Nanowrimo, nummer acht (uitleg vind je hier).
Verhaal één, door Anne
Verhaal twee, door Vicky
Verhaal drie, door Jan
Verhaal vier, door mij
Verhaal vijf, door Anne
Verhaal zes, door Vicky
Verhaal zeven, door Jan
En dan nu dus nummer acht, geschreven door mezelf, en aangereikt door Jan in het vorige verhaal.
Tien.
Helena zou volgende week tien jaar worden. Op zich geen enkel probleem, uiteraard, maarre… Wat doe je in hemelsnaam als feestje voor zo’n kind? Hoe blijf je origineel, en laat je het niet je halve maandbudget kosten?
Een verkleedfeestje thuis had ze al gehad, en, zo gaf ze zelf aan, “Word ik daar stilaan niet een beetje te groot voor, mama?” Zelf was ze komen aanzetten met het idee van een pyamafeestje: al haar vriendinnen zouden dan komen, hun pyama aantrekken en met een luchtmatras op de grond naar een typische meisjesfilm kijken, terwijl ze bakken chips naar binnen werkten, limonade dronken (van cola zouden ze al helemaal niet slapen) en waarschijnlijk de hele buurt bij elkaar zouden giechelen tot een stuk in de nacht. Linda zag het al helemaal voor zich, en vond Helena daar toch nog wat te jong voor. “Als je twaalf wordt, sproet, maar nu nog niet. Trouwens, is Marthe niet zwaar allergisch voor honden en katten? Wat doen we dan met die van ons? Die kunnen de avond zelf nog wel in de keuken zitten, maar ik ben niet van plan het ganse huis minutieus te stofzuigen daarvoor, als ze wil blijven slapen!”
Helena had diep gezucht zoals alleen tienjarige (of toch bijna) meisjes dat kunnen, met haar ogen gedraaid, was mokkend op de bank gaan zitten, maar moest na eventjes nadenken toch toegeven dat dat een probleem ging zijn. Want ja, een feestje zonder haar beste vriendin Marthe, dat kon toch niet. En ze moest toegeven, als Marthe een paar uur kwam spelen, dan had ze op het eind al een halve snotneus en rode ogen, en dan was ze nog niet in de buurt van de beesten geweest.
Linda ging naast haar dochter op de zetel zitten.
“Wat dacht je van… Nee, da’s ook al niet meer origineel zeker?”
“Wat bedoel je, mama?”
“Goh, ik dacht aan de Mc-Donalds en…”
De verontwaardiging kon niet groter zijn.
“Mama!!! Ik ben wel geen kleuter meer hé! Wat denk je wel? Zo’n feestje in de McDonalds heeft Ulrike al gedaan toen ze vijf werd, en Matthis ook toen hij zes werd! Denk je nu echt dat ik dat nog kan doen? Ik word wel tien he!” En met grote passen beende ze de woonkamer uit, naar de keuken.
Linda zuchtte. Dit ging nog leuk worden! Haar dochter leek echt wat teveel op haar om goed te zijn, al vond Pieter dat eigenlijk net de charme van het meisje. Papa kon zijn kleine meid soms moeilijk iets weigeren, en doorgaans was zijn excuus tegenover haar dan, als ze zei dat zij al nee had gezegd: “Maar lief, ze keek precies zoals jij, met precies diezelfde lieve blik waarop ik destijds zo verliefd ben geworden, en dan smelt ik ter plekke. Ja, ik weet dat ze dat maar al te goed beseft en dat ze het erom doet, maar ik kan er echt niet tegenop. Doe jij maar.”
En daar stond ze dan, met alweer de taak om streng te zijn tegen het meisje. Van geen wonder dat Helena, als ze boos was omdat ze iets niet kreeg, altijd uitriep dat papa veel liever was en dat ze hem veel liever zag en dat ze haar mama haatte! Pubermeisjes, ze kon het niemand aanraden. En Helena mocht dan nog net geen tien zijn, puberen kon ze al als de beste. Gelukkig bleven die buien van haar nooit lang duren. Zoals ook nu.
“Mama, moet jij iets hebben om te drinken?” klonk het vanuit de keuken. Helena was blijkbaar al helemaal vergeten dat ze eigenlijk boos was geweest, en had zich een glas melk genomen. Dat was, samen met water, het enige wat ze niet moest vragen, al vermoedde Linda dat ze soms achter haar rug wel al eens een blikje Ice-Tea of een glas cola durfde nemen als niemand het zag.
“Nee, dank je, ik heb hier nog een blikje staan.”
“Oké mamsie”, en vrolijk huppelend kwam Helena terug de kamer binnendansen, nét niet morsend met de melk. Ze installeerde zich naast Linda in de zetel, en ging gewoon verder met het gesprek alsof er niks gebeurd was. En in pubertermen was er wellicht ook helemaal niks gebeurd.
“Ik weet het niet, mama. Zo’n prinsessenfeest zoals Charlotte had, is echt niks voor mij, en voor de speelhal ben ik ook al veel te groot. Maar pannenkoeken vind ik wel nog altijd vreselijk lekker. Of wafels! Oh ja, mama, ga je dan wafels bakken voor ons? Toe, please?” Helena knipperde met haar ogen en keek Linda ‘luifelend’ aan, waardoor die in de lach schoot.
“Ja hoor, meisje, ik haal wel het wafelijzer bij oma. En stop maar met zo te kijken, dat helpt toch niet bij mij. Maar daarmee weten we nog steeds niet wat we gaan doen die dag.”
“Een pretpark?”
“Maar meisje toch! De meeste zijn niet eens meer open in de herfstvakantie, en als ze al open zijn, is het niet te betalen! Ik denk dat alleen Disneyland open is, en dat doe ik echt niet hoor! En daarbij, heb je al eens gedacht hoe het dan zou zijn als het zo’n 8 graden is buiten en de hele dag regent? Gezellig hoor! Dan heb je er ook helemaal niks aan!”
Helena gaf haar gelukkig gelijk, en ging weer nadenken, met zo’n diepe schattige frons in haar voorhoofd.
“En naar de film? Het is vakantie, en er zal wel één of andere toffe film spelen zeker?”
“Hmm. Da’s misschien nog een idee. Maar de Metropolis is een serieus eindje hier vandaan, en papa zal die dag wel weer moeten werken, zodat ik jullie niet allemaal mee kan nemen in de auto. Trouwens, zie je dat zitten, zo in die volle zalen, met al die andere kinderen erbij, en dan dat lawaai en zo?”
Helena sprong recht, midden op de zetel. Haar ogen glinsterden.
“Oh mama, maar ik heb een idee!! Weet je, dat kleine cinemaatje hier een paar straten verderop? We passeren er soms als we naar oma rijden, en ik vind altijd dat het er zo gezellig uitziet, maar ook zo eenzaam! Misschien dat die wel iets leuks spelen in de namiddag! En dan kunnen we er te voet naar toe, en daarna terug naar hier om wafels te eten! En ik ben zeker dat niemand van mijn vriendinnen daar al is geweest, en dan is het helemaal zo origineel en al, en zo lekker ouderwets, en zo …. zo cool!”
Linda dacht na. Waarom eigenlijk ook niet? De Cinema Royal was inderdaad vlakbij, en het was eeuwen geleden dat ze er nog was geweest, van lang voordat Helena geboren was. Het verwonderde haar eigenlijk dat het ding nog lang niet failliet was, of opgekocht en omgezet in appartementen of zoiets. Misschien was het ding wel beschermd als stadszicht of als monument, wie weet. Ze keek Helena aan, stond zonder iets te zeggen recht, ging naar haar PC en tikte iets in in Google. De Royal had blijkbaar geen eigen website – waarom was ze daar niet over verwonderd? – maar ze vond wel een telefoonnummer. Een vriendelijke, vermoeide stem aan de andere kant wist te vertellen dat ze in de namiddag in de vakantie een film gingen spelen van Pippi Langkous.
Helena was meteen wildenthousiast, iets waar Linda eigenlijk niet op had gerekend.
“Maar jawel, mama, die film is zo lekker retro – Linda wist niet eens dat haar dochter het begrip retro kende – dat die weer übercool is! Oh, en dan maken we uitnodigingen in de vorm van Pippi Langkouskaartjes, en doen we de hele dag onnozel!”
Linda moest alweer lachen. Het was toch ongelofelijk hoe snel zo’n kind enthousiast kon zijn. Maar het was meteen afgesproken, het probleem was opgelost, en blijkbaar vonden de zes uitgenodigde vriendinnen het ook een ‘cool’ idee.
De dag zelf was er een mager herfstzonnetje, en dat was prima. Helena was door het dolle heen, en haar vriendinnetjes ook. Linda had hen er nog net van kunnen afhouden om hun haar rost te spuiten en met ijzerdraad omhoog te zetten, maar er waren verschillende meisjes bij die streepjeskousen aanhadden. Haar eigen dochter ook, natuurlijk :-p
Het gegiechel was niet van de lucht. Lawaai dat zeven meisjes van tien kunnen maken zeg! Op weg naar de cinemazaal moest ze hen af en toe wat intomen, maar eigenlijk moest ze vooral lachen met de uitgelatenheid van de meisjes, alsof het een bende jonge hondjes betrof. De voorbijgangers glimlachten allemaal zonder uitzondering om zoveel jong plezier. Alleen dat ene oude dametje dat stond te wachten aan de tram, daar had ze toch even verontschuldigend naar gekeken. De meisjes hadden enthousiast “Hallo, mevrouw” gezegd en gezwaaid, en toen ze de knalroze bebloemde caddy hadden gezien die het dametje bijhad, daarop luidop commentaar op gegeven hoe ‘vetcool’ die wel was. Maar het was alsof de oude vrouw hen niet had gehoord: ze keek niet-begrijpend naar hen, zonder emotie te tonen, met een wazige blik. Daarop hadden de meisjes hun schouders opgehaald, naar elkaar gekeken en tegen hun hoofd getikt, en gewoon verdergefladderd. Linda had zich even gegeneerd gevoeld, maar de anderen die in het wachthokje zaten, glimlachten toch ook, dus zo erg zal het wel niet geweest zijn.
De film zelf was een succes. Buiten hen zat er nauwelijks nog iemand in de oude pluchen zetels, en daardoor konden ze commentaar geven naar hartelust, want de overige kinderen in de zaal deden gewoon mee.
Ook de wafels waren een succes geweest, en al bij al was het een heerlijke middag geworden.
Helena was doodop ‘s avonds, en zij niet alleen. Godzijdank dat zij maar één dochter hadden, en niet zo’n ganse meute! Pieter was op het einde van het feestje thuisgekomen van zijn kantoor, en ze verdacht er hem hard van om met opzet weggevlucht te zijn. Maar ook hij zag meteen de stralende ogen van zijn dochter, en wist dat het een goed feestje was geweest.
En toen hij ‘s avonds haar nog even kwam onderstoppen – een ritueel dat hij al volhield van toen ze een baby was -, zei ze: “Zeg papa, ik vond het wel jammer dat je er niet bij was, maar ik denk dat het vooral toch een meisjesdagje was, en dat jij het toch niet leuk had gevonden. Maar wil je mama nog even bedanken voor me? Want ik vind het moeilijk om haar dat zelf te zeggen, en eigenlijk was het wel ongelofelijk leuk vandaag. Ik denk dat dit mijn beste verjaardag tot nu toe was!”
En na een dikke knuffel draaide ze zich om, en viel bijna onmiddellijk in slaap.
Pieter bleef nog heel even in de deuropening staan, en keek naar zijn kleine meisje, dat eigenlijk toch al niet meer zo klein was intussen.
En met een glimlach sloot hij zachtjes de deur.
