Aan alle mooie liedjes komt een eind, en dus ook aan ons ouderschapsverlof. Pas op, ik ben er niet rouwig om dat ik opnieuw kan gaan werken, het heeft lang genoeg geduurd. Maar ik ga wel mijn middagen met Gwen en Lena-Mare missen. We hebben elkaar de voorbije tien jaar nauwelijks gezien, maar dat hebben we nu weer goed gemaakt. Ik hoop dus maar dat we elkaar nu niet weer een beetje uit het oog verliezen.
Vandaag was het weer extra gezellig, omdat Elly ook thuis was met de windpokken. Eerst was ze nog een beetje schuchter, maar na een tijdje kwam ze plots op mijn schoot gekropen. En toen we na het eten in de zetel gingen zitten, kroop ze helemaal tegen mij, lekker onder een dekentje. Toch altijd fijn, zo’n klein meisje dat je vertrouwt 🙂
In de toekomst gaan we misschien af en toe op dinsdagmiddag kunnen afspreken, dan zit er een gaatje in ons beider lesroosters. Ik kijk er alvast naar uit.
Geletterde mensen 🙂