Geplaatst op

Center Parcs dag 3

Vandaag gaat het al een pak beter, gelukkig maar. Ik ben toch ook soms zo’n onnozele trien, he.

Deze voormiddag begon dus weer lekker rustig (toch handig als de broodjes en croissants gewoon aan huis geleverd worden), en tegen een uur of tien zijn we gaan zwemmen. De jongens hebben me het hele zwembad meegetroond: de twee buisglijbanen, de stroming, het golfslagbad, het buitenzwembad, het peuterbadje… Merel vond het ook heel erg leuk, zo te zien: lekker drijven in mama’s of papa’s armen in het warme water. Dik in orde!

CP1

Het was zelfs zo fijn dat we maar meteen in de namiddag opnieuw gaan zwemmen zijn, tot bijzonder groot jolijt van de jongens. Merel had er deze keer wél snel genoeg van, zodat ik eerder ben teruggekeerd met haar, en haar in haar bedje heb gestopt. Zelf vond ik het ook niet zo erg, want de koppijn begon weer erger te worden.

Soit, er is wel volop genoten vandaag, en meer moet dat niet zijn.

Geplaatst op

Center Parcs dag 2

Ik zal het geweten hebben, van die bonk tegen die balk gisteren! Drie keer overgegeven vannacht, en koppijn from hell. Hersenschudding, iemand? Deze voormiddag is Bart dus alleen met de kinderen gaan rondlopen, boodschappen doen (we zitten echt vlakbij het centrum) en naar de speeltuin geweest, en in de namiddag is hij alleen met hen gaan zwemmen, terwijl ik samen met Merel lag te slapen. Ik heb zowat de hele dag geslapen en me mottig gevoeld, ik heb niet eens gegeten, tenzij wat yoghurt die Bart zo liefdevol en attent had meegebracht.

De kinderen waren wel razend enthousiast. Morgen ga ik dus mee 🙂

Geplaatst op

Center Parcs dag 1

Een echte langere vakantie zagen we niet zitten. Frankrijk vorig jaar was nogal tegengevallen, en met een baby werd het al helemaal moeilijk. De jongens zijn echter totaal gek van Center Parcs, en wij zien dat eigenlijk ook wel zitten, dus een midweek Centerparcs it was. De Haan, meer bepaald, het vroegere Sun Parcs. Over die Sun Parcs had ik nogal wat negatieve dingen gehoord, maar Center Parcs zelf heeft een standaard hoog te houden, ik was er dus redelijk gerust in. En jawel.

Het is een mooi apart klein huisje, zoals alle huisjes daar. Op het gelijkvloers de typische living en open keuken, maar ook een kleine badkamer (met ligbad) en het toilet. En terras met tuintafel, ingebouwde barbecue, en eigen grasveldje. Op de eerste verdieping zijn er dan twee kamers: één met twee samengevoegde bedden en nog twee extra stoelen en kinderbedje, een andere met twee aparte bedden. Daarnaast is er nog een kamertje met infraroodsauna 🙂 Niet groot allemaal, maar wel zeer gerieflijk.

Het plan was geweest om voor de middag de bagage te pakken, te vertrekken rond elf uur, tegen ’s middags even op de dijk te gaan lopen, daar iets te eten, en dan tegen drie uur naar het huisje (je kan er pas in vanaf drie uur, al mag je wel al eerder op het terrein om te spelen of te zwemmen).

Helaas, Wolf bleek ziek te zijn: hij had verschillende keren overgegeven ’s nachts en zag er maar bleek en slapjes uit. Center Parcs afzeggen was voor hem echter geen optie: hij zou zich wel groot houden. Ook Merel was niet in ideale doen, en had ook al overgegeven. Ik heb dus nog voor de middag een extra was mogen draaien. Voor de zekerheid hebben we dan maar nog snel thuis gegeten, en zijn pas na de middag aangezet. Op die manier konden we met eventueel zieke kinderen rechtstreeks naar het huisje.

De jongens waren een beetje pips (zalig woord, toch?) na de autorit, en dus liepen we even rond in De Haan zelf, en kochten nieuwe zwembroeken voor hen. Ik vond die van Wolf niet, en die van Kobe was aan vervanging toe. Tegen drie uur reden we het domein op,  laadden alles uit (man wat een verhuis!), installeerden ons, en gingen nog even naar de enorme overdekte speeltuin. Rond half zeven eten, kinderen in bed, en heerlijke rust in huis.

Alleen…

Ik ben erin geslaagd om, bij het in bed steken van Wolf, keihard, maar dan echt keihard tegen de balk boven zijn bed te botsen. Ik heb barstende hoofdpijn, en ik heb me al beter gevoeld. Meh.

Geplaatst op

Verjaardagsfeestje

Het is bijna niet te geloven, maar mijn metekindje Marie-Julie is net een jaar geworden! Een jaar al!

We waren uitgenodigd bij mijn broer tegen half één, voor lunch en daarna taart. Mijn schoonzusje had een uitgebreid koud buffet besteld, zonder de kinderen mee te rekenen, en ik denk dat ze er nog minstens drie dagen van gegeten hebben! Man man man, wat een weelde!

Eerst was er aperitief op het terras buiten, zalig in  de zon, daarna dus het eten binnen, voor de liefhebbers het kijken naar  Parijs-Roubaix, en dan nog taart, al dan niet buiten op terras. Het was een heerlijke, ongedwongen dag 🙂 En mijn metekindje ziet er stralend uit!

MJ1

MJ2

Geplaatst op

Feestje

Kim, een van mijn beste vriendinnen uit de humaniora, is veertig geworden eerder deze week. Ze gaf een drink vanavond, met the usual suspects. Tsja, als je elkaar al 28 jaar kent, dan begin je ook elkaars vrienden wat te kennen :-p

Ik had me voorgenomen eens níet een grote klep op te zetten, maar heb me laten vangen door Sven, die me uit mijn kot heeft gelokt. En dus heb ik weer eens een tijdlang het hoge woord gevoerd, terwijl dat niet mijn bedoeling was. De aard van het beestje, zeker?

In elk geval, bedankt voor een fijne avond, Kimmetje!

Geplaatst op

Catullus, the sequel

Gisteren ben ik naar de dierenarts geweest met de hond, voor een extra onderzoek. Op de foto’s is nauwelijks iets te zien, tenzij een verbrede sfincter. De dierenarts heeft ons pilletjes meegegeven, met ongeveer 50% kans op succes. Maar het beestje zijn incontinentie is wellicht onomkeerbaar, en een gevolg van ouderdom.

Als dit niet helpt, dan wordt het een spuitje, vrees ik. Met ongelofelijk veel pijn in het hart, want de hond is per slot van rekening veertien jaar bij ons geweest. Maar overal urine in ons huis, terwijl er drie kinderen zijn, is onhoudbaar. Echt.

Damn!

Geplaatst op

Werken!

Hehe, het hangt er maar vanaf wat je werken noemt! Vandaag was namelijk een zalige, luilekkere dag.

Waarom ben ik een dag voor de paasvakantie herbegonnen? Wel, het is misschien niet altijd even eerlijk, maar zo wordt het spel gespeeld: als ik vandaag terug in dienst gemeld word (yup, zo heet dat), dan krijg ik mijn loon terug vanaf vandaag, ongeacht de vakantie. Mijn ouderschapsverlof loopt volgende week af, en anders zit daar nog een ander stelsel tussen, wat een hoop administratief gedoe oplevert.

Het is overigens GWP-week (Geïntegreerde WerkPeriode) ofte projectweek. Eerstes en zesdes zijn een week weg met overnachting, de anderen hebben een week lang activiteiten. Voor de vijfdes draait het rond fotografie, de vierdes doen iets met sport. Ook de derdes zijn sportief bezig, maar op een ludiekere manier. Vandaag hadden zij LowLandgames, georganiseerd en gemonitord door een externe firma. Wij als leerkrachten moesten voor het toezicht zorgen, maar zelf niet actief organiseren. We zaten dus een hele dag in het park en op het speelveld naast de school. Ik had een zeiltje mee om op te zitten, en een grote kan koffie met een paar kopjes (inside joke met een collega). Ik heb boogschieten geprobeerd, heb met krachtballen staan gooien, heb mijn ziel uit mijn lijf staan supporteren bij een parcoursloop, mij een breuk (figuurlijk, gelukkig) getrokken bij het touwtrekken, en ongelofelijk genoten van het prachtige weer. Ik ben zelfs helemaal lichtjes verbrand, een voorwaarde om te kunnen bruinen bij mij 🙂

Oh, en een piepjonge collega keek me zeer verbaasd aan toen ik verklaarde dat ik al zeventien jaar ervaring had in GWPs en daarom dat zeiltje bij had: “Huh? Gij geeft toch nog geen zeventien jaar les? Dat kan toch niet?” Ze had me begin de dertig geschat, vandaar. Mijn dag meteen weer goed 🙂

En Merel? Die had, toen ik haar deze morgen aan Cindy gaf, breeduit gelachen, en met verbazing gekeken naar het speelgeweld rondom zich. Vrij snel sliep ze, ze had ’s middags deftig haar fles gedronken, dan een half uur ontroostbaar gehuild, maar daarna toch weer rustig zitten kijken en spelen. Al bij al een succes dus.  Oef.

En dan ga ik nu genieten van mijn vakantie :-p

Geplaatst op

Crèche

Hmm.

Vandaag heb ik met Mereltje een bezoek gebracht aan de crèche. Het is dezelfde kribbe als die van Kobe destijds, vlakbij, en degelijk. De Spruitjesdoos houdt er geen strenge regeltjes op na, maar is soms onorthodox, en daar hou ik wel van. Als peuter kwam Kobe geregeld pottezwart van het spelen thuis, vol met verf of andere toestanden. En hij vond het er fijn 🙂

Merel moest haar ogen uitkijken. Andere kinderen, andere geluiden, en een vreemde omgeving. Toen Cindy haar even overnam, begon ze evenwel te huilen: een ander gezicht dan mama, dat was er eventjes teveel aan. Hmm.

Morgen gaat ze een ganse dag, want dan begin ik te werken. Ik zal daar geen traan om laten, zo’n rationele moeder ben ik wel, en het is ook niet bepaald mijn eerste. Ze is er goed, dat weet ik: warm, proper, gevoed, veilig, en regelmatig ook geknuffeld. Meer kan een mens niet vragen. En toch zou ik het fijner gevonden hebben moest ze gelachen hebben naar Cindy, en zonder morren in een wippertje zitten rondkijken hebben.

Mja. We zien morgen wel.

Geplaatst op

Bekkenbodemspieren

Daarvoor moet ne mens dus vijf maand in zwangerschaps/ouderschapsverlof zijn, om nu pas te beginnen met de postnatale kine. Maar ik heb het plechtig beloofd aan mijn dokteres, omdat ik anders wellicht binnen de kortste keren in mijn broek plas als ik moet niezen. Tsja, drie kinderen op de wereld zetten, het doet wat met een vrouwenlijf.

Dus nu mag mijn nicht met een grote grijns mij bevelen geven en mij bepotelen naar hartenlust, kwestie dat die bekkenbodemspieren terug een beetje op peil komen.

Ugh.

Geplaatst op

Laatste keer Gwen (voorlopig toch)

Aan alle mooie liedjes komt een eind, en dus ook aan ons ouderschapsverlof. Pas op, ik ben er niet rouwig om dat ik opnieuw kan gaan werken, het heeft lang genoeg geduurd. Maar ik ga wel mijn middagen met Gwen en Lena-Mare missen. We hebben elkaar de voorbije tien jaar nauwelijks gezien, maar dat hebben we nu weer goed gemaakt. Ik hoop dus maar dat we elkaar nu niet weer een beetje uit het oog verliezen.

Vandaag was het weer extra gezellig, omdat Elly ook thuis was met de windpokken. Eerst was ze nog een beetje schuchter, maar na een tijdje kwam ze plots op mijn schoot gekropen. En toen we na het eten in de zetel gingen zitten, kroop ze helemaal tegen mij, lekker onder een dekentje. Toch altijd fijn, zo’n klein meisje dat je vertrouwt 🙂

In de toekomst gaan we misschien af en toe op dinsdagmiddag kunnen afspreken, dan zit er een gaatje in ons beider lesroosters. Ik kijk er alvast naar uit.

LMmetElly

geletterd

Geletterde mensen 🙂