Wat mijn gynaecoloog voorspeld had, komt toch ten dele uit: ik ben dood-, maar doodop. Niet zo erg als net na Frankrijk, toen ik me langs de straatstenen zou te slapen gelegd hebben, maar toch. Doodop. Gelukkig heb ik niet echt voorbereidingen meer (er is altijd wel wat te doen uiteraard), en zijn de verbeteringen nog niet aan de orde. Ik kan me dus in de zetel leggen, zodra ik thuiskom. Maar met twee actieve jongens in huis is dat natuurlijk niet hetzelfde als slapen.
Werken lukt voorlopig wel: ik kan zitten in mijn klas, en aan tucht heb ik geen gebrek, dus ik kan ook rustig blijven zitten als ik dat wil. En het lesgeven zelf, en de interactie met mijn leerlingen, geeft me energie. Maar zodra ik mijn klasdeur achter me toe trek, valt de vermoeidheid weer op me. Zelfs boodschappen doen is me soms te veel.
Ach ja. Ik zie wel hoelang ik het uithoud. Mijn interimaris staat alvast standby, en ook dat is een hele geruststelling.