan de hand van vragen over de abdij en het abdijleven.
In de binnentuin was er een ‘pater’ die vertelde over de abdij, maar zijn verhaal doorspekte met gekende (kinder)liedjes, en het hele publiek zong vrolijk mee.
De kinderen konden hun initialen in een steen beitelen, majuskels en minuskels verluchten (ofte hun sierlijk geschreven namen versieren zoals men vroeger deed), zo lang mogelijk op een rollende ton blijven staan, figuren tekenen en uitknippen om er daarna een schaduwspel mee te spelen…
Voor de gelegenheid was er ook een bar, met onder andere Lousbergsbier (hoe kan het ook anders?) en zelfgebakken cake en taart.
Als u nog nooit in de abdij bent geweest: het loont de moeite om er op een zondag tussen twee en zes eens langs te gaan. U zal er hartelijk ontvangen worden, u steekt de Buren een hart onder de riem, en u weet weer net dat ietsje meer over uw eigenste geliefde Gent.
Tovenaar
Wolf vertrekt morgen op kamp. Het zal de allereerste keer zijn dat hij ergens anders slaapt, zonder een van ons of van de familie in zijn buurt. Ik ben alvast benieuwd.
Het kampthema is magie, en er werd gevraagd om iets van tovenaarskleren mee te nemen. Ik heb een gigantische hoop kostuums, maar niks in Wolfs maat, en weinig voor een tovenaar. Vrijdag ben ik dan maar om nachtblauwe stof gegaan, drie euro voor een meter stof van 1.50m. Lang leve de Sleepstraat 🙂
Vandaag heb ik dan een ‘kleedje’ in elkaar genaaid voor Wolf. Niks speciaals, gewoon recht, met twee rechte mouwen. Voor verkleedkledij kan dat allemaal :-p Ik vond helaas mijn spuitbus zilververf niet meer, zodat we naar Mariakerke gereden zijn, naar de hobbywinkel, om zilveren textielverf en zilveren satijnlint, bij gebrek aan zilveren biaislint. Ik had daar nog nooit mee gewerkt, maar het viel best wel mee om de halsuitsnijding van een biesje te voorzien. Zoals gezegd, voor verkleedkleren steekt het niet zo nauw. En toen wilde ik de sterren en manen, die ik al uitgeknipt had, op het kleedje sjabloneren. En was het potje zilververf compleet, maar dan ook compleet onvindbaar. Ik heb mijn hele auto uitgekamd, ik ben zelfs met de fiets naar de parking van de Delhaize en naar de crèche gereden om te zien of het niet toevallig uit de auto was gevallen, maar nee hoor: verschwunden. Sa (de Rombautsterm om iets aan te duiden waar je niet meer naar hoeft te zoeken, dat beyound all hope is).
Ik heb dan maar grijze muurverf genomen, nog een chance dat dat hier stond. En al bij al vind ik het resultaat best geslaagd. Zilver was mooier geweest, maar bon.
Edit: net toen we gingen vertrekken naar het station, en de jassen namen, hing ik nog snel een versgekocht pyamaatje weg. Het hing aan een haakje aan de trap, en daarachter… Jawel, stond het potje zilververf. Uiteraard.
Vakantietip
Dit is iets wat we bij mijn ouders al deden, zeker toen we allemaal pubers waren en dus een heel eigen agenda hadden: de vakantiekalender. Je neemt een groot stuk papier (inpakpapier in dit geval), en schrijft daar alle dagen van de vakantie op. Toen we wat groter werden, werd het één kolom over de hele breedte, want anders kon ons ma er niet meer aan uit: wie kwam er eten wanneer, wie was er op welk moment thuis, en wie nam er welk vriendje mee? Dat hing dan op de keukendeur, en voorkwam een hele hoop misverstanden. Mijn pa kan fantastisch tekenen, en tekende er dan de gekste onnozeliteiten bij. Ik probeer het wel, maar kan eigenlijk niet tekenen…
Ieder heeft zijn eigen kleur, en vult zijn activiteiten in. Op die manier kan je in één oogopslag de hele vakantie zien, en da’s toch nog altijd makkelijker dan om het even welke digitale agenda.
De onze zijn nog klein natuurlijk, maar toch… Wolf gaat op scoutskamp, Kobe niet, en er komen al eens vriendjes spelen. Vooral Wolf heeft er al veel aan: dan ziet hij wanneer hij thuis is, en wanneer hij vertrekt.
Succes ermee!