Geplaatst op

Gynaecoloog

Yup, vandaag was het weer tijd voor een bezoek aan de gynaecoloog. Aangezien ik nogal teleurgesteld was in de vervanger van mijn zieke vaste dokter, en vooral door hem niet ernstig werd genomen ivm. bloedwaarden, ben ik veranderd.

Aan deze dokter deed ik mijn verhaal, en na een blik op de bloeduitslagen, zei hij: “Ik ga nu wellicht op uw tenen trappen, maar… voor een zwangere vrouw zijn die bloedwaarden niet zo uitzonderlijk hoor.” Mijn wenkbrauwen gingen omhoog. “Uw ijzer is inderdaad veel te laag, en ge moet effectief die spuiten blijven krijgen, maar dat kan die vermoeidheid niet veroorzaken, dat is de daaraan gekoppelde hemoglobine, en die is weliswaar iets te laag, maar nog niet zo dramatisch.” Allez bon?

Naarmate ik echter meer en meer vertelde, tijdens de echo en de monitor, gingen bij hem toch ook de wenkbrauwen omhoog. Oedeem? Extreme jeuk? Nog nooit een urinestaal afgenomen? Op een bepaald moment vroeg hij zelfs wat die ander dan wél onderzocht op die maandelijkse controles. My thoughts exactly.

Gelukkig kon hij wel bevestigen dat met het kind alles in orde was: nu al 2.5 kilo, dus een grote.

Hij heeft nog een bloedstaal afgenomen, daar alle mogelijke tests op aangevraagd (zij kunnen veel meer aanvragen dan een gewone huisarts), en volgende week moet ik terug om de uitslag daarvan te bespreken.

Ik ben benieuwd. Hij was ontwapenend eerlijk, en vooral open. En dat is wat ik wil bij een dokter. Oef.

Geplaatst op

Familiediner

Sinds de jaarlijkse obligate en stijve diners op kerstmis in Barts familie zijn weggevallen, is er een nieuwe traditie in het leven geroepen: elk jaar nodigt één van de kleinkinderen (we zijn amper met vier) de hele familie uit voor een aperitief bij hen thuis, en daarna gaan we ergens deftig eten op kosten van de ouders. Voor mij niet gelaten: veel aangenamer en beter qua timing.

Vandaag waren we dus uitgenodigd bij Christophe en Anne-Sophie, Barts neef, in Roosdaal. We hadden zelfs een officiële uitnodiging gekregen, en op dat kaartje stond 11.30u. Ik vond dat vrij vroeg, maar alla.

We waren stipt op tijd (de kerkklok sloeg net het half uur), en een vrij nerveuze en verbaasde Anne-Sophie deed open. Blijkbaar dachten zij dat het pas om half één was, in plaats van half twaalf, en waren ze nog lang niet klaar! Ze hebben een ronduit prachtig huis, met heel veel licht, veel plaats, een buitenzwembad, en een hele knappe open keuken. Alleen deed het me gigantisch veel deugd om te zien dat het ook bij hen niet gelekt en gesteven ligt, zoals mijn schoonmoeder altijd beweert, maar dat er nog kindersandalen in de living lagen, speelgoed van de hond, boekjes her en der, enfin, de standaard rommel in een huis met drie kinderen :-p Ik geef het toe, mijn dag was meteen goed!

Pas op, tegen dat de oudere generatie arriveerde, was ook alles netjes opgeruimd en zaten de aperitiefhapjes in de oven, maar toch 🙂

Daarna zijn we richting Gooik gereden, naar restaurant ‘De Verleiding’. Het interieur was niks speciaals, en we hadden de bovenverdieping voor ons alleen (altijd handig met vijf kinderen), maar het eten was ronduit subliem! Heel erg verzorgd, knap gepresenteerd, klassiek met een verrassende twist, en meer dan genoeg (=understatement).

Zoals bv. het aperitiefhapje:

aperitiefhapje

Zoals Bart later opmerkte: pas de omkadering aan, en dit kan een sterrenrestaurant worden. En gelukkig was er ook een tuin met groot grasveld aan, zodat de kinderen geregeld konden buitenspelen (of buitengegooid worden, als ze te druk werden).

Ik was moe bij het naar huis rijden (ik heb Bart laten rijden, en dat is al veelzeggend) maar ik had een hele fijne middag gehad. En jawel, binnenin glunderde ik nog steeds :-p

Geplaatst op

Handschoen

Ongeveer één keer per jaar spreken we af met vrienden van Bart van aan ’t unief. We kennen elkaar intussen door en door, en helaas komt het er niet vaker van. Het is altijd een bijzonder aangenaam weerzien, en vooral ook vertellen wat er intussen allemaal is veranderd in ons leven.

We geven dus om de beurt een dineetje, en deze avond was het in het verbouwde, nog niet afgewerkte huis van één van de koppels. We hebben uiteraard het hele huis bekeken en bewonderd, uitgebreid bijgekletst, en vooral ook genoten van het lekkere eten dat Katrien op tafel zette.

Da’s dus raar he. Je ziet mensen maar heel af en toe meer, maar het blijven echt wel goeie vrienden. Sowieso heb je tussen je 30 en 40, als je kinderen hebt, nog weinig tijd voor een bloeiend sociaal leven, maar toch. Elke keer opnieuw voelt het weerzien aan als het aantrekken van een oude vertrouwde handschoen die je ergens vergeten was in een schuif. En toch, toch draag je ze niet vaker.

Jammer toch?

Geplaatst op

Het ging niet

Vandaag ging het me niet. Ik ben even moe opgestaan als ik gaan slapen ben, en dat wil al wat zeggen. Ik heb me door het ontbijt gesleept en mezelf gedwongen toch minstens één boterhammetje te eten.

Ook het lesgeven ging niet zo vlot als anders, vond ik, en verschillende collega’s hebben me erop aangesproken dat ik er moe en bleek uitzag, en dat mijn ogen wat rood stonden. Ik ben nog op school blijven eten, maar daarna (met een tussenstop om te gaan kijken voor doopsuikerpotjes) naar huis gereden en in mijn bed gekropen. Helaas ging de wekker na een uurtje al, omdat ik de kinderen moest ophalen. Die wekker deed pijn, ik voelde me nog steeds even moe.

Net toen ik op het punt stond om naar de school te vertrekken, ging de telefoon: het schoolsecretariaat, om te vragen wanneer ik kwam, want Wolf voelde zich niet goed, had na de middag in de klas al overgegeven. Ik repte me naar school, haalde eerst een vrolijke maar vermoeide Kobe op, en viste daarna Wolf uit de rij. Met Kobe had ik vanmorgen al afgesproken dat hij na school ging slapen, en hij maakte daar dan ook geen enkel probleem van. Tegen dat ik Kobe in zijn bedje had gestoken en een liedje had gezongen voor hem, lag Wolf, alweer lijkwit, languit in de zetel onder een dekentje. Hij sliep bijna, en vroeg enkel nog een emmer voor de zekerheid. Vijf minuten later sliep hij, en ietsje later heb ik me ook in de zetel geïnstalleerd.

Bart had mijn tweets gelezen, en was tegen vijf uur al thuis, de lieverd, in een slapend huis. Hij is dan maar meteen boodschappen voor het weekend gaan doen, zodat ik dat morgen niet meer moet doen (hij moet een lezing gaan geven in Ieper). En daarna heeft hij zonder meer overgenomen. Niet dat Wolf nog gegeten heeft, en ook Kobe heeft nauwelijks nog een hap aangeraakt. Maar toch, hij heeft voor alles gezorgd.

En ik? Het dutje had me deze keer wél duidelijk deugd gedaan, al ben ik het grootste deel van de avond niet meer uit mijn zetel geweest.

Hopelijk was het maar een ééndagsdipje, en voel ik me morgen weer beter. En de kinderen ook.

Geplaatst op

Bloeduitslagen

Mijn bloeduitslagen zijn binnen van deze namiddag, en eigenlijk is er nog niet zoveel reden tot juichen.

Ja, mijn ijzerwaarden zijn wel degelijk gestegen van 6 naar 10, maar aangezien dat cijfer nog steeds als dramatisch laag wordt beschouwd, zijn we er nog lang niet. De spuiten blijven dus om de week, totdat ik deftig uit het rood ben. Mijn rode bloedcellen zijn desondanks nog meer gezakt, en dat is niet zo goed…

Ook hemoglobine en hematocriet staan nog steeds te laag (zijn zelfs verder gezakt), en zoals ik vermoedde, staan deze keer ook magnesium en kalium onder de minimumwaarde. Yay.

Aan de andere kant staan mijn witte bloedcellen nog steeds licht te hoog, wat zou wijzen op een infectie, maar daar heb ik dus totaal geen idee van.

Bizar, bizar. Gelukkig is met het kleintje alles goed.

Maandag moet ik terug naar de gynaecoloog, deze keer dokter Kaan die me hopelijk wel serieus neemt, en ik ben benieuwd wat hij zal zeggen. Ik moet het wellicht toch nog minstens vier weken uithouden.

Poeh.

Geplaatst op

Turnles

Ze lijken het echt wel te menen in de turnles tegenwoordig! Kobe gaat van twee tot halfvier, en vindt het bijzonder leuk, omdat het nog meer spelen is dan wat anders.

Wolf zit nu van half vier tot vijf in de basis, zoals hij zelf zegt, en daar wordt het al een pak meer au serieux genomen. Hij vindt het moeilijk, maar wel plezant. En gelukkig maar, want als hij thuiskomt om kwart over vijf, is zijn haar nog steeds kletsnat van ’t zweet. Ze doen ze precies serieus afzien!

Gelukkig is woensdagavond sowieso vast badmoment, maar anders zou hij toch meteen in de douche vliegen. Gelukkig kan hij intussen volledig zelfstandig douchen, en dat mag hij dan ook van mij als ze na school buitengespeeld hebben, en hij nog maar eens kliedernat is. Alleen heeft hij nog niet het verstand om dan verse kleren aan te trekken, of meteen zijn pyama, maar doet hij zijn vuile bezwete plunje opnieuw aan.

Mannen! Tsja, het zit er al van kleinsaf in, het moet dan toch iets aangeborens zijn…

Geplaatst op

Broekplassen

Ik weet niet wat er scheelt met Kobe, maar het gaat alleszins niet de goeie richting uit.

Sinds halfweg de vakantie plast hij namelijk weer in zijn broek overdag. Hij was volledig droog, een ongelukje niet te na gesproken, maar nu is het bijna systematisch. Als ik hem vraag of hij naar toilet moet, zegt hij nee, maar tien minuten later zit hij met een natte broek. Boos worden, straffen, lief zijn, het helpt allemaal niet.

Hij kan nochtans zelfstandig naar toilet, en was dat ook gewoon. Nu probeer ik erop te letten en stuur ik hem om de paar uur richting pot, maar soms vergeet ik dat ook, en dan is het weer prijs. Er zijn dagen dat ik drie broeken van hem moet wassen. Gelukkig heeft hij er genoeg…

Ook op school heeft hij tegenwoordig vaak prijs, zeker in de opvang. Zijn juf snapt het ook niet: het toilet staat altijd open, en vroeger ging hij spontaan zelf.

Wellicht heeft het te maken met de komst van het zusje, dat hij daardoor een beetje regressief is. Misschien zit het feit dat Wolf nu op de grote school zit en niet meer met hem kan spelen, er ook voor iets tussen. Maar dat was niet het geval in de vakantie, en toen is het begonnen.

Iemand enig idee? Want ik word er stilaan moedeloos van…

Geplaatst op

Pillen

Vandaag ben ik, na de studiedag op school, opnieuw naar de dokter getrokken voor een ijzerspuit. Ik had het toch wel weer nodig, had ik zo het gevoel.

Ze heeft ook meteen bloed getrokken om de evolutie te zien, kwestie van te weten of die ijzerspuiten eigenlijk enig effect hebben. Ik heb haar meteen gevraagd om ook kalium en magnesium te laten nakijken, want dat was bij de vorige zwangerschappen ook een probleem.

De rest van de medicatie mag ik voorlopig nog blijven nemen: de Hygroton tegen de gezwollen handen en voeten, en de Ceterizine die ze de vorige keer had voorgeschreven, tegen de extreme jeuk. Die is intussen inderdaad onder controle, alleen mijn enkels, voetzolen en polsen durven nog gemeen jeuken. Daar had ze trouwens geen verklaring voor, waarom precies die plaatsen nog lastig doen. Daarnaast blijf ik dus mijn Pantomed nemen tegen de maagproblemen, en Omnibionta als vitaminenpreparaat. Omdat mijn stoelgang nog steeds behoorlijk stroef te noemen is, mag ik er ook af en toe een zakje Movicol aan toevoegen.

Ugh.

De apotheek verdient weer goed aan mij de laatste tijd. Al goed dat het een vriendin is :-p

Geplaatst op

Poort 31

Ik ben moe, vuil, ik stink, en al mijn kleren moeten in de was. Ergo, ik heb een prima weekend gehad!

Ik ben namelijk weer gaan larpen, mijn favoriete Poort, en het heeft me intens deugd gedaan. Een gans weekend buiten in de bossen, in de frisse lucht, genieten van het mooie weer, in goed gezelschap, en vooral geen moment denken aan thuis/werk/beslommeringen, alleen maar aan moerasmonsters en ondoden en reizen naar het voorgeborchte van Og en dergelijke 🙂

Ik had een eigen slaapplaatsje bij de keukenmensen, en heb dan ook veel, diep en ongestoord geslapen. En iedereen was zo bezorgd om mijn buikje, en zo voorzichtig!

Ik vond het heerlijk!

En als het niet geeft, ga ik nu mijn gezin gelukkig maken en een lange hete douche nemen met véél zeep, en daarna met veel bodycrème en lotion 🙂

Geplaatst op

Le Petit Coeur

(Dit artikel is eerder verschenen op Gentblogt, alwaar ook de foto’s vandaan komen.)

Sinds één juli is Gent alweer een hip restaurantje rijker: le Petit Coeur. Het ligt in Onderbergen, op amper een paar meter van het ‘hoofdhuis’ Coeur d’Artichaut. Waar dit laatste restaurant een heerlijke Franse keuken brengt, mikt Le Petit Coeur op een duidelijk ander publiek. Het interieur is voornamelijk wit: witte muren, witte tafeltjes, een witte toog, en een paar knappe kunstfoto’s (zwart-wit met rode accenten) aan de muur.

Petit coeur[+] Petit coeur[+]

Je kan er ontbijten en lunchen, maar zoals mijn wederhelft, die om de hoek werkt, opmerkte: ‘Da’s een wijvending!’ Ik schoot in de lach, maar snapte meteen zijn opmerking toen ik de kaart vastnam. Je kan er geen standaard dagschotel of biefstuk eten, wel verschillende soorten slaatjes, broodjes, quiches, toasten, soepen…
Mijn tafelgezelschap nam een croque parisien (blijkbaar een croque monsieur met extra gesmolten kaas bovenop), en die kwam vergezeld van een frisse verse sla. De mayonaise moest wel extra gevraagd worden. Zelf nam ik de quiche van de dag (8,25 euro), een spinazie-fetaquiche, met alweer een frisse sla.

Ik was helaas vergeten zeggen dat ik allergisch ben voor komkommer, en er zaten een paar stukjes verwerkt in de sla. Toen ik dat met een schuldbewust gezicht opbiechtte aan de serveerster, nam ze zonder een woord te zeggen het bord weer weg, om een minuutje later terug te keren met verse sla met vinaigrette, zonder komkommer deze keer. Oef! Het stuk quiche was vrij flets, vond ik, het mocht gerust een stuk meer gekruid zijn. Nu snapte ik trouwens de wijvenopmerking van mijn man beter: ik had gelukkig geen grote honger, maar anders had ik probleemloos een tweede stuk opgekund. Geef toe, een zesde van een standaard quichevorm, amper twee centimeter hoog, is niet echt royaal. Mijn vriendin had twee vrij kleine croques, en vond ook dat niet echt een grote portie.

Petit coeur[+] Petit coeur[+]

Wat me ook een klein beetje stoorde, was de kaart. Een menukaart fungeert toch een beetje als een uithangbord, dacht ik, of heb ik dat verkeerd begrepen? Ze stond helaas vol spellings- en typfouten, zoals een coco-ccola, of het feit dat er enkel cash kon afgereknd worden. Blijkbaar is ze ook niet volledig, want toen ik informeerde of ze toevallig toch ice-tea hadden, hoewel dat niet op de kaart stond, reageerde de jonge kelner verbaasd: “Uiteraard!”

Samen betaalden mijn vriendin en ik voor eten en een drankje 26 euro.

Mja. De setting is modern, de ligging is uitstekend, en het volk dat er zat zeker en vast hip, dat valt hoegenaamd niet te ontkennen. En ik kan me voorstellen dat het een ideale plaats is om, als het mooi weer is en er gewinkeld wordt in de Veldstraat, buiten op het terras een koffie te drinken met een heerlijk vers gebakje. Maar voor de lunch? Naar mijn persoonlijke smaak te weinig, te flets en te mager.

Ik kan me wel inbeelden dat ik er terugkom met mijn immer diëtende vriendin die leeft op selderstengels en magere yoghurt: she’ll love it!

Le Petit Coeur
Jacobijnenstraat 7 9000 Gent
09/277.92.35 www.artichaut.be
Open van 8.30u tot 18.00, zo en ma gesloten.