Marleen

Marleen

Marleen ken ik al sinds mijn achtste, vermoed ik. Zij is namelijk mijn dictie/voordracht/welsprekendheidlerares geweest, en heeft genoeg met mij afgezien :-p Als je weet dat dictie vier jaar duurt, voordracht acht, en welsprekendheid nog eens drie, dan weet je dat ik al volwassen was toen ik bij haar afstudeerde. Ze is eigenlijk altijd een vriendin gebleven.

Sinds een serieus aantal jaar sukkelt ze gigantisch met haar gezondheid, maar hoewel ze fysiek een wrak is (en dat mag u gerust letterlijk nemen), is ze mentaal nog steeds de weerbare, goedlachse vrouw die ik al altijd heb gekend.

Vandaag is ze langsgekomen, om Merel nog eens te zien en gezellig bij te praten. Gelukkig kan ze nog steeds auto rijden, toch als het voor korte afstandjes is. Ik heb haar meteen gevraagd om te blijven eten: ik weet ongeveer wat haar lichaam aankan en wat niet qua voedsel. Ik moet zeggen, ik vond het een heel fijne middag. En zij ook, al was het maar omdat ze niet alleen moest eten en zich ook niet hoefde te forceren om te koken.

Ze heeft zelfs Merel een fles gegeven, omdat ik net dan aan het koken was.

Mogen er nog vele jaren volgen, Marleen!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *